San Cristobal de las Casas ligt op ruim 2000 meter hoogte en toen we er aan het einde van de middag uit de bus stapte, wisten we niet hoe snel we onze fleeces moesten aandoen. Jeetje, wat is het hier koud. We hadden op internet gezien dat het hier overdag een graad of 17 zou zijn, en dat het ‘s nachts gemakkelijk kon afkoelen tot onder de 10 graden Celsius. We dachten dat dat wel lekker zou zijn als we zouden gaan studeren, maar toen we de temperatuur echt ervaarden begonnen we te twijfelen. We zochten een klein hotelletje in het centrum van de stad en toen bleek dat de meeste hotels geen verwarming hebben, wisten we het zeker. De warmte van het laagland is niet fijn, maar een maand studeren in de koelkasttemperatuur van San Cristobal de las Casas is zeker geen optie.

Een zoektocht op internet leidde ons vervolgens naar de stad Oaxaca, op 12 uur rijden met de bus van San Cristobal de las Casas. Ook dit is een koloniale stad met verschillende talenscholen, en aangezien Oaxaca op 'slechts' 1500 meter hoogte ligt, is de temperatuur er veel Christelijker. Overdag een graadje of 25, en ‘s nachts 17. Dat klinkt een stuk beter. Voordat we naar Oaxaca afreisde namen we contact op met twee talenscholen om te zien of we er de volgende maandag konden beginnen. Dat kon, zodat we vol goede moed de 12 uur durende busrit naar Oaxaca ondernamen.

We bezochten beide scholen en kozen vervolgens voor de kleinschalige school Becari. We besloten om met z'n tweeën een privé leraar te nemen. De kosten waren slechts een paar dollar per uur hoger, maar de flexibiliteit veel hoger. We kozen voor een cursus van een maand, 4 uur per dag. De eerste twee uur zou een grammatica les zijn, en de tweede twee uur een conversatieles. Betty werd onze grammatica lerares en Manual onze conversatiedocent.

We gingen als een dolle van start. De ene tijdsvorm na de andere tijdsvorm werd uitgelegd en al in de eerste conversatieles werd ons gevraagd in het Spaans onze biografie te vertellen. We hebben nog nooit zoveel het woord 'uuuhhhh' gebruikt als in die lessen. De theorie ging perfect en de schriftelijke oefeningen gingen bijna allemaal foutloos. Echter, als we moesten gaan praten werd het lastiger. De inmiddels 150 werkwoorden die we hadden geleerd zaten wel ergens in ons hoofd, maar het toepassen ervan in de juiste vervoeging is een hele andere wedstrijd. De radartjes in ons hoofd draaide op volle toeren om de juiste zin, woord voor woord, te construeren. Maar jeetje, wat was dat vermoeiend. Regelmatig hebben we gedacht: "hadden we maar in een groep van 8 studenten gezeten, dan hadden we wat meer rust gehad". Nu was het 4 uur aan een stuk super alert zijn, en dat was een flinke opgave.

Het hielp ook niet mee dat we de verwachtingen iets te hoog hadden gesteld. We dachten na een cursus van een maand wel een goed woordje Spaans te spreken, maar dat valt tegen. Luisteren en lezen gaat aardig, maar het soepel produceren van zinnen is een hele opgave. Dat zal zich de gedurende de tijd moeten ontwikkelen is ons verteld. Laten we daar maar vanuit gaan.

Na de cursus zijn we nog een week in Oaxaca gebleven om uit te rusten en iets van de omgeving te zien. Vooral de ruïnes van Monte Alban, die een kilometer of 8 buiten de stad liggen, zijn indrukwekkend. Daarna zijn we weer in de bus gestapt op weg naar de hoofdstad, Mexico City. Met ruim 20 miljoen inwoners behoort deze metropolis tot de top 10 grootste steden ter wereld. Het is ook een stad met grote problemen. (Drugs)geweld is wijdverspreid, dus we zullen enigszins op onze hoede moeten zijn. Met gezond verstand kom je meestal een heel eind, dus daar gaan we nu ook maar van uit.