De volgende dag steken we de grens over en rijden we via de Costa Brava naar Barcelona. Het eerste stuk van de Costa Brava, tot net voorbij Tossa de Mar, is prachtig en is wat ons betreft één van de mooiste stukken Spaanse kust die we hebben gezien tijdens onze reis langs de Spaanse kust naar Portugal. Barcelona was zoals verwacht mooi. Maar wat ons betreft is de stad iets te gelikt. De stad is een enorme toeristenattractie geworden en dat heeft de stad gepolijst. En dat heeft ook deels de authentieke sfeer weggenomen. Een stad als Napels of Palermo in Italië is in die zin wat ons betreft een leukere stedenstripbestemming; ook al hebben deze steden geen La Sagrada Familia. Vanuit Barcelona reden we vervolgens langs de kust zuidwaarts, op zoek naar de zon. We bezochten de Ebro Delta om vogels te zien, en bezochten het Las Fallas festival in Valencia. Valencia is overigens een prachtige stad, en door zijn droge en warme klimaat ongetwijfeld een hele fijne stad in Spanje om te wonen.

Het Spaanse kustgebied in dit deel van Spanje is erg lelijk. Grootschalige citrusvruchtenplantages geven het landschap een triest uiterlijk. Deze triestheid wordt nog erger als je naar de stad Almeria rijdt, op het uiterste zuidwestelijke puntje van het Iberische Schiereiland. Dit is de tomatenregio van het land. Lelijke plastieken kassen bepalen hier het landschap; zover als het oog rijkt. Het minuscuul kleine nationale parkje Cabo de Gata-Nijar is het enige landschappelijke lichtpuntje van de regio. Een goede plek overigens om een aantal vogels te zien zoals de Witkopeend, de Woestijnvink en de Zwartbuikhoen. Verder naar het westen begint de Costa del Sol, met de Malaga en Marbella als de ‘kroonjuwelen’ van de kust. De Costa del Sol wordt gezien als de enige echte overwinterbestemming op het vaste land van Europa en dat heeft de regio erg populair gemaakt.

De Costa del Sol is ongetwijfeld het schoolvoorbeeld van de schade die een ongereguleerde toeristenindustrie kan hebben op een regio. De kust tussen Malaga en Estepona is compleet verziekt door ongelimiteerde bouw van hotels, appartementengebouwen, restaurants en andere toeristeninfrastructuur. Het is een betonnen toeristenjungle geworden, met een smal strookje goudgeel zand waarop de zonaanbidders het ideale plekje zoeken om zich als een visstick bruin te laten bakken. De heuvels die in het achterland van de kust liggen vol met villa’s die in handen zijn van over het algemeen rijkere en oudere Noord-Europeanen die hier een eigen plekje hebben gekocht zodat ze de koude winters in het noorden kunnen ontvluchten voor een paar maanden per jaar. Aangezien deze mensen er maar een paar maanden per jaar zijn, en meestal allemaal in dezelfde periode, is het gebied in de andere delen van het jaar uitgestorven.

Gibraltar is het keerpunt, letterlijk en figuurlijk. Dit stukje Engeland op het Iberische Schiereiland is zo’n beetje de scheidslijn tussen het Atlantische en Mediterrane klimaat van Spanje. Ten oosten van de klif (Costa de Sol) heeft een Mediterraan (warmer, droger) klimaat, en het westen (richting Portugal) wordt gekenmerkt door een Atlantisch klimaat (kouder, natter). En die scheidslijn bepaalt dat de overwinteraars zich massaal ten oosten van Gibraltar vestigen, waardoor je ten westen van Gibraltar weer in het echte Spanje terecht komt. Het gebied tussen Gibraltar en Cadiz kent een aantal prachtige vogelgebieden waar het niet onmogelijk is om in een paar uurtjes tijd zeer bijzondere vogels te zien zoals de Kaapse Ibis, de Vale Gier en de Monniks Gier. Cadiz is een prachtige stad die één van de hoekpunten is van de zogenaamde Sherry driehoek, de regio in Spanje waar de Sherry vandaan komt. De andere hoekpunten zijn de steden met de prachtige namen Jerez de La Frontera en Sanlucar de Barrameda, waar niet alleen de Sherry, maar ook de Flamenco nog echt tot de lokale traditie behoort. Volgens kenners het laatste echte stukje Andalucië.