Zonder problemen wordt ons visum voor Indonesië afgegeven. Na ruim een week in Timor-Leste te zijn verbleven reizen we terug naar Indonesië voor voorlopig ons laatste bezoek aan dit land. Er is nog één ding wat we heel graag willen zien, en dat zijn de paradijsvogels in Papua. In Kupang (West-Timor) kopen we twee vliegtickets voor de vlucht van Kupang, via Makassar op Sulawesi, naar Manokwari op Papua. Helaas zijn we voor deze route veroordeeld om met de maatschappij Merpati te vliegen. Dit is de maatschappij met de slechtste reputatie voor wat betreft vertragingen, annuleringen en ongelukken. We zijn echter blij om te zien dat we het eerste stuk naar Makassar met een propellervliegtuig vliegen. Propellervliegtuigen zijn meestal de veiligste keuze in dit soort landen, omdat het onderhoud daarvan makkelijker en goedkoper is dan van straalvliegtuigen. De vlucht naar Makassar verloopt voorspoedig en ook de tweede etappe per oude Boeing 737-200 naar Manokwari verloopt zonder problemen. Manokwari is een typisch Indonesisch stadje. Het is oud en sfeerloos en er is niets te zien. Door de migratiepolitiek van de Indonesische overheid is het geen typisch Papuaanse stad meer. De meeste mensen die er wonen komen van origine uit andere delen van het land.

In Manokwari spreken we af met Shita van de Papua Bird Club (de Papuaanse vogelclub). We hebben haar telefoonnummer eerder tijdens onze reis van de mussendokter gekregen (zie ook het artikel: “Op pad met de mussendokter”). Shita vertelt ons over een klein dorpje in het Arfak-gebergte waar een gids genaamd ‘Zeth’ trektochten organiseert om de paradijsvogels te zien. Zeth heeft jaren geleden het belang om de vogels te behouden onderkent, en heeft het dorp overtuigd van het feit dat het voortbestaan van de vogels geld oplevert (zie de column: “Ecotoerisme in de zuiverste vorm”). In de bossen rondom het dorp wordt nu niet meer op de vogels gejaagd waardoor je een heel goede kans hebt deze bijzondere vogels hier nog te zien (zie ook het artikel: “Op zoek naar de paradijsvogels”). Wij verblijven uiteindelijk vijf dagen in de bergen en zien zes van de zeven paradijsvogelsoorten die in dit deel van Papua voorkomen.

Nadat we terug zijn gekeerd in Manokwari overwegen we wat te doen. Er zijn nog een paar andere gebieden die we in Papua zouden kunnen bezoeken, maar na zeven maanden Indonesië zijn we een beetje Indonesië-moe geworden. De belangrijkste toeristische attractie van Papua is de Baliem-vallei, waar een aantal mensen nog in Peniskokers schijnt te lopen. We hebben echter over deze vallei gelezen dat het voor de bezoeker ook een grote frustratie kan worden. Het is typisch weer zo’n plek waar de toerist financieel zoveel mogelijk wordt uitgeknepen. Vanaf het moment dat je arriveert, wordt je lastiggevallen door gidsen die je willen meenemen op een te dure meerdaagse trekking naar zogenaamd authentieke dorpjes waar mensen nog in traditionele kleding lopen (inclusief peniskokers). Wij weten uiteraard wel beter. Als je echt nog iets van het authentieke Papua wilt zien, moet je niet naar dit soort toeristenvallen afreizen, maar naar één van de afgelegen gebieden waar nog weinig mensen komen. En omdat dat voor ons een te dure expeditie is, besluiten we ons bezoek aan Papua hier in Manokwari voorlopig af te sluiten. Wellicht bezoeken we dit gebied nog eens, in combinatie met het land Papua Nieuw Guinea, dat op dit moment nog te onveilig is om te bezoeken. We boeken daarom twee vliegtickets met Express Air terug naar Jakarta en gelukkig kunnen we dezelfde dag nog doorvliegen naar Kuala Lumpur in Maleisië. Dit was voor ons dus voorlopig Indonesië.