De volgende dag staan we vroeg op om als eerst bij het Indiase consulaat te zijn. We worden vriendelijke te woord gestaan, maar al snel blijkt dat we een probleem hebben. In verband met de vakantie van de consul gaat de aanvraag geen drie dagen duren, maar wellicht tien dagen. Aangezien ons Pakistaanse visum nog maar twaalf dagen geldig is, komen we in de situatie terecht dat we bij een kleine vertraging bij het Indiase consulaat, ons Pakistaanse visum laten verlopen. En een nieuwe Pakistaanse visum aanvragen in Iran schijnt erg moeilijk te zijn, compleet met aanbevelingsbrief van onze eigen ambassade, uit jawel het 1570 kilometer terug gelegen Teheran. Dit verkleint onze alternatieven behoorlijk, tenzij we ervoor kiezen om Pakistan geheel over te slaan en vanuit Teheran naar India te vliegen. De kosten van dit alternatief zijn erg hoog, waardoor er eigenlijk maar één alternatief overblijft, namelijk ons Indiase visum regelen in Islamabad (Pakistan).

Als we onze zorgen over de veiligheid in Islamabad kenbaar maken aan de medewerker van het Indiase consulaat (bomaanslagen als gevolg van de bestorming van de rode moskee enkele weken gelden), wuift hij die angst heel simpel weg: “Islamabad is de hoofdstad van Pakistan. Als ze (de Pakistaanse regering) die niet meer onder controle hebben, zal het land uit elkaar vallen. Dat zullen ze nooit laten gebeuren”. Dit is zijn argument om aan te geven dat Islamabad veilig is. Ondanks dat we zijn argument lariekoek vinden, zitten we een uur later toch in de taxi op weg naar de Pakistaanse grens. Aangezien we er niet zeker van kunnen zijn dat we ons Pakistaanse visum in Pakistan kunnen verlengen, kunnen we uiterlijk tot 13 augustus in Pakistan blijven. En omdat het vandaag al 1 augustus is, hebben we geen tijd te verliezen. Uit veiligheidsoverwegingen willen we de grens bij daglicht oversteken. De rit naar de grens (kleine 90 kilometer) is overigens spectaculair. Het is een dor en woest landschap waar een forse wind waait. Af en toe moet de taxi afremmen tot 30 km/uur omdat het zicht door het opwaaiende zand zeer beperkt is. We passeren nog een zwaar bewapende militaire checkpost waarbij de militairen met doeken voor hun gezicht de zandstorm proberen te trotseren. Wanneer we bij de grens aankomen is de wind iets gaan liggen waardoor we alleen wat last hebben van een stofvlaag zo af en toe. We passeren de Iraanse emigratie gemakkelijk en ook de Pakistaanse immigratie verloopt soepel. Na een kort gesprekje met de Pakistaanse douane krijgen we de ‘verlossende' woorden: “You are free now”. We zijn nu officieel in Pakistan.

De eerste twee uren van de rit zijn comfortabel, mede door het feit dat we nog kunnen genieten van de woeste woestijn waardoor we rijden. Af en toe passeren we een dorpje waarbij je je afvraagt waarom er überhaupt mensen wonen. Er is werkelijk niets in de wijde omgeving, alleen zand en rotsen. Als het donker wordt, hebben we nog tien uur te gaan. Slapen gaat niet, zodat we de tijd doden door wat te kletsen, pistache nootjes te eten en af en toe wat te dutten. In eens maakt de bus een noodstop waardoor onze gezichten bijna op de stoel voor ons te pletter slaan. Vlak voor de bus staat een dromedaris met haar jong verdwaast in het licht van de bus. Nadat de dromedaris en haar jong van de weg af is, rijden we verder de nacht in. We hebben trouwens een erg goede chauffeur. Hij rijdt de gehele rit van twaalf uur zonder afgelost te worden. En als je dan iemand zou vragen of dat wel veilig is, krijg je als standaard antwoord: “Mashallah” (als god het wil)!