Na een dagje rust bezoeken we Keoladeo nogmaals. Deze keer zonder gids, maar wederom gewapend met verrekijkers en vogelboek. Er is namelijk één soort vogel die we heel graag zouden willen zien, maar die we niet op de eerste dag hebben gezien. De Sarus Kraanvogel is de langste, vliegende vogel ter wereld en is met zijn rode kop en witte lijf een prachtig beest van 1,65 meter lang. Het is ook een heel trouwe vogel aangezien een paartje hun hele leven lang bij elkaar blijft. Tarun vertelde zelfs dat wanneer één van beide sterft, de andere binnen een paar dagen ook sterft. Reden genoeg om nog een dagje flink te zoeken naar de Sarus Kraanvogel. Om een lang verhaal kort te maken: we hebben ze gezien! Zowel stilstaand aan de waterkant als luid kwetterend wanneer ze overvlogen. Het zijn echt machtig mooie vogels. Ook de rest van de dag is super. We hebben nog zes nieuwe vogelsoorten gezien en we hebben vooral ook genoten van de antilopen die langzaam naar je toe komen als je op een bankje zit. Zoals de python enkele dagen geleden al bewees zijn vogels niet de enige inwoners van het park. Antilopen, sambars, jakhalzen en gevlekte herten zijn eenvoudig van dichtbij te bekijken.

Na ons bezoek aan Keoladeo kunnen we bijna niet wachten om nog een nationaal park te bezoeken. We reizen daarom verder naar Sawai Madhopur waar Ranthambore National Park ligt. Dit park is één van de plaatsen in India waar je de Bengaalse Tijger nog in het wild kunt zien. Omdat de kans om er zo’n grote kat te spotten redelijk groot is, komen hier veel toeristen. Elke ochtend en elke namiddag gaan er maximaal 12 jeeps en 22 canters voor een drie uur durende tocht het park in. Canters zijn een soort open busjes zonder dak waar 20 passagiers in kunnen. Omdat de jeeps enkele maanden van te voren moeten worden geboekt, is de canter de enige optie voor ons. We bespreken daarom twee plaatsen in een canter voor de ochtendsafari van de volgende dag. Voor de ochtendsafari moeten we wederom vroeg uit de veren. De canter haalt iedereen op tussen 6.00 en 6.30 uur. Als wij worden opgehaald zit de canter al bijna vol. Er wordt volop gelachen en gepraat waardoor we een beetje het gevoel hebben dat we naar de Beekse Bergen gaan. Bij de ingang van Ranthambore National Park wacht een spannend moment. De chauffeurs van de verschillende voertuigen moeten loten om te bepalen over welke route zij mogen rijden. In dit park worden zowel de jeeps als de canters evenredig over vijf routes verdeeld. Hiermee voorkomt men dat alle voertuigen naar dezelfde tijger rijden waardoor het beest gestrest zou kunnen raken. De officiële lezing is dat je op iedere route even veel kans hebt om een tijger te zien, maar na enig speurwerk zijn we erachter gekomen dat routes twee en drie duidelijk de beste kansen bieden. Wij hebben vandaag pech; route één is ons lot. Op deze route is al vijf dagen geen tijger gezien (blijkt later) en vandaag komt daar helaas geen verandering in. De mensen achter ons houden een theekransje en de man naast ons doet een dutje. Het landschap van het park is mooi, maar de Beekse Bergen sfeer doet hier wat afbreuk aan. Dit komt ook deels doordat je slechts één route mag rijden waardoor je niet kunt gaan zoeken naar een tijger. Het echte safarigevoel is daarom ver te zoeken. Enigszins teleurgesteld rijden we na drie uur het park weer uit. Morgen wagen we weer een kans.

Wanneer de canter de volgende ochtend voor ons hotel stopt worden we blij verrast. We worden als eerste opgehaald en kunnen daardoor een goede plek in de canter uitkiezen. Als onze canter is volgeladen rijden we naar het park. Deze keer pakt de loting goed uit. We rijden vandaag route twee. Zodra we het park binnen rijden is het meteen raak. Een tijger zit in het ochtendzonnetje om zich heen te kijken. Beekse Bergen sfeer of niet, maar we genieten er erg van om de tijger zo goed te kunnen bekijken. Na een tijdje komt ze zelfs tot op vijf meter afstand. Ze blijft ongeveer een half uurtje in de buurt van de jeeps en de canters die zich om haar heen hebben verzameld. Daarna vindt ze het genoeg geweest en verdwijnt ze in het struikgewas. Opgetogen rijden we de rest van de route af in de hoop om nog een tijger te zien. Dat is ons niet gegund, maar met een voldaan gevoel gaan we terug naar het hotel. Na een avond nagenieten van onze ontmoeting met de tijger verruilen we de natuurparken weer voor wat cultuur. We reizen met de tweede, ongereserveerde klasse (ook wel vee-klasse genoemd, zie ook het artikel over de vee-klasse) naar Kota om daarna verder te reizen naar Bundi. Momenteel zitten we in Bundi en genieten we van mooie paleizen en forten. Terwijl we met volle teugen van deze prachtige bouwwerken genieten, kijken we ook alvast met een schuin oog in onze reisboeken naar de natuurparken die we nog willen bezoeken. We hebben al veel mooie dingen gezien en we hebben hopelijk nog veel meer mooi dingen voor de boeg. We zeggen niet voor niets regelmatig tegen elkaar: wat hebben we het toch goed!

Zie ook de foto-impressie van Keoladeo Ghana Nationaal Park