Het Khao Yai Nationaal Park bleek een prima plek te zijn om een aantal dagen door te brengen. We hebben ’s morgens de trein genomen vanuit Bangkok naar de stad Pak Chong, waar we ruim drie uur later aankwamen. Vanuit Pak Chong namen we vervolgens de ‘songtheaw’ naar de ingang van het nationale park. Een songtheaw is een soort van bus, maar dan in de vorm van een kleine vrachtwagen. De laadbak is overdekt en er zijn twee rijen banken in gezet, in de lengterichting van de laadbak. Verder zijn er in de laadbak op verschillende plekken stopknoppen gemonteerd waarmee je de chauffeur een signaal kunt geven dat je er uit wilt. Nadat je bent uitgestapt loop je lang de vrachtwagen naar de portier van de chauffeur, waar je vervolgens betaalt voor de rit. Aangezien openbaar vervoer niet is toegestaan binnen de grenzen van het nationale park, werden we aan de rand van het park uit de songtheaw gezet. Daar hebben we bij de parkwachters de toegangkaartjes voor het park gekocht en hebben we ze gevraagd ons te helpen bij het vinden van een lift naar het op 14 kilometer gelegen hoofdkwartier van het nationale park, waar ook de accommodatie is. Tien minuten later zaten we in de laadbak van een pick-up voor de schitterende rit naar het hart van het park.

We hadden besloten geen reservering te maken voor de accommodatie in het park. Indien je een bezoek aan het park brengt in het weekend, is dat overigens wel noodzakelijk. We kozen uiteindelijk voor een simpele tweepersoonskamer, die er overigens prima uitzag. Zelfs met een warme douche! We zijn uiteindelijk drie dagen gebleven en hebben op de verschillende dagen dagwandelingen gemaakt in de bossen. We hebben nog redelijk wat wilde dieren gezien, waaronder een schildpad, een monitor lizard, Sambar deer, Barking deer, een Indian Civet, stekelvarkens en een forse slang die vlak voor ons van het pad af schoot. Ook wat betreft de vogels zijn we niet ontevreden. We zagen onder andere de Banded Kingfisher, de Red-headed Trogon, de Silver Pheasant, de Green Magpie en de Siberian Blue Robin. Op één van de wandelingen stond ons hart overigens even stil, toen we op een tiental meters afstand een enorm gegrom hoorde. De grom werd gevolgd door een harde bries waardoor we ervan uitgingen dat het geen tijger zal zijn geweest. Het zou ook te gek voor woorden zijn geweest als we sinds ons vertrek uit Nederland voor de derde keer oog in oog zouden hebben gestaan met een tijger in een nationaal park waar een waarneming van een tijger als iets zeer zeldzaams wordt beschouwd. Wat het wel is geweest, zullen we nooit weten. Maar dat het groot was, is een ding wat zeker was.

Op de dag dat we teruggingen naar Bangkok hadden we ’s morgens de beslissing genomen, dat als het vliegveld van Bangkok nog gesloten zou zijn, we het bezoek aan de Filippijnen voorlopig zouden uitstellen. In dat geval zouden we Zuid Thailand gaan bezoeken en het Maleisisch schiereiland. Maar gelukkig, het noodscenario hebben we niet hoeven gebruiken. Al op de weg terug naar Bangkok hoorde we van de man die ons een lift gaf, dat het vliegveld weer open zou zijn. Toen we in Bangkok aankwamen zijn we direct naar het kantoor van Cebu Pacific Air gegaan waar we de vliegtickets hebben omgeboekt naar 6 december. Gelukkig was er nog plek op de vlucht en werd onze vertraging door de bezetting van het vliegveld beperkt tot één volle week. We hadden vervolgens nog een dag om de laatste voorbereidingen te treffen voor onze reis naar de Filippijnen. We hebben onder andere wat Filippijnse Peso’s gewisseld omdat we wisten dat het vliegveld van Clark (waarop we vlogen) nog niet uitgerust was met een pinautomaat.

De vlucht naar de Filippijnen verliep voorspoedig. Ondanks dat het vliegveld van Bangkok slechts weer een paar dagen open was, verliepen de meeste vluchten op schema. Ook onze vlucht, die we al snel hadden omgedoopt tot seksvlucht (zie ook de gelijknamige column), vertrok stipt op tijd. We arriveerden om half negen in de avond op Clark International Airport maar het was al tegen tienen toen we de immigratie en douane perikelen hadden doorlopen. Gelukkig ging er nog een bus naar Manilla waardoor we de nacht niet hebben hoeven doorbrengen in Clark, de hoerenbuurt van de Filippijnen. Om half twaalf arriveerden we in hartje Manilla, slechts een korte taxirit verwijdert van de wijk waarin we wilden verblijven. We hebben nog wat hotels bekeken voordat we om half één ’s nachts incheckten in het Adriatico Pensione Inn. Wat ons de eerste uren in de Filippijnen wel direct opviel was dat de prijzen er een stuk hoger liggen dan bijvoorbeeld in Thailand of Indonesië. Een tweepersoonskamer in het hartje van Manilla kost al gauw € 20,- terwijl dat in het hartje van Bangkok € 10,- is. Een fles water die in Thailand € 0,30 kost, kost hier al gauw het dubbele. Na een dagje Manilla, waar we onder andere een prachtige processie ter ere van de verjaardag van Maria hebben gezien, hebben we ervoor gekozen een aantal dagen naar het strand te gaan. Eerst zijn we een aantal dagen op Aninuan Beach geweest, nabij het stadje Puerto Galera op het eiland Mindoro, waardoor we zijn doorgereisd naar het tropische bounty eilandje Pandan. Hier verblijven we nu in het Pandan Island Resort (www.pandan.com) waar we heerlijk genieten van de rust en het prachtige onderwaterleven. Ons verblijf hier kan al niet meer stuk, want vanmorgen hebben we een behoorlijke tijd kunnen snorkelen met een wilde zeeschildpad.