Lhasa is trouwens de stad in Tibet waar de bezetting door de Chinezen het meest zichtbaar is. Er zijn sinds de opstanden van 2008 veel militairen op straat en op elke straathoek hangen camera’s die de Tibetanen in de gaten houden. In de drukste straten van het centrum zijn permanente militaire patrouilles en op veel daken van gebouwen staan militairen opgesteld die een oogje in het zeil houden. Het doel van de Chinese overheid is duidelijk; intimidatie. Zo is er een permanente militaire patrouille rondom de Jokhang tempel die tegen de klok inloopt. En dat schofferend voor de Tibetanen omdat er een ‘kora’ (pelgrimsroute) rondom deze heilige tempel loopt die je met de klok mee dient af te leggen. Ook heeft de Chinese overheid het aantal monniken in de belangrijkste kloosters aan banden gelegd. Daar waar sommige tempels voorheen tot 5000 monniken huisvestten, is dat nu beperkt tot slechts enkele honderden. En de monniken die na grondige inspectie mochten blijven, zijn middels ‘cursussen’ heropgevoed. De Chinese overheid is de Tibetaanse cultuur aan het vernietigen.

In en rondom Lhasa bezoeken we een aantal kloosters en uiteraard ook het wereldberoemde Potala Paleis. Dit voormalige politieke en religieuze centrum van Tibet is omgevormd tot een geldmachine voor de Chinese overheid. Het paleis wordt gerund door militairen in oranje overalls en elk bezoeker krijgt een tijdsslot van een uur om een vaste route door het paleis af te leggen. Rustig rondkijken en genieten van de grandioze schoonheid van dit paleis is dus verleden tijd. Het is overigens wel bijzonder dat het Potala paleis bewaard is gebleven omdat de Chinese overheid tijdens de Culturele Revolutie in de jaren zestig van de vorige eeuw, zoveel mogelijk tempels en kloosters heeft proberen te vernietigen. Religie werd door Mao en zijn mannen namelijk als een bedreiging van het Communistisch bewind gezien, en moest dus vernietig worden. Hoe ironisch is het dat de diezelfde Communistische regering nu munt slaat uit de religieuze gebouwen die ze een halve eeuw geleden nog heeft proberen te vernietigen. De entreeprijzen van de tempels en kloosters gaan naar de Chinese overheid en de monniken staan tegenwoordig op de salarislijst van de staat. “Wiens brood men eet, wiens woord men spreekt”. Precies zoals de Chinezen het willen.

Na ons bezoek aan Lhasa rijden we via Gyantse, Shigatse en Sakya naar het basiskamp van de Mount Everest. Gyanste, Shigatse en Sakya zijn kleine traditionele Tibetaanse stadjes waar de ‘Chinesisering’ nog niet zo ver is doorgevoerd. De stadjes hebben prachtige kloosters, waarbij sommige de Culturele Revolutie (deels) hebben overleefd waardoor er nog authentieke gebouwen, beelden en muurschilderingen te bewonderen zijn. Ook de landschappelijke route door dit deel van Tibet is spectaculair. Hoge besneeuwde pieken en ruige landschappen worden afgewisseld door prachtige gletsjers en groenblauwe meren. Ook de gravelweg naar het basiskamp van de Mount Everest is grandioos. We klommen via haarspeldbochten naar een pas van ruim 5200 meter vanwaar we een subliem uitzicht hadden op vier 8000-meter pieken van de Himalaya; de Everest, Lhotse, Makulu en Chyo-yu. Dat zicht hadden we niet op de heenweg naar het basiskamp, vanwege laag hangende bewolking, maar wel een dag later, op de terugweg.

Ons verblijf op het basiskamp van de Everest was spectaculair en koud. Tijdens de middag dat we arriveerden liet de Everest zich maar sporadisch zien vanwege de laag hangende bewolking. De ochtend erop was de bewolking echter verdwenen en liet de Everest zich volledig zien. We hadden de nacht doorgebracht in een Nomadentent en we waren vroeg opgestaan om de eerste zonnestralen van de dag op de Everest te zien. Het had die nacht echter ruim 15 graden gevroren en door de harde wind was het bijzonder koud. Het klappertanden was echter meer dan de moeite waard. Na ons bezoek aan het basiskamp zijn we in twee dagen tijd naar de grens met Nepal gereden. Regelmatig passeerden we nog passen van ruim 5000-meter waarna we de Tibetaanse hoogvlakte vaarwel zegden en weer afdaalden naar iets boven de 2000 meter. We verbleven de nacht in het grensstadje Zhangmu waarna we de ochtend erop de vriendschapsbrug overstaken naar Nepal. We huurden een klein minibusje om ons naar Kathmandu te brengen, maar de reis verliep niet soepel. Na enkele keren pech te hebben gehad, arriveerden we rond een uur of acht in de avond pas in het centrum van Kathmandu. De dagen erop hebben we Kathmandu verkend. Het is één van de weinige steden in Azië waar nog een traditionele en authentieke sfeer hangt (zie ook de foto impressie en video van Kathmandu). De tijd lijkt er te hebben stil gestaan en het is een prachtige ervaring om te dwalen door de kleine smalle steegjes waar het traditionele leven nog aan de orde van de dag is. Ook hebben we bezoekjes gebracht aan Pashupatinath, waar de lijkverbrandingen in het openbaar plaatsvinden aan de heilige Bagmati rivier, en aan Bodnath, een heilige plek voor de Tibetaanse vluchtelingen die Tibet de afgelopen decennia zijn ontvlucht. Daarnaast moeten we echter ook nog wat acties afhandelen. Zo moesten we ons Indiaas visum regelen bij de Indiase Ambassade, en hadden we enkelen afspraken met Pema Treks, de organisatie die onze trekking rondom de Manaslu berg zou gaan regelen.

We hadden maanden geleden al besloten dat we een zogenaamde campingtrek wilden gaan doen. Met een campingtrek wordt bedoeld dat je met je eigen team mensen (gids, dragers, kok) een trekking gaat doen waarbij je volledig zelfvoorzienend bent. Je bent met andere woorden dus niet afhankelijk van pensionnetjes en restaurantjes langs de trekkingroute. We hebben gekozen voor de trekking rondom de ruim 8000-meter hoge Manaslu berg, omdat deze route nog niet wordt overlopen door wandelaars, wat bijvoorbeeld wel het geval is bij de Everest en Annapurna trekkings. Op 17 september begonnen we aan deze spectaculaire trekking door met de bus van Kathmandu naar Arugat Bazaar te rijden. De eerste dagen wandelden we door het Nepalese laagland dat werd gekenmerkt door kleine pittoreske dorpjes en veel rijstterrassen. Uiteindelijk begon de scherpe stijging naar het hoogtepunt van de trekking, de ruim 5100 meter Larkya La pas, die we met enige moeite bereikte …….

Zie ook de foto-impressie en video van Tibet