De middag besteden we in het stoffige stadje Sentani, op ongeveer 30 kilometer ten westen van Jayapura. Sentani is de plaats waar het vliegveld van Jayapura ligt, en is om die reden een veel praktischere verblijfplaats dan Jayapura. Wat ons direct opvalt, is dat de autochtone Papoease bevolking in de minderheid is in Sentani. Later blijkt dat dit eigenlijk voor alle grotere nederzettingen in Papoea geldt. De Indonesische overheid heeft decennia lang de zogenaamde transmigratiepolitiek gevoerd waarbij Indonesiërs uit de meer bevolkte gebieden (Java en het gebied rondom Makassar) werden gestimuleerd om te migreren naar de minder bevolkte gebieden van deze enorme archipel. Om deze mensen te stimuleren om te migreren werden allerlei stimuleringsregelingen in het leven geroepen. Reiskosten werden vergoed, migranten konden tegen gunstige voorwaarden leningen afsluiten en vestigingsvergunningen voor winkels en bedrijven werden voor hen gemakkelijker gemaakt. Het resultaat is dat in Papoea bijna de gehele middenstand uit Indonesiërs bestaat en dat de Papoease bevolking inmiddels in hun eigen provincie economisch gezien de tweede viool spelen. Je zou eigenlijk wel kunnen stellen dat de Papoeanen op alle fronten aan het afzakken zijn tot tweederangs burgers. Een mooie bijkomstigheid voor de Indonesische centrale regering is dat daarmee een mogelijke onafhankelijkheid van Indonesisch Papoea eigenlijk onmogelijk wordt.

We beginnen ons eigenlijke bezoek aan Papoea in Merauke, in het zuiden van de provincie. Het is een uur vliegen van Jayapura naar Merauke en de vlucht gaat voor het overgrote deel over onaangetast regenwoud. Alleen de gebieden rondom de steden zijn ontgonnen. Papoea is daarmee nog de enige provincie in Indonesië waar de mens nog niet desastreus heeft toegeslagen. En dat is een trieste conclusie. Of Papoea de komende decennia niet hetzelfde lot zal ondergaan als alle andere eilanden is de grote vraag. Papoea is tot op heden ontkomen aan de hebzucht van de mensheid omdat het gebied voor het grootste gedeelte ontoegankelijk is. Er zijn geen wegen waardoor het onmogelijk is de het land te beroven van zijn bossen en grondstoffen. Maar de mens laat zich niet zomaar verslaan. Papoea heeft inmiddels één van de grootste mijnen ter wereld en de kustgebieden worden in een hoog tempo ontbost. Hiermee verliest de wereld uiteindelijk één van zijn laatste uitgestrekte bosgebieden. Helaas maar waar!

Een uur vliegen bracht ons terug naar Jayapura, van waaruit het een twee uur durende rit per gedeelde taxi is naar de kleine nederzetting Nimbokrang, zo’n 90 kilometer ten westen van Sentani. Nimbokrang is een ‘beroemde’ bestemming geworden in Papoea omdat het je de mogelijkheid biedt om relatief gemakkelijk en goedkoop een aantal soorten paradijsvogels te zien. De bossen (secundair bos) rondom het dorpje herbergt vier soorten paradijsvogels die met een beetje geluk allemaal kunnen worden gezien. En voor hen wiens interesse in vogels iets verder gaat dan de paradijsvogels alleen, zullen opgewonden worden van het feit dat de bossen ook een behoorlijke kans geven op waarnemingen van de Reuzenuilnachtzwaluw, de Victoria Kroonduif en de gigantische Oranjehalskasuaris (zie ook het artikel over Nimbokrang).

Na een paar weken van weinig comfort, extreme hitte, blubber en muggen, vonden we dat we toe waren aan een weekje rust en iets meer comfort. We kozen het Papoease eiland Biak in de toepasselijk genaamde paradijsvogelbaai. Het eilandje, ooit zwaar bevochten tijdens de tweede wereldoorlog, is nu een paradijs van rust en vrede. Het is een prima bestemming om een aantal dagen tot rust te komen. We hebben een aantal dagen een motorfiets gehuurd om het eiland te verkennen en hebben vooral ook veel gelezen en niets gedaan (zie ook het artikel over Biak). En dat allemaal ter voorbereiding op onze laatste bestemming in Papoea, de afgelegen Baliem vallei.