We blijven dit keer maar kort in Europa. We zijn er immers afgelopen januari nog geweest. Dit is overigens de eerste keer sinds het begin van onze reis dat we in Nederland zijn zonder dat de ouders van Ivonne er zijn. Zij fietsen op dit moment de Donau-route en hebben inmiddels Boedapest bereikt. Na een stop van twee weken pakken we de rugzakken weer op en nemen we het vliegtuig van Düsseldorf, via Istanbul, naar de hoofdstad van Kirgizstan: Bisjkek. Kirgizstan is voor veel reizigers het ideale startland in de regio, aangezien veel nationaliteiten tegenwoordig vrijgesteld zijn van een visum voor Kirgizstan. Daarnaast is het land een goede plek om je visums voor de landen in Centraal Azië te regelen. Vooral de visums voor Turkmenistan, Iran en Oezbekistan kunnen een ‘pain in the ass’ zijn.

Het visum voor Tadzjikistan is gelukkig geen probleem. Als er visums worden afgegeven door de ambassade, dan krijg je ze ook over het algemeen zonder problemen. Het kan echter voorkomen dat Tadzjikistan tijdelijk geen visums afgeeft aan reizigers, omdat er onlusten zijn in delen van dit bergachtige land. Tadzjikistan is namelijk een land waar de stabiliteit door de grote verscheidenheid aan etnische groeperingen vaak ver te zoeken is. Vooral in het voorjaar, wanneer grote delen van het land weer bereikbaar worden door de verdwijnende sneeuw, neemt de onrust tijdelijk weer even toe. Er komt dan weer bewegingsvrijheid voor mensen die door dicht gesneeuwde wegen en passen een lange winter stil hebben gezeten, en dat leidt problemen. Meestal zijn die problemen na een paar weken weer weg en gaat het oostelijke deel van het land weer open voor reizigers.

Het oostelijke deel van Tadzjikistan heeft de meeste aantrekkingskracht op reizigers. De zogenaamde Pamirs behoren tot de meest afgelegen en ruige bergstreken van onze aardbol. Het gebergte vormt onderdeel van een serie bergketens die gezamenlijk ook wel het dak van de wereld worden genoemd. Het gebied sluit aan op de Karakoram-bergketen, de Kunlun-bergketen en het Himalayagebergte in het zuidoosten, het Hindoekoesjgebergte in het zuidwesten en de Tiensjan-bergketen in het noordoosten. De hoogste berg in de keten is de Ismail Samani Piek, deze is 7495 meter hoog.

Binnen twee dagen regelen we ons visum voor Tadzjikistan en de vergunning om naar het oosten van het land te reizen (de zogenaamde GBAO vergunning). We hebben besloten om de regio per jeep en chauffeur te gaan verkennen. Delen van de regio kun je ook per openbaar vervoer bereiken, maar aangezien we ons heel veel van het gebied voorstellen, hebben we besloten eigen vervoer te regelen. We zijn inmiddels gearriveerd in Osj, de tweede stad van Kirgizstan, en vanuit hier gaan we de reis naar Tadzjikistan ondernemen. We hebben het bezoek een weekje uitgesteld vanwege een opspelende buik, maar nu zijn we er klaar voor. We kunnen niet wachten.