Het is tijd om de westkust van Turkije te verlaten en landinwaarts te rijden, richting het oosten. We hebben even getwijfeld of we via de zuidkust zouden rijden, vanwege het mooiere weer. De zuidkust wordt gekenmerkt door bekende badplaatsen als Alanya, Side en Antalya, die ongetwijfeld bekend in de oren klinken bij vakantiegangers die ooit een all-inclusive vakantie hebben geboekt naar de Turkse Riviera. De andere optie is om via het hart van Turkije te reizen. Het weer in centraal Turkije is in de winter echter meestal bitterkoud en vochtig. Maar we hebben geluk. Ondanks dat het winter is vriest het alleen ’s nachts, ligt er alleen sneeuw in de hogere delen van de berggebieden, en is het overdag overwegend zonnig. We nemen dus de route door het hart van Turkije, omdat we denken daar meer van het echte Turkije te kunnen zien.
Onze eerste bestemming is Pamukkale. Pamukkale is één van de grootste toeristische attracties van Turkije, dankzij haar prachtige warmwaterterrassen, die door kalkafzetting zijn ontstaan. De grote aantallen toeristen heeft echter zijn weerslag op het natuurfenomeen. Om de terrassen in goede conditie te houden wordt alles tegenwoordig tot in detail gemanaged. Daardoor is Pamukkale tegenwoordig meer een attractiepark dan een natuurpark. We rijden verder oostwaarts en verlaten de doorgaande wegen om meer door de bergen te gaan rijden. We passeren kleine dorpjes waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan en waar de ezel nog de meest gangbare vorm van transport is. Onderweg bezoeken we nog de Sagalassos Ruïnes, die alleen al vanwege de spectaculaire ligging een bezoek waard zijn.
|
Een ander juweel in het westelijke deel van Anatolië is het meer van Egirdir. Ooit een belangrijke stopplaats voor karavanen door dit woeste deel van Turkije, en nu vooral een prachtige toeristenbestemming voor de Turkse toerist. Veel buitenlandse toeristen komen hier (nog) niet omdat het te ver van de populaire bestemmingen ligt. Een rit hoog door de besneeuwde bergen brengt ons vervolgens naar Konya, één van de meest conservatieve steden van Turkije, en de thuisbasis van de Mevlana Sekte. De belangrijkste reden om hier een stop te maken is het Mausoleum van Mevlana. Mevlana was een dichter en een Islamitisch schrijver uit het begin van de 13e eeuw na Christus die aan de basis stond van een belangrijke stroming onder de Moslims in Turkije, de Mevlevi Soefi’s. Een prachtig Mausoleum bevat de sarcofagen van Mevlana, zijn familieleden en zijn belangrijkste volgers (zie ook het artikel “Van Pamukkale naar Cappadocië”).
Uiteindelijk strijken we neer in Cappadocië, zonder twijfel één van de meest spectaculaire landschappen van Europa (zie foto-impressie). We maken er prachtige wandelingen en genieten vooral heel erg van het feit dat het er rustig is. Veel hotels en restaurants zijn gesloten, omdat de toeristenaantallen te beperkt zijn. We hebben vaak tegen elkaar gezegd dat het in hoogseizoen waarschijnlijk te druk is om echt van de schoonheid van het gebied te genieten. Met spierpijn in de kuiten rijden we naar het zuidoosten van Turkije. We bezoeken de steden Adana en Sanliurfa, waarbij vooral Sanliurfa de moeite waard is. Het is een pelgrimsstad die veel gelovigen trekt omdat men gelooft dat Abraham is geboren in een kleine grot in het midden van de stad. Maar voor ons is Sanliurfa vooral de stad waar we voor het eerst echt het gevoel krijgen dat we naar het oosten reizen. De kledingstijl is ineens anders en door de nabijheid van Syrië, zien we voor het eerst ook echt Arabische invloeden.
|
Heel veel geluk hebben we als blijkt dat we de Nemrut berg kunnen bezoeken. Normaliter is deze berg gedurende deze tijd van het jaar ontoegankelijk vanwege de sneeuw, maar door de milde winter kunnen we de mystieke beelden op de top van de berg bezoeken (zie ook het artikel en de foto-impressie over de Nemrut berg). Vervolgens steken we de Eufraat Rivier over en rijden we naar Diyarbakir, de stad in Turkije die het meest verbonden is met de strijd van de Turkse Koerden voor meer autonomie. Een dag voordat we er arriveerden waren er nog rellen omdat de herdenking van de arrestatie van hun leider Öcalan, door de Turkse autoriteiten, uitliep op schermutselingen met de politie. Maar toen we eenmaal arriveerden was de rommel opgeruimd en oogde Diyarbakir weer als een keurige, rustige stad in het Koerdische hartland (zie foto-impressie).
Via de stadjes Mardin en Midyat rijden we richting de grens met Irak. Mardin wordt gehypet als een juweel van een honingkleurig stadje, gebouwd tegen de heuvel van een berg. We verblijven er een paar dagen, maar echt heel veel indruk kan het niet op ons maken. Datzelfde geldt ook voor Midyat, een soortgelijk stadje, maar dan zonder de bergsetting. Net buiten Midyat is tegenwoordig een vluchtelingenkamp met 4500 Syriërs die het geweld in hun eigen land zijn ontvlucht. De grote hoeveelheden vluchtelingen geven het stadje een beetje een grimmige sfeer met veel rondhangende jonge jongens die niet veel meer te doen hebben dan rondhangen, mensen naroepen en stenen gooien. Vanuit Midyat was het nog maar 140 kilometer naar de Iraakse grens.
We kiezen voor de Iraakse route om het slechtere weer in de bergen, die Turkije met Iran scheidden, te omzeilen. Uiteraard blijven we alleen in het Koerdische deel van Irak, een veilige bestemming in een verder verscheurd Irak. De grensovergang met Irak verloopt niet vlekkeloos omdat het eigenlijk niet is toegestaan om de auto via een andere grenspost het land mee uit te nemen, dan waar hij het land is binnengekomen (zie ook het artikel “Turks-Iraakse grens: Ibrahim Khalil”). Maar we worden desondanks hartelijk ontvangen, en door de vasthoudendheid van Salem, krijgen we uiteindelijk toestemming om de auto via Turkije het land mee in te nemen, en bij de grens met Iran weer uit te voeren. We verblijven de nacht net over de grens in Dohuk, en rijden een dag later door een prachtig landschap naar Erbil (zie ook het artikel: “Op weg naar Erbil”), waar we een paar dagen van de Iraaks-Koerdische gastvrijheid genieten. De laatste bestemming in Iraaks-Koerdistan, voordat we de grens met Iran gaan oversteken, is de stad Sulaymaniyah, door velen gezien als de meest kosmopolitische stad in Irak. De mensen zijn hier wederom erg vriendelijk en geen enkel moment hebben we het gevoel dat we in ‘gevaarlijk’ gebied zitten. Iraaks Koerdistan is een verantwoorde bestemming, en op dit moment zeker het overwegen waard voor de avontuurlijke reiziger die op zoek is naar iets heel anders.
|
