We hebben de afgelopen elf maanden een prachtige rit gemaakt. Het begon in december vorig jaar met de rit naar de Balkan. Achteraf gezien hebben we prima weer gehad. Het was koud, maar zonnig en zonder sneeuw. Als we nu naar het weer in de Balkan kijken, dan zien we dat het ook heel anders had kunnen zijn. Het is er nu stervenskoud met veel sneeuw. Ook de rit door het hart van Turkije naar de grens met Irak was grandioos. Ook hier hebben we mazzel gehad met het weer. Turken vertelden ons dat het zeer zeldzaam was dat er geen sneeuw lag. Door deze ‘warme’ winter konden we zelfs een bezoek brengen aan de Nemrut berg in Oost-Turkije, iets wat normaal echt niet mogelijk is in januari.

De rit door het Koerdisch deel van Irak was spannend, maar absoluut de moeite waard. De mensen waren extreem vriendelijk en nooit hadden we het gevoel dat we in een onveilig gebied waren. Helaas is dat tegenwoordig anders. Niet heel lang nadat we Irak hadden verruild voor Iran hoorden we de eerste berichten in het nieuws over de oprukkende legers van de Islamic State (IS). Regelmatig moeten we denken aan al die vriendelijke en gastvrije Koerden die nu met de angst leven dat de oprukkende terroristen van IS ook hun gebied zullen overlopen. Iraaks Koerdistan is immers rijk aan olie, en dat is iets wat IS graag onder controle wil hebben om zo hun strijd te kunnen bekostigen.

Iran was zoals verwacht weer geweldig. Wat blijft dit toch een prachtig en plezierig land om in te reizen. We waren er nu voor de vierde keer, maar voor het eerst met eigen auto. En dat gaf toch weer een extra dimensie aan dit land. We bezochten Iraans Koerdistan, de bekende steden in het hart van Iran zoals Esfahan, en de woestijn, waar we nooit eerder waren geweest. Het rijden in Iran was niet gemakkelijk. Verkeersregels worden niet nageleefd en iedereen rijdt daar waar plek is. Het komt regelmatig voor dat auto’s in vijf rijen dik voor een stoplicht staan terwijl er eigenlijk maar twee rijbanen zijn. Met voetgangers wordt al helemaal geen rekening gehouden. Die moeten met gevaar voor eigen leven een plek zien te vinden tussen de als Shumacher Iraniërs door, om de weg over te steken. Teheran was het dieptepunt van het rijden in Iran. Deze stad is de nachtmerrie van elke automobilist.

Via het noordwesten van Iran reden we vervolgens naar de Kaukasus. Armenië was onze eerste bestemming. Een klein en fotogeniek land waar de tijd sinds de val van de Sovjet Unie heeft stil gestaan. Het arme land is van alle voormalige Sovjet Republieken het meest Sovjetauthentiek gebleven. Kleine oude houten huisjes, roestige Lada’s, Russische vrachtwagens uit de jaren 60, slechte wegen en boven de grond liggende gasleidingen zijn de normaalste zaak van de wereld. Het aangrenzende Georgië is een wereld van verschil. Dit land heeft echt ontwikkeling doorgemaakt en lijkt veel meer op landen als Roemenië of Bulgarije, dan op bijvoorbeeld Rusland of Armenië. In 2008 werd Georgië nog geterroriseerd door de georganiseerde misdaad en waren grote delen van het land ‘no-go’ gebieden voor niet alleen toeristen, maar ook voor lokale mensen. Maar er is veel verandert. De meeste delen van het land zijn veilig, en door de moderne ontwikkelingen is het een uitermate prettig land geworden om in te reizen. Georgië zal zich het komende decennium ongetwijfeld ontwikkelen tot een topbestemming in Europa voor de meer avontuurlijke reiziger.

Onze reis naar Centraal Azië hebben we in Georgië moeten annuleren, omdat de enige open grensovergang tussen Georgië en Rusland door het instorten van een berg was geblokkeerd. We hebben ruim drie weken gewacht met de hoop dat de grens snel weer open zou gaan, maar toen bleek dat er na drie weken nog steeds geen verwachting was dat de grens snel weer zou worden geopend, zijn we via Turkije terug gereden naar Europa. Daar hebben we nog verschillende maanden in de Balkan doorgebracht waarna we zijn overgestoken naar Italië om Sicilië te bezoeken. Via Napels, Rome, Florence en Venetië zijn we terug gereden naar het inmiddels koud geworden Noord-Europa. Daar zitten we nu nog in afwachting op ons vertrek naar warmere gebieden. Begin januari verruilen we de kou en sneeuw van Nederland voor de dampige warmte van Cuba.