Het is een paar dagen voor het Iraanse Nieuwjaar (No Ruz) als we het land verlaten en de grens met Turkmenistan oversteken (zie ook het artikel over de grensovergang). We hebben helaas maar een visum voor 5 dagen omdat Turkmenistan zich zoveel mogelijk wil afzonderen van buitenlandse invloeden en om die reden ook geen toeristen wil zien. Het land wordt sinds het uiteenvallen van de Sovjet Unie bestuurd door dictators die panisch zijn over alles wat buitenlands is. De vijf dagen zijn kort, maar voldoende om een globale indruk te krijgen van het land. Het is tot op heden één van de meest bizarre landen die we ooit hebben bezocht en waar het ‘politiestaat zijn’ zo aanwezig is. Ashgabat, de hoofdstad, bestaat voor een groot gedeelte uit marmeren gebouwen en de beeltenissen van de eerste president Niyazov en de huidige (tweede) president Berdymukhamedov. De eerste president overleed in 2006, maar is voor de Turkmenen helaas opgevolgd door iemand die bijna net zo maf is. Waar het uiteindelijk voor dit land gaat eindigen is niet te voorspellen, omdat de grootmachten van de wereld tot op heden de dictatuur in dit rijke olie- en gasland tolereren (zie ook het artikel over Ashgabat).

De andere stad in Turkmenistan die we bezoeken is Mary, een historische stad op de eeuwenoude zijderoute. Er zijn nog wat ruïnes (overblijfselen van de oude stad Merv) die je buiten de stad kunt bezoeken, maar die zijn niet echt de moeite waard als je niet heel erg in geschiedenis bent geïnteresseerd. We verblijven er één nacht en reizen de dag later via de stad Turkmenabat naar de grens met Oezbekistan. De grensformaliteiten verlopen uitermate soepel en een half uurtje later staan we met beide benen in Oezbekistan. We onderhandelen met een taxichauffeur over de prijs voor een taxi naar Bukhara, dat op ongeveer 100 kilometer van de grens ligt. Openbaar vervoer is er bijna niet in de zogenaamde Stan-landen, waardoor je vaak aangewezen bent op taxi’s of minibusjes die je met zoveel mogelijk mensen probeert te delen om de kosten beperkt te houden. Uiteindelijk kost de rit van 100 kilometer ons 20 US$ en worden we in het hartje van de oude zijderoute-stad Bukhara voor ons hotelletje afgezet.

Onze volgende bestemming op de reis door Oezbekistan was de hoofdstad Tasjkent. De stad verraste ons in meerdere opzichten. De metropool liet een kosmopolitische indruk op ons achter met leuke winkeltjes, sfeervolle parken en gezellige cafeetjes en restaurantjes. De bezienswaardigheden van de stad zijn wellicht niet heel bijzonder, maar we hadden geen moeite om er vijf dagen door te brengen. Ondanks dat de stad groot is, zijn de mensen er nog steeds uitermate vriendelijk. Ook het reizen door de stad is goed geregeld met een uitgebreid bussysteem en zelfs een heuse metro waarvan enkele stations (zoals het Kosmonavtlar station) een bezienswaardigheid op zichzelf zijn. Tasjkent is om die redenen een prima start- of eindpunt voor elke bezoek aan de regio. Langzaam maar zeker maken we ons klaar voor de laatste bestemming die we willen bezoeken in Oezbekistan: de Fergana Vallei. Dit is de vallei die we gaan doorkruisen op weg naar het volgende land in de regio: Kirgizië.