Engels | Nederlands

We staan op het vliegveld van Wladiwostok en hebben inmiddels ingecheckt voor de negen uur durende binnenlandse vlucht terug naar Moskou. Vooraf hebben we serieus nagedacht of we wel met het vliegtuig moeten terugkeren naar Moskou. Gezien het imago van Aeroflot (Russische nationale trots) was het wellicht een betere keuze geweest om met de trein terug te keren. De trein hebben we nu echter voor eventjes genoeg gezien en hebben dus uiteindelijk voor het vliegtuig gekozen. Wel hebben we ervoor gezorgd dat we een vlucht hebben met een Airbus in plaats van met een Ilyushin of Tupolev, twijfelachtige kisten van Russische makelij.

Het vliegveld van Wladiwostok is klein en oud. Er zijn nog geen slurven zodat je te voet over het platform naar de vliegtuigen moet. De gate waarin we staan te wachten bestaat uit een binnen en buiten gedeelte. In het buitengedeelte, wat overigens te vergelijken is met een kooi van de dierentuin, staan over het algemeen alleen de mensen die een sigaretje willen roken. Voor het weer ga je niet buiten staan. Het is nog winter en dus ijzig koud in Siberië.

Zodra de passagiers het gevoel hebben dat de boarding nabij is, stromen ze in grote getallen vanuit het binnengedeelte naar de buitenkooi. Zo ook wij. Het vliegtuig staat ver weg zodat we dadelijk een behoorlijke afstand door de kou en nattigheid moeten overbruggen. Vooraan in de kooi staan veel mensen een foto te maken van de Airbus van Aeroflot die ons zodadelijk veilig naar Moskou moet brengen. Ook ik wil de Airbus graag op de gevoelige plaat zetten en pak mijn fototoestel.

Nog geen twee seconden nadat ik de foto heb gemaakt hoor ik een zwaar Russisch gebrul achter me. Althans, ik neem aan dat het Russisch is. In eerste instantie reageer ik niet direct aangezien ik niet in de gaten heb dat die brul voor mij is bedoeld. De man, die veiligheidsbeambte lijkt te zijn, stapt op me toe en heeft zijn gezicht op onweer staan. In ongetwijfeld vloeiend Russisch probeert hij mij iets duidelijk te maken. Ik heb echter geen idee waar hij het over heeft. Mijn vermoeden is echter dat het iets te maken heeft met de foto ik zojuist heb gemaakt gezien de timing van de brul, die precies aansloot op het geluid van de sluiter.

Dit vermoeden wordt bevestigd zodra hij wijst op een klein bordje wat boven de deur die de verbinding vormt tussen het binnengedeelte van de gate en de kooi waarin ik sta. Het bordje is echter aan de kooizijde opgehangen zodat je het nooit kunt zien als je van binnen naar buiten loopt, tenzij je achterom en omhoog kijkt. Maar goed, voor dit argument zal de beambte niet gevoelig zijn. Daarnaast staat de helft van de passagiers al minutenlang foto’s te maken, zelfs nu nog, nu ik erop word aangesproken.

Het hek van de gate gaat inmiddels open en de boarding begint. Nu begin ik zenuwachtig te worden. De passagiers lopen naar het vliegtuig, terwijl de beveiligingsbeambte mij probeert uit te leggen dat ik met hem mee moet lopen, naar ongetwijfeld één of ander aftands kantoortje. Eén ding weet ik zeker, als ik in dat kantoortje beland moet ik ongetwijfeld smeergeld gaan betalen en mis ik mijn vlucht. Ik kijk hem als een schaap aan en wijs telkens verschrikt naar het vliegtuig wanneer hij me vraagt mee te komen. De strategie werkt. Enkele minuten later kiest hij eieren voor zijn geld en wenkt dat ik naar het vliegtuig kan lopen. Ready for takeoff.