De Zwarte Zee kust in Turkije is erg mooi, maar niet echt populair bij vakantiegangers. Dat heeft te maken met het feit dat het weer aan de noordkust van Turkije maar zelden goed genoeg is voor vakantie. Alleen in de maanden juli en augustus heb je een grote kans op goed weer, en dat zijn dan ook de maanden dat veel Turkse toeristen de kust bezoeken. Niet om te zwemmen, want de stranden zijn er van inferieure kwaliteit. Vandaar dat de westkust en zuidkust van Turkije de populaire strandbestemmingen blijven. De kustweg tussen Sinop en Amasra is overigens wel de moeite waard. Veel reisgidsen vergelijken de weg met de spectaculaire route 1 in Amerika tussen San Francisco en Los Angeles of de wereldberoemde kustweg in Nieuw Zeeland. Deze Turkse kustweg kan ongetwijfeld met zijn bekendere broertjes wedijveren, alleen al vanwege het feit dat de kleine Turkse dorpjes die je passeert, je een idee geven hoe Turkije vijftig jaar geleden eruit moet hebben gezien.

We rijden steeds verder naar het westen en passeren op een gegeven moment Istanbul, waar de hel losbreekt als we op de rondweg rijden. De enorme hoeveelheid water die in een korte periode naar beneden komt zorgt voor enorme files op de rondwegen van deze metropolis. Istanbul slaan we nu over; we zijn hier immers al geweest tijdens de start van onze reis in juni 2007. De rit van Istanbul naar de grens met Griekenland is dan nog slechts 300 kilometer, maar dat is met de snelheid van onze oude Toyota Landcruiser (maximaal 75 km/u, maar meestal een gemiddelde van 50 km/u per dag), nog steeds een hele dag rijden.

Als we in Griekenland aankomen, komen we voor het eerst echt in aanraking met de wereldkampioenschappen voetbal die gaande zijn in Brazilië. Op veel campings hangt een echte WK-sfeer, vanwege de grote aantallen Nederlander en Duitsers die de campings bevolken. Ook Griekenland zelf is deelnemer aan het WK. Nederland is ook nog steeds op het toernooi actief en blijft maar winnen, ondanks het vaak belabberde spel van de Oranjespelers. Veel voetbalsupporters spreken ons aan op het feit dat het Nederlandse voetbal altijd bekend heeft gestaan om zijn offensieve karakter, maar dat daar weinig meer van over is. We proberen ze uit te leggen dat Nederland de tactiek van tikkie-breed tot kunst heeft verheven en vanuit een dichtgetimmerde defensie op een goaltje loert; eigenlijk hetgeen de Duisters vroeger deden en waarmee ze veel succes hebben behaald. De Duisters hebben die anti-voetbal tactiek echter achter zich gelaten en spelen nu mooi offensief voetbal waarmee ze waarschijnlijk wereldkampioen gaan worden. Het kan dus wel. Daar waar de Nederlanders vroeger om hun aanvallend voetbal werden geprezen, zijn het nu de Duitsers. Jammer maar helaas.

Na een weekje in Griekenland te zijn geweest, steken we de grens met Bulgarije over. Heel veel toeristen zien we er niet, en op de meest campings zijn we alleen. Alleen in het weekend trekken de lokale mensen er ook massaal met hun tentjes op uit, maar veel toeristen uit andere landen zien we niet. Dat heeft alles te maken met het feit dat de Bulgaren een slecht imago hebben. De politie zou corrupt zijn en proberen vakantiegangers onterechte bonnen aan te smeren. Ook zou je moeten opletten dat je auto of caravan niet gestolen wordt, omdat de Bulgaar het niet zo nauw neemt met de eigendomsrechten van anderen. Gelukkig hebben wij tot nu toe niets van dit negatiefs ervaren. Sterker nog, de Bulgaren die wij hebben ontmoet waren allemaal vriendelijk en behulpzaam. In eerste instantie kijken ze donker en lijken ze achterdochtig, maar als je ze eenmaal aanspreekt blijken het hele aardige mensen te zijn. Een voorbeeldje van ‘hard van buiten, en zacht van binnen’.