Vanaf de jaren dertig van de twintigste eeuw begonnen de landeigendomsverhouding langzaam te veranderen. De zwarte bevolking kreeg meer geld in handen omdat grote groepen voor meerdere jaren als immigrantarbeider gingen werken in de regio, bijvoorbeeld bij de bouw van het Panamakanaal. Daarnaast was de suikerrietmarkt niet meer zo winstgevend als voorheen waardoor blanke landeigenaren eerder geneigd waren land aan zwarten te verkopen, iets wat voorheen altijd geweigerd werd. Maar de belangrijkste stukken grond, de grond waar tot op de dag van vandaag veel toeristengeld mee kan worden verdiend, zijn nog steeds in handen van buitenlanders. Dat is dan ook de klacht die we enkele malen van lokale mensen hebben gehoord. Er wordt veel geld op het eiland aan toeristen verdiend, maar het meeste geld vloeit linea recta terug in de zakken van buitenlande investeerders.

Heel veel meer dan toerisme doet Barbados overigens niet. De zuid- en westkust van het eiland zijn grotendeels voor het toerisme ontwikkeld, middels een aaneenschakeling van resorts, restaurants en barretjes. Aan alles is te zien dat de ontwikkeling van de toeristeninfrastructuur, die vooral vanaf 1960 is ontwikkeld, ondoordacht en ongebreideld heeft plaatsgevonden. Het is een ratjetoe van projecten geweest, zonder de ontwikkeling van het geheel in het oog te houden. Barbados is los van de paradijselijke stranden, niet echt een paradijs te noemen. Sfeer is ver te zoeken, of het moet in één van de vele ommuurde resorts te vinden zijn. Verblindt door de toeristendollars lijkt de lokale regering alles goed te hebben gevonden en hebben projectontwikkelaars vrij spel gekregen, met alle gevolgen van dien. Lelijke gebouwen domineren de kustlijn en omdat er bouwvergunningen zijn gegeven tot op het strand, is er geen plaats meer voor een boulevard waardoor het strand veel meer tot z’n recht zou komen. Nee, wat dat betreft hebben veel landen in bijvoorbeeld zuidoost Azië het veel beter aangepakt.

Met uitzondering van een enkeling, blijven de meeste toeristen alleen in het gebied rondom hun hotel. Daardoor is het eiland buiten de toeristengebieden, nog verfrissend authentiek. Vooral de oostkust van Barbados is prachtig. Dit is het deel van het eiland zonder de poederzachte stranden waardoor grootschalige ontwikkeling hier nog niet heeft plaatsgevonden. Er zijn een aantal prachtige wandelingen te maken in dit gebied waaronder de ongeveer 8 kilometer lange wandeling langs de grillige oostkust van Bath naar Bathseba. Ook het hoofdstadje Bridgetown is zeker de moeite waard met een paar interessante koloniale gebouwen en enkele sfeervolle winkelstraatjes. Openbaar vervoer is overigens prima geregeld in Barbados. Bijna alle uithoeken van het eiland zijn per bus te bereiken.

Is Barbados de moeite waard? Dat hangt volledig af van de verwachtingen die je van het eiland hebt. Ga je puur voor een strandvakantie waarbij zon, zee, strand en een biertje de belangrijkste ingrediënten zijn, dan ben je ongetwijfeld aan het goede adres. In die zin is Barbados misschien wel het duurdere alternatief voor de Costa del Sol in Spanje. Ga je echter voor een vakantie waarbij je meer zoekt dan alleen de activiteiten op en rondom een strand, dan kun je het eiland beter aan je voorbij laten gaan. Wil je echter toch graag in deze regio van het Caraïbische gebied verblijven, dan zijn het nabij gelegen Saint Lucia en Saint Vincent waarschijnlijk betere opties.