We besloten om de volgende dag een tweede poging te wagen om de leeuwen te gaan zien. We hadden wederom een jeep geboekt, maar nu voor de ochtendsafari van 06.30 uur. Vlak nadat we om 05.45 uur waren opgestaan, begon de aarde te schudden. Het duurde een seconde of drie en toen we naar buiten waren gelopen bleek er een kleine aardbeving te zijn geweest. De lokale mensen maakte zich niet echt druk. Het schijnt in dit gebied regelmatig voor te komen. Toen we echter met de safari wilde beginnen, bleek er een probleem te zijn. Er werden geen vergunningen afgegeven om naar het reservaat te gaan, omdat door de enorme regen de dag ervoor, de paden ‘voorlopig’ onbegaanbaar waren. Uiteindelijk werden de jeeps pas om 09.00 toegelaten, wat eigenlijk al te laat is. Vroeg in de ochtend is namelijk de beste tijd van de dag om de leeuwen te zien omdat ze al snel het schaduwrijke struikgewas gaan opzoeken als de zon eenmaal wat hoger aan de hemel staat. Als je pas om 09.00 uur kunt starten ben je de beste uren van de dag al kwijt geraakt. Het gevolg: ook op deze safari hebben we geen leeuwen gezien. Een bijkomstigheid was ook nog eens dat door de Diwali vakantieperiode er teveel jeep door het reservaat reden. Dat is nog een reden voor de leeuwen om zich diep in het struikgewas terug te trekken. Aangezien de prijzen voor de safari’s vanaf de volgende dag met meer dan 50% zouden worden verhoogd, hebben we besloten geen kans meer te wagen. Heel misschien dat we aan het einde van november nog een keer terugkeren naar Sasan, maar waarschijnlijk niet.

Er was nog een klein ander alternatief. Er waren namelijk louche figuren die safari’s aanboden op ‘no cure, no pay’ basis. Met andere woorden, je betaalt alleen als je de leeuwen ziet. Bijkomstigheid is wel dat het om een illegale loopsafari gaat. Jawel, je gaat in dat geval dus met de louche persoon, die alleen gewapend is met een stok, op zoek naar wilde leeuwen in het park. Hij vertelde trouwens heel trots dat de leeuwen over het algemeen niet zo gevaarlijk waren. De luipaarden daar en tegen, zijn wel gevaarlijk. Toen hij enkele van zijn ontmoetingen met de wilde luipaarden gedetailleerd had beschreven, was onze interesse, die toch al niet groot was, volledig verdwenen. Deze personen schijnen ‘vriendjes’ te hebben bij de boswachters, die waarschijnlijk voor een omkoopbedrag toestaan dat dergelijke louche figuren met reizigers te voet het park in gaan.

Uiteindelijk zijn we na twee weken Diu weer terug gegaan naar het vaste land van Gujarat. We zijn nu via Porbandar en Dwarka uiteindelijk terecht gekomen in Jamnagar. Sinds Diu hebben we zelden een buitenlander gezien. We zijn erg blij dat we er voor hebben gekozen om Rajasthan te verlaten en door te reizen naar Gujarat. Gujarat is het India zoals we het ons hadden voorgesteld. De mensen zijn vriendelijk, de omgeving is prachtig en de reisbeleving is super. Zo vonden we vooral het bezoek aan Dwarka bijzonder. We hebben er één van meest heilige tempels voor de Hindoes bezocht (Dwarkanath tempel, toegewijd aan de Hindu god Krishna) en hebben er een privé rondleiding gekregen van één van de priesters. Wanneer we de tempel verlieten zagen we nog steeds drommen pelgrims naar de tempel toestromen. Sommigen hadden gekleurd poeder op hun gezicht zitten. Het zag er feestelijk uit. Ivonne vroeg aan één van de jonge vrouwen waarom ze dat doen. Ze bleek geen Engels te spreken en twee oudere vrouwen lieten vervolgens zien dat het met dansen/feesten te maken heeft. Toen men begreep dat Ivonne geïnteresseerd was, bedachten de struise dames zich geen minuut. Binnen no-time had Ivonne blauwe strepen poeder op haar gezicht zitten. De rest van de vrouwen zag er de humor wel van in en binnen enkele tellen werd Ivonne volledig bedolven onder de blauwe en roze poeder. Edwin zag dit al aankomen en had zichzelf, en de camera, in veiligheid gebracht. Toen we vervolgens door de nauwe straatjes verder liepen kwamen we nog een groep dansende pelgrims tegen die gekleurd poeder in de lucht gooiden. De mannen zagen dat Ivonne al volledig gekleurd was, en dat Edwin dat had weten te voorkomen. Maar niet voor lang, al snel werden er ook enkele handen vol poeder naar Edwin gegooid. In het hotel vroeg men vervolgens wat er met ons gebeurd was. Ja, dat vroegen wij ons ook af. De hoteleigenaar legde uit dat er een soort vlaggenfestival gaande was, maar de details kende hij ook niet. Wat hij wel wist is dat het uitbundig gevierd wordt. Ook al begrijpen we niet waarom het gebeurde, het was zeker leuk!