Het wordt voor ons het derde bezoek aan India en we zijn nooit onverdeeld positief geweest over India en Indiërs in het bijzonder. Toch hebben we ons voorgenomen om het land met een frisse blik opnieuw te gaan verkennen. Tijdens onze vorige bezoeken hebben we namelijk wel gemerkt dat het een prachtig land is waar altijd wel iets te zien of te beleven is. Misschien zijn de Indiërs in de laatste twee jaar wel minder op geldbelust geworden en zetten ze je niet meer overal af. Zodra we de grens tussen Nepal en India waren overgestoken, zagen we meteen het verschil in drukte. In India zijn overal mensen. Luid toeterende bussen en vrachtwagens zijn de baas op de wegen en dwingen motorriksja’s en fietsriksja’s om aan de kant te gaan. De enigen die zich niets van het getoeter aantrekken zijn de heilige koeien. De koeien zijn namelijk het enige waarvoor een bus op de rem gaat. Via Gorakhpur reisden we naar de stad Varanasi. Varanasi schijnt qua gedoe één van de ergste steden van India te zijn met een grote hoeveelheid opdringerige touts (gladde mannen die je naar allerlei winkeltjes en hotels willen brengen in de hoop daar een commissie op te kunnen strijken). Varanasi is echter ook de stad van de heilige Ganges rivier waar Hindoes baden om hun karma te verhogen en waar mensen naar toe komen om te sterven. Hier sterven en gecremeerd worden verkort de weg naar de “hemel” en wie wil dat nu niet. Varanasi heeft een goede indruk op ons achtergelaten. De hoeveelheid touts en hun opdringerigheid viel ons mee en verder is de stad enorm interessant. Gelovigen baden in de rivier, trouwerijen vinden plaats op de gaths (plateaus op de oever van de rivier van waaruit trappen de rivier in gaan), heilige mannen geven gelovigen tegen betaling hun zegeningen en iedere avond is er een indrukwekkende gebedsdienst bij de belangrijkste gath. Het geluid van de bellen en de trommels was overweldigend evenals de mystieke kleuren vanwege de rook en het vuur uit de vele gouden kandelaars. We hadden ons hotel vlakbij de belangrijkste crematiegath, waardoor er regelmatig lijken op bamboestretchers voorbij worden gedragen onder luid geroep van de dragers en de familie. Varanasi is echt een stad die niet in je koude kleren gaat zitten (zie ook de foto impressie, de video en het artikel over Varanasi).

Vanuit Varanasi zijn we via Bodhgaya (de plaats waar Boeddha verlicht is) in de provincie Bihar en de provincies Jharkhand en Orissa naar de stad Bhubaneswar gereisd. Deze provincies zijn met uitzondering van de pelgrimsplaats Bodhgaya nog niet echt ontdekt door de toeristen. Dit zijn plaatsen waar we het dagelijkse leven van India goed hebben kunnen aanschouwen zonder touts. We reisden met de locale bussen en hebben aan den lijve ondervonden hoe rekbaar het begrip “vol” is. Dit is overigens ook waar we één van de goede eigenschappen van de Indiërs hebben kunnen aanschouwen. Men schikt zich meestal gewoon in hun lot ook al duurt de busrit nog zo lang. Een man deelt zijn stoel met een wildvreemde zesjarige en als hij klaagt evenmin als hij even later ook nog een baby op zijn schoot krijgt van een moeder die een staanplaats heeft. Het enige nadeel van het reizen in deze gebieden is dat sommige prachtige plaatsen niet goed toegankelijk zijn. Zo waren we bij het Chilikameer op slechts een halve kilometer verwijderd van grote groepen broedkolonies trekvogels, maar doordat de boten niet geschikt zijn voor het lage water hebben we de vogels niet goed kunnen zien. Dat is de charme van het reizen, zullen we maar zeggen.

De vriendelijke bevolking waar kinderen nog enthousiast zwaaien bij het zien van een toerist is echter een groot voordeel van deze ontoeristische gebieden. Kleurrijk en hectisch is India overal en hier ben je nog de enige toeschouwer. Vanuit Bhubaneswar gaan we via Baripada naar Kolkata. Kolkata is de plaats van waar uit de ouders van Ivonne na twee en een halve maand weer naar Europa vliegen, maar daar willen we nog niet aan denken. Eerst gaan we genieten van datgene dat Kolkata te bieden heeft.