Onze volgende bestemming in de Kleine Antillen was veel leuker: Saint Lucia. Niet alleen is het eiland veel mooier dankzij het bergachtige hart van het eiland waar nog een indrukwekkend regenwoud te vinden is, maar ook vanwege de authenticiteit. Ook op dit eiland is toerisme belangrijk, maar in mindere mate. Veel toeristen komen per cruiseschip of met hun eigen jachtje. De eerste groep mensen loopt meestal alleen een paar uurtjes rond in het hoofdstadje Castries waarna ze weer naar het schip terug moeten om te vertrekken naar de volgende bestemming. Anderen stappen in een busje om alleen naar de beroemde ‘Pitons’ (puntachtige rotsen die uit de zee steken) te gaan kijken. De toeristen die per jacht St. Lucia bezoeken, komen vaak niet verder dan het haventje waarin hun jacht ligt, of hooguit een strandje verderop. Elders op het eiland zie je weinig buitenlandse toeristen waardoor het leven daar nog authentiek is. Op St. Lucia hebben we ook een wandeling gemaakt door het Edmund Forest Reserve, één van de beste plekken op het eiland om de endemische St. Lucia Amazone (papegaai) te zien. Erg gemakkelijk is dat overigens niet, maar het lukte ons uiteindelijk wel (zie ook het artikel over St Lucia).

Met een propellervliegtuigje van de Caraïbische maatschappij LIAT maken we vervolgens de overtocht naar Saint Vincent & The Grenadines, een eilandengroepje iets verderop. Dit land bestaat uit één wat groter eiland met de naam St. Vincent, en een groepje kleinere eilanden die ‘The Grenadines’ worden genoemd. St. Vincent is vergelijkbaar met St. Lucia. Een bergachtig eiland met een groen hart. Ook hier zijn nog een paar interessante stukken oerwoud, en ook St. Vincent heeft zijn eigen endemische papegaai; de St. Vincent Amazone. Deze papegaai is overigens veel gemakkelijker te zien dan zijn soortgenoot op St. Lucia.

De Grenadines zijn de echte toeristische trekpleisters van de eilandengroep. Er is er zelfs één, met de naam Mystique, die erg in de smaak valt bij de allerrijksten der aarde. Queen Elizabeth, Mick Jagger en ook Bill Gates hebben allemaal een villa op dit paradijselijke eilandje. De gewone ‘toerist’ wordt echter ontmoedigd om naar dit eilandje te komen. En dat doen ze heel efficiënt, namelijk door de prijs voor accommodatie zo hoog te maken dat slechts een happy few er een verblijf kunnen betalen. Dit eiland hebben we dus aan ons voorbij laten gaan. We hebben wel een bezoek gebracht aan enkele andere Grenadine eilanden, waar normale mensen wel welkom zijn. De meeste bewoonde eilanden zijn overigens per publieke ferry te bereiken, meestal niet elke dag, maar zeker wel een paar keer per week.

De Grenadine eilanden zijn vooral heel populair onder zogenaamde ‘yachties’, toeristen die per jacht van eiland naar eiland varen. Sommigen reizen per eigen jacht, maar de meeste huren een jacht om er een paar weekjes rond te varen. Meestal zijn dat mensen met een goedgevulde portemonnee, en dat betekent dat het prijspeil op deze eilanden erg hoog is. Een yachtie hoeft meestal niet zo op z’n centjes te letten en vindt het niet erg om een Euro of vier voor een koffie te betalen op een Eurootje of vijftien voor een kippenpoot met wat friet. Maar dit probleem geldt eigenlijk voor alle eilanden in de regio. Dit deel van het Caraïbische gebied trekt veel rijke toeristen aan en dat zie je aan de prijs van vooral accommodatie en maaltijden in de toeristengebieden. Als backpacker is het dus niet gemakkelijk om voor een redelijk bedrag rond te komen. De goedkoopste accommodaties zijn nog steeds prijzig en de kamers zijn dan vaak erg simpel. Reiscomfort van de Derde Wereld voor een Eerste Wereld prijs zeg maar.