We blijven een tijdje wachten in het gangetje terwijl de officials, beraad houden in het kantoortje. Vervolgens komt iemand naar ons toe die zegt over een uurtje terug te komen. We besluiten in de passagiersterminal iets te gaan drinken. Uiteraard zijn we netjes op tijd terug om onze spullen weer in ontvangst te nemen. Tot onze verbazing gebeurt dat niet. Er wordt ons in gebrekkig Engels uitgelegd dat ze gaan bekijken wat er op het fotorolletje staat. Op het moment dat er geen schepen op de foto’s staan is er niets aan de hand en zullen we alles netjes terugkrijgen, inclusief de afgedrukte foto’s. We worden verzocht over 2 dagen terug te komen. Het fototoestel (inclusief rolletje) en onze paspoorten worden achtergehouden.

Nu beginnen we ons zorgen te maken. Op de foto’s staan wel degelijk schepen. We hadden immers een paar mooie zonsondergang foto’s gemaakt met schepen en havenkranen op de achtergrond. Vervolgens begint er een periode van 2 dagen die wel 2 maanden leken te zijn. Zonder paspoort kun je de stad niet verlaten, laat staan het land. Wij hadden op dat moment geen ambassade in Libië waardoor we ook niet om advies konden gaan vragen. Twee dagen lang hebben we met ons ziel onder onze arm gelopen, wachtend op wat er komen zou gaan. We besloten ook het thuisfront niet op de hoogte te brengen om paniek te voorkomen.

Na twee hele lange dagen liepen we terug naar de haven terminal. Wel meldden ons netjes bij het kantoortje waar we twee dagen eerder onze paspoorten en fototoestel hebben ingeleverd. Een man in burgerkleding vroeg ons met hem mee te lopen. Tot onze verbazing verlieten we het havengebouw weer en liepen we naar een gereedstaande auto met chauffeur. Het is een oude Mercedes uit het begin van de jaren 70 zoals je ze veelal ziet in het midden oosten. De man verzoekt ons in te stappen. Op dat moment moet je in een moment beslissen wat te doen. We beslissen aan het verzoek gehoor te geven aangezien er weinig andere alternatieven zijn. De zorgen die we hadden werden nu alleen maar groter. Immers, als er niets aan de hand zou zijn zouden we gewoon onze spullen hebben teruggekregen. De auto rijdt vervolgens door het havengebied en na ongeveer 10 minuten rijden komen we bij een oud ijzeren hekwerk die de weg verspert, in een oud en roestig gedeelte van de haven. Nu begint het echt op een slechte B-film te lijken. Vanaf nu zijn we aan de goden overgeleverd.

De poort wordt door een wachter opgemaakt en we rijden vervolgens dieper het havengebied in. We stoppen bij een oud gebouw. We moeten uitstappen en dienen met de man mee te lopen het gebouw in. Via een oud, donker en muf trappenhuis komen we op de tweede verdieping terecht. We lopen door een lange gang met verschillende kantoortjes aan beide zijden. Het lijkt op een kantoorgebouwtje van de geheime dienst of zo. Aan het einde van de gang is een leeg kamertje waarin we plaats moeten nemen. Er staat geen meubilair. Ons hart klopt in ons keel. We staan er erg slecht voor, lijkt ons. Weggestopt in een oud gebouw, diep in het havengebied waarvan niemand weet dat we er zijn en een rolletje foto’s waarop enkele schepen uit de haven prijken.

Na ongeveer vijf minuten komt de man het kamertje binnenlopen met onze paspoorten en het fototoestel in zijn hand. Hij overhandigt ons de spullen en verzoekt ons weer met hem mee te lopen, terug naar de auto. We nemen weer plaats in de Mercedes en rijden terug naar het centrum van de stad waar we mogen uitstappen. Na de deur te hebben dichtgegooid verdwijnt de auto weer het verkeer van Tripoli in. We blijven beduusd achter op de boulevard van Tripoli. We weten uiteindelijk niet waarom we zonder problemen uit dit incident zijn gekomen. Het enige wat we kunnen bedenken is dat de Libiërs niet hebben gezien dat het om een diarolletje ging in plaats van een fotorolletje. En als je een diarolletje probeert te ontwikkelen op de manier van een fotorolletje, vernietig je de beelden op het rolletje en weet je dus uiteindelijk niet wat er op het rolletje heeft gestaan. Deze theorie wordt ondersteund door het feit dat we de ontwikkelde dia’s ook niet hebben teruggekregen. Iets wat ze wel hadden beloofd indien er niets belastends op het rolletje zou staan. De volgende dag hebben we onze spullen gepakt en hebben we het land verlaten. Je weet maar nooit of ze van mening zouden veranderen.