We zitten gedurende ons verblijf in Georgië ook nog een week ‘vast’ in de hoofdstad Tbilisi waar we op het Kazachstans visum moeten wachten. Uiteindelijk komt alles goed en maken we voor de tweede keer de rit naar Kazbegi over de zogenaamde Military Highway. Dit keer gaan we echter niet om dit mooie gebied te verkennen, maar om de grens over te steken naar Rusland; de enige grens die op dit moment tussen beide landen open is. De verhoudingen tussen beide landen zijn nog fragiel, als gevolg van de korte oorlog die tussen beide landen heeft gewoed in 2008, omwille van de afvallige Georgisch regio Abchazië. De gemoederen zijn weer enigszins bedaard met als gevolg dat de grens in 2012 ook weer is open gegaan voor buitenlandse reizigers.

Maar tijdens de rit over de Military Highway in de richting van de grens valt ons op dat het zo rustig is. Normaal is deze weg druk vanwege het vele vrachtverkeer tussen beide landen. Regelmatig worden we ingehaald door politieauto’s die met zwaailichten het Kaukasusgebergte inrijden. Als we het dorp Kazbegi inrijden, het laatste dorpje voor de grens, merken we dat er iets mis is. We waren hier namelijk een paar weken eerder ook al, en toen was er geen sprake van grote groepen militairen en politie. “Rusland is Georgië weer binnengevallen” grappen we tegen elkaar. Maar het duurde niet lang voordat we de werkelijkheid te horen kregen. Een deel van een berg was ingestort met als gevolg dat de kloof waardoor de weg naar Rusland loopt, door een enorme modderlawine is geblokkeerd.

We reden vervolgens naar het pension waar we eerder verbleven om meer informatie over de situatie te krijgen. De vrouw des huizes vertelt ons dat de catastrofe enkele uren eerder heeft plaatsgevonden. De volgende ochtend vernemen we dat er reeds zeven dodelijke slachtoffers zijn geborgen, voornamelijk vrachtwagenchauffeurs die op het verkeerde moment op de verkeerde plek waren. Natuurlijk baalden we van het feit dat de grens net voor onze neus gesloten is, maar beseften terdege ook dat het heel anders met ons had kunnen aflopen als we eerder de grens hadden willen oversteken. De eerste voorspellingen meldden dat de grens minimaal een week tot twee weken gesloten is om slachtoffers te bergen, puin te ruimen en de infrastructuur te repareren. Ook de gaspijpleiding tussen Rusland en Armenië is vernield alsmede de hoogspanningslijn die door de kloof loopt. We besloten om terug te rijden naar het laagland van Georgië om nog een paar dingen te gaan bekijken die we gemist hadden.

Regelmatig hielden we het nieuws in de gaten om te horen of er nog ontwikkelingen waren. Nadat de eerste twee weken voorbij waren, leek er maar geen schot in de zaak te komen. Er werd ons verteld dat we nog steeds op een dag of tien moesten rekenen. Toen we weer terug waren in de hoofdstad Tbilisi, en de ramp drie weken eerder had plaatsgevonden, was er nog steeds geen streefdatum voor wat betreft de heropening van de grenspost. “Een week of twee zal het zeker nog wel gaan duren”, bleven we maar horen. Via internet begrepen we van andere reizigers dat sommigen de riskante grensovergang tussen Azerbeidzjan en Rusland (via Dagestan) aan het overwegen waren. Voor ons was dat echter geen optie; ons leven riskeren kan altijd nog.

Na veel wikken en wegen onder het genot van vele biertjes, nog meer wijntjes en een sporadische chachar (lokale wodka) besloten we om rechtsomkeer te maken en de rit naar Centraal Azië te annuleren. We waren het wachten moe en aangezien het er niet op leek dat de grenspost binnen enkele dagen heropend zou worden, besloten we nieuwe plannen te maken. We hadden weer zin om echt vooruit te kijken en plannen te maken, en niet meer te wachten op een grensovergang die nog weken op zich kan laten wachten. Ons nieuwe doel wordt de Balkan, waar we nog heel veel dingen willen zien. En voor wat betreft Centraal Azië, dat staat weer in de koelkast en is zeker niet in de prullenbak belandt.