We waren ooit eerder in St. Petersburg, dus we wisten al hoe mooi de stad is. We kampeerden bij een hotel op de parkeerplaats, slechts drie metrohaltes van hartje centrum vandaan. Eén dag was regenachtig, maar de andere dag was stralend mooi. We hadden onze fel begeerde stempel in het paspoort en een eerste ervaring van hoe het is om met de auto een wat lastigere grens te passeren. Alles verliep voorspoedig (zie ook het artikel over de grensovergang). Na dit onverwachte uitstapje naar Rusland reden we via het oostelijke deel van de Baltische Staten weer naar het zuiden. De oostelijke delen van deze landen zijn veel minder goed ontwikkeld dan de centrale en westelijke delen. Ze behoren schijnbaar tot de armste regio’s van de Europese Unie.

In het uiterste noordoostelijke puntje van Litouwen, net buiten het stadje Visaginas, bezochten we één van de meest krachtige kerncentrales die de Sovjet Unie ooit rijk is geweest. Sinds het toetreden van Litouwen tot de Europese Unie is er veel druk op het land geweest om deze centrale te sluiten, omdat de reactoren van hetzelfde type zijn als die van Tsjernobyl, waarvan we allemaal weten hoe het is afgelopen. De centrale is dus geen kerncentrale meer, met als gevolg dat je nu zonder problemen tot aan de voordeur kunt rijden. Iets ten zuiden van Visaginas ligt het prachtige nationale park Aukstaitija. Dit prachtige park omvat glooiende heuvels en prachtige meertjes (zie ook de foto impressie van Aukstaitija NP). Vervolgens was de laatste hoofdstad van de Baltische Staten aan de beurt: de Litouwse hoofdstad Vilnius. De conclusie was wederom hetzelfde: mooi maar erg toeristisch (zie ook de foto-impressie van Vilnius). Op de camping van Vilnius kwamen we Mark en Nancy overigens weer tegen. We hadden wederom een leuke tijd samen.

Langzaam maar zeker reden we verder zuidwaarts richting Polen. Er stond nog één stop op het programma in Litouwen: het beeldenpark Grutas nabij het stadje Druskininkai. Dit bizarre park is het geesteskind van champignon-ondernemer Malinauskas, die een groot aantal Sovjet-beelden van de Litouwse overheid heeft gekocht om die als attractie in een park neer te zetten. En het werkt. Veel lokale mensen hebben schijnbaar nog behoefte om de beelden te zien, ondanks het feit dat ze de tastbare herinnering zijn van een ellendige tijd (zie ook het artikel over Grutas Park). Via het noordoostelijke deel van Polen rijden we vervolgens zuidwaarts naar het nationale park Bialowieza. Deze laatste oerbossen van Europa hadden hoge verwachtingen bij ons gewekt. De bossen waren wellicht minder uitgestrekt dan dat we ze hadden verwacht, maar ze waren desondanks indrukwekkend. We hebben er drie volle dagen van genoten, ondanks dat we twee rumoerige nachten hadden gehad dankzij een stelletje puberachtige Hollande boeren (zie de column Boer zoekt Vrouw). De mooie aspecten van ons bezoek aan het nationale park Bialowieza staan in de foto-impressie.

Op de camping bij het nationale park Bialowieza kregen we van een Pools gezin de tip om naar het ongeveer 200 km zuidelijke gelegen nationale park Poleski te rijden, iets ten noordoosten van Lublin. Dit park dat zelden door toeristen wordt bezocht is een prima plek om kraanvogels te aanschouwen. De eindejaarstrek was nog niet op volle gang, maar we hebben toch minstens honderd kraanvogels gezien. Een korte rit bracht ons vervolgens naar Lublin, waar we het minder bekende concentratie- en vernietigingskamp Majdanek bezochten. Ongeveer 80.000 mensen zijn hier ooit door de Nazi’s omgebracht. Dit kamp wordt veel minder vaak bezocht dan bijvoorbeeld Auschwitz/Birkenau, waardoor je alle tijd hebt om rustig rond te kijken en alles op je te laten inwerken. Vooral de bezoeken aan de gaskamers en het crematorium zijn ijzingwekkend. Om de dag toch nog enigszins positief af te sluiten overnachtten we in het relatief onbekende historische stadje Sandomierz. Wel al bekend bij de Poolse toerist, maar nog niet bij de buitenlanders. We deelden de camping met heel veel Polen, en slechts een handjevol buitenlanders. Verfrissend!