Koeweit was in meerdere opzichten een hele verandering ten opzichte van zuidoost Azië. De temperatuur was er met 19 graden Celsius akelig koud, en het verschil in cultuur kon bijna niet groter zijn met de landen die we de afgelopen jaren hebben bezocht. We wisten eigenlijk niet veel van Koeweit. We hadden natuurlijk de beelden nog voor ogen die de wereld rondgingen gedurende de eerste golfoorlog in het begin van de jaren 90. Daarnaast wisten we natuurlijk dat het land uitermate rijk is door het zwarte goud dat in grote hoeveelheden in dit kleine landje wordt opgepompt. Uiteindelijk leren we Koeweit kennen als een uitermate vriendelijk landje waar veel van de stereotypes wel kloppen. Het land is geel en droog, de mensen lopen inderdaad in gewaden met een soort van roodwitte theedoeken op hun hoofd, de vrouwen zijn veelal volledig gesluierd en het land is inderdaad superrijk.

Het valt trouwens niet mee om veel Koeweiti te ontmoeten. Ze houden namelijk niet van lichamelijke arbeid en daarom kom je ze amper tegen. Ze werken dus niet op markten, niet in winkels, niet in restaurants of hotels, zijn geen buschauffeur of taxichauffeur en al zeker geen bouwvakker of straatveger. Ze werken schijnbaar alleen op de kantoren in de glimmende wolkenkrabbers. Je ziet ze overigens wel regelmatig voorbij scheuren in hun flitsende bolides en rondstruinen in de hypermoderne winkelcentra. Wie doet dan wel het lichamelijke arbeid is natuurlijk de vraag. Dat doen de zogenaamde ‘expat’ werkers uit andere landen in de regio (Egypte, Jordanië, Turkije, Iran) en werkers uit het Indische Subcontinent (Nepal, India, Bangladesh, Pakistan, Sri Lanka) en heel veel mensen uit de Filippijnen. Heel veel Koeweiti families hebben zelfs het huishouden en de opvoeding van de kinderen uitbesteed. Veel rijkere Koeweiti families hebben één of meerdere hulpjes in de huishouding (veelal Indiase en Filippijnse meisjes) die vaak in opvallende diensteruniformpjes achter de zwaar opgedofte vrouw des huizes en haar kinderen aanhuppelen.

De volgende stad die op onze route door de golfregio stond, was Manama, de hoofdstad van Bahrain. We waren eerlijk gezegd wel enigszins bezorgd over het feit of we het land wel inkwamen. We hadden namelijk een paar dagen eerder op internet gelezen dat een reiziger een paar maanden eerder de toegang tot het land was ontzegd, omdat uit zijn paspoort bleek dat hij in Iran was geweest. Vanwege veiligheidsredenen moest deze reiziger rechtsomkeer maken, werd hem verteld. En aangezien wij met een zo goed als leeg paspoort, met alleen een overduidelijk aanwezige Iraanse visum in Bahrain aankwamen, maakte ons ongerust. En niet onterecht bleek. Bij de immigratie werden we in eerste instantie tegengehouden en kwamen we in de tweede ‘security check’ lijn terecht. Ons Iraanse visum werd met argusogen bekeken en nadat een ervaren immigratie official zijn goedkeuring had gegeven, mochten we het land binnen.

Ook Manama is een leuke stad om een paar dagen te verblijven. We zaten in het hart van de stad, waar je eigenlijk geen enkele Bahreini ziet. Ook dit land drijft voor een groot gedeelte op de werkkracht van buitenlandse arbeiders. De Bahreini mensen zijn amper waar te nemen. Bahrein is veel populairder onder buitenlandse bezoekers, alleen al mede door de jaarlijkse Formule 1 Grand Prix die hier plaatsvindt. Ze zijn dus erg gewend aan buitenlandse toeristen waardoor we minder bijzonder zijn. En dat maakt het echt in contact komen met lokale mensen weer iets moeilijker dan bijvoorbeeld in Koeweit. Maar desondanks was het bezoek meer dan de moeite waard (zie ook onze foto-impressie over Manama). Vlak voor het nieuwe jaar namen we de volgende stap in ons bezoek aan de Golfregio. In ongeveer 35 minuutjes tijd vlogen we naar Doha in Qatar. Hier gaan we het oude jaar uitluiden en beginnen aan het nieuwe jaar.