Buiten de hoofdstad Boekarest blijkt Roemenië vooral nog een land te zijn dat voornamelijk rust op de landbouw. Hele grote steden zijn er buiten Boekarest niet en op het platteland zie je dat veel mensen nog hun brood verdienen op het land. Paard en wagen zijn nog steeds niet uit het straatbeeld weg te denken, terwijl je wel merkt dat het land forse stappen aan het maken is. De infrastructuur wordt snel beter, er verschijnen moderne auto’s in het straatbeeld en veel dorpjes krijgen een facelift, veelal gefinancierd door de Europese Unie. Het verschil tussen rijk en arm is zichtbaar aanwezig. Zo zijn er grote groepen mensen die zich een dure Mercedes, BMW of Audi kunnen veroorloven, terwijl andere groepen hout sprokkelen of harde arbeid op het land uitvoeren om de eindjes aan elkaar te knopen.

Wij hebben Roemenië als een veilig land ervaren om in te reizen. Dat is niet zo vanzelfsprekend als het klinkt. Veel westerse kampeerders mijden Roemenië, en overigens vooral ook Bulgarije, omdat men denkt (al dan niet terecht) dat de landen onveilig zijn. Veel Roemenen zijn zich bewust van dit slechte imago en wijten dit negatieve beeld vooral aan de Roma gemeenschap van het land, die volgens hen als roofbendes door Europa trekken. Het postcommunistische ultrakapitalisme resulteerde namelijk in de groeiende kloof tussen arm en rijk in Roemenië. Toen na toetreding tot de Europese Unie de grenzen wegvielen, kozen kansloze groepen (waaronder de Roma) hun heil te gaan zoeken in de rijke West-Europese landen. Daar was niet alleen veel meer te halen, maar door de softere aanpak in die landen, is de kans op arrestatie, laat staan vervolging, bijna nihil. Roemenië zelf voelt echter als een land waar de criminaliteit niet hoger is dan in veel andere landen in Europa. Er is wat ons betreft dus geen reden om het land te mijden. Zie ook onze foto-impressie van Roemenië.

We hebben ook nog een uitstapje naar Moldavië gemaakt. Dit kleine landje, en ongetwijfeld één van de minst bekende landen van Europa, lijkt in heel veel opzichten op Roemenië. Het landschap is bijna hetzelfde, de cultuur lijkt op elkaar en zelfs de vlag is bijna identiek. Het meest interessante van Moldavië vonden wij de afvallige provincie Transnistrië, die in tegenstelling tot het overige deel van Moldavië vooral op Rusland is gericht (zie ook het artikel over Transnistrië). In het verleden was deze afvallige provincie nog een soort van communistisch themapark, maar daarvan zie je tegenwoordig eigenlijk weinig meer terug. Desondanks is een bezoekje wel de moeite waard, omdat de provincie zich over de decennia heeft ontwikkeld als een soort van apart land, echter door niemand erkend, maar wel met een eigen politiemacht, een eigen leger en zelfs eigen geld.

Na een maand in Roemenië en Moldavië te zijn geweest, steken we de grens met Hongarije over. We reizen langzaam maar zeker weer verder naar het westen, waardoor we steeds meer het gevoel krijgen weer in West-Europa te komen. Maar niet voor lang, want het plan is om weer naar het zuiden af te buigen. Bosnië & Herzegovina, Montenegro en Albanië liggen in het vizier.