Onze eerste bestemming in Guatemala zijn de Maya ruïnes van Tikal. Ondanks dat we inmiddels behoorlijk wat archeologische bestemmingen hebben bezocht in Mexico, wilden we deze absoluut niet laten schieten. Vanwege de afgelegen ligging in de jungle, en het feit dat veel gebouwen verbazingwekkend goed bewaard zijn gebleven, wordt Tikal gezien als de ‘moeder’ van de archeologische opgravingen in Centraal Amerika. En we kunnen inderdaad bevestigen dat Tikal een geweldige ervaring is. We reisden gelukkig in het laagseizoen waardoor er niet veel bezoekers waren. Maar ook al zou het drukker zijn, dan nog is Tikal groot genoeg om delen van het park toch voor jezelf te hebben. Na Tikal staken we voor 10 dagen de grens over naar Belize. Belize stond niet hoog op onze wensenlijst, maar omdat we er nu zo dicht bij waren, wilden we toch graag een indruk krijgen van dit klein landje. En dat was zeker de moeite waard. Belize is op geen enkele manier te vergelijken met de andere landen van Centraal Amerika. Belize is veel meer Caraïbisch dan de rest van Centraal Amerika en kan wat ons betreft veel meer vergeleken worden met bestemmingen als Jamaica, Trinidad & Tobago, of één van de kleinere Caraïbische Eilanden.

Aangezien Belize relatief duur is, hebben we goed nagedacht over wat we wilden zien in Belize. We hebben bewust de populaire strandbestemmingen vermeden; deze zijn vooral erg populair onder de rijkere Amerikaanse toeristen. Hierdoor zijn de prijzen geïnflateerd en is er weinig meer te ontdekken van het echte Belize. Daarnaast houden we niet echt van zand tussen de tenen en is een strand voor ons alleen interessant als er vogels te zien zijn, of er een terras waar ze koud bier serveren, met zicht op het strand, maar zonder dat je je op het strand hoeft te begeven. Belize heeft overigens prachtige vogelbestemmingen, maar die zijn echter niet echt toegankelijk voor de individuele reizigers die geen fortuin willen uitgeven aan dure jungleresorts. Deze extreem dure jungleresorts richten zich op de Amerikaanse vogelaars die aan de hand genomen willen worden en op een luxe en gemakkelijke manier hun ‘life list’ willen uitbreiden. Niets voor ons dus. En aangezien de vogels die voorkomen in Belize veelal ook gezien kunnen worden in Guatemala en Mexico, doen we het even rustig aan in Belize. We hebben ons in Belize dus vooral bezig gehouden met het bezoeken van de steden.

Vooral de hoofdstad van Belize, Belmopan, was bizar. Ooit was Belize’s grootste stad, Belize City, de hoofdstad, maar omdat die stad vaak te leiden heeft onder natuurgeweld, heeft men in de jaren 70 besloten een nieuwe hoofdstad te bouwen. En nu heeft Belize een dorp als hoofdstad. Het aantal inwoners is nog geen 20.000 en je hebt inderdaad het gevoel door een dorp te lopen. De gebouwen van de verschillende ministeries zijn klein, grijs en grauw. Het is een soort Madurodam-versie van een lelijk Sovjet-provinciestadje. Het is bijna lachwekkend te noemen. We vonden Belize City uiteindelijk het hoogtepunt van ons bezoek aan Belize. Er komen maar weinig toeristen, omdat ook deze stad een bijzonder slechte reputatie heeft. Maar goed, Belize City is de enige echte stad van het land, en daarom wilden we hem toch graag bezoeken. En ook hier geldt dat als je een beetje je verstand gebruikt, Belize City op een verantwoorde manier te bezoeken is. Maar goed, dat neemt niet weg dat er altijd iets kan gebeuren.

Uiteindelijk verlaten we Belize vanuit Punta Gorda, in het uiterste zuiden van het land, en steken we over naar Livingston in Guatemala. Livingston ligt aan het kleine stukje Caribische kust dat Guatemala heeft. Het lijkt dan ook niet op de rest van Guatemala. Door de afgelegen ligging heeft het plaatsje een hele eigen sfeer. Veel bewoners zijn afstammelingen van Afrikaanse slaven en spreken Engels (Garifuna bevolking). Deze donkere Guatemalanen houden er vooral een Caribische levensstijl op na. Livingston is niet per weg bereikbaar, en we hebben dan ook een boot moeten nemen naar Rio Dulce, vanwaar we verder reisden per bus naar Laquin. We namen wel een andere (langere) route, omdat de bus een dag eerder ergens in een dorpje en-route, door dorpsbewoners met stenen onder vuur was genomen vanwege een water-dispuut met de overheid. De Guatemalanen in veel afgelegen delen van het land (vaak bewoond door afstammelingen van de Maya’s), voelen zich door de overheid achtergesteld, en regelmatig breekt er geweld uit waarbij de lokale bevolking het recht in eigen hand neemt om haar onvrede te laten zien. Vanuit Lanquin bezoeken we het nationale park Semuc Champey, door veel Guatemalanen genoemd als het het mooiste stukje van hun land. Inderdaad mooi, maar het kleine park wordt letterlijk overlopen door duizenden lokale mensen en backpackers, die als vliegen op stroop worden aangetrokken door de emerald groene meertjes waar (helaas) in gezwommen mag worden.

Via Coban reizen we naar een voor ons bijzonder gebied in Guatemala, de Biotope del Quetzal. Dit is een natuurgebied in Guatemala waar je een hele goede kans hebt om de prachtige nationale vogel van het land te zien: de Quetzal. Deze paradijsvogel-achtige gevederde vriend laat zich niet heel gemakkelijk aanschouwen, maar met een beetje stamina en tijd, is het toch heel goed mogelijk. En we zagen ze! Eén van de absolute hoogtepunten van ons bezoek aan Guatemala so far (zie ook het artikel: Op zoek naar de Quetzal).