Engels | Nederlands

Ongeveer een maand geleden kwamen een leuk Russisch - Amerikaans koppel tegen. Acht maanden onderweg en vol met enthousiaste verhalen over datgene dat ze allemaal gezien hebben in de voorbije maanden. Ze hebben nog twee maanden voor de boeg en dan gaan ze naar huis. Gelukkig! Vertwijfelt vragen we waarom ze zo blij zijn dat ze weer naar huis gaan. Allebei zijn ze een beetje reismoe. Moe om steeds weer van plek naar plek te reizen, moe om geen “thuis” te hebben en moe om altijd in een omgeving te zijn waar je nooit het fijne van weet en waar je je altijd moet aanpassen aan een andere cultuur.

Zelf zijn we nu op enkele dagen na twee jaar onderweg en vandaag hebben we voor de eerste keer dat gevoel in lichte mate. Begrijp ons niet verkeerd, we staan niet op het punt om huiswaarts te keren, maar we hebben het wel een beetje gehad met de bijverschijnselen van het reizen. We genieten nog steeds volop van de mooie dingen die zien. Zo zijn de prachtige paradijsvogels die we in Papua zagen één van de laatste hoogtepunten. De dagen die je echter moet reizen om bij die bijzondere plaatsen te komen en het gedoe rondom het vinden van hotels en transport vinden we nu gewoon even niet leuk. Aan het begin van de reis is alles nog nieuw. Het reizen van plaats naar plaats is net zoveel een avontuur en geeft net zoveel plezier als de plaatsen die je bezichtigd en de mensen die je ontmoet. Na een paar jaar door Azië te hebben gereisd, geven reisdagen weinig nieuwe verrassingen. Een ritje in een locale bus, bemo, rickshaw of jeepney (trouwe lezers van de website kennen deze vervoersmiddelen) is na een tijdje net zo gewoon voor ons als voor een locale reiziger. Het leven zonder luxe op budgethotelkamers staat ons nog steeds niet tegen, behalve op de dagen dat er gewerkt “moet” worden. Zo zijn we nu voor het eerst sinds een week op een plaats met elektriciteit en dat betekent werk aan de winkel voor de website. Onze avonturen in de Arfak met z’n paradijsvogels willen we graag zo snel mogelijk met onze lezers delen, maar daar moeten we toch de nodige uren werk aan verzetten. Normaal gesproken doen we dat met heel veel plezier, maar vandaag niet! Vandaag komen de hotelmuren op ons af en verlangen we naar een goedgevulde koelkast met lekkere dingen van thuis. We weten dat dit gevoel tijdelijk is. Even door de zure appel heen bijten en naar de Mc Donalds voor van westers voedsel. Natuurlijk kan een Mc Flurry niet opboksen tegen een lekkere bruine boterham met oude kaas of een salade met gerookte kip en frambozen maar het geeft wel een beetje troost. In het park schrijven we daarna nog wat voor de website. Gewoon in een schriftje, dus het moet nog wel ingetypt worden. Voor het intypen zijn we vanavond dan wel veroordeeld tot onze kamer, maar onze gedachten staan tenminste wel al op papier. Een park waar de vogeltjes fluiten geeft toch wat meer inspiratie als zo’n betonnen cel. Door dit soort kleine dingetjes te veranderen gaan we proberen over onze tijdelijke reismoeheid heen te komen. We hebben drie goede voornemens. Zo gaan we alles wat we buiten de hotelkamer kunnen doen ook daarbuiten doen. Ten tweede gaan we nog zorgvuldiger de plekken uitzoeken waar we heen willen, waardoor we het aantal reisdagen beperken en de dichtheid van bijzondere hoogtepunten verhogen. Hierbij proberen we de plekken te vinden waar we op eigen houtje minimaal enkele goed gevulde dagen kunnen doorbrengen. Bezienswaardigheden die ons maar een uurtje kunnen boeien, zijn nu even niet interessant. Ons derde goede voornemen is dat we de komende tijd lekker gaan genieten van het eten. De Oostelijke uithoeken van Indonesië hebben ons in culinair opzicht weinig kunnen bekoren. Hier in Maleisië is het eten heerlijk en goedkoop. Een salade met gerookte kip en frambozen zullen we hier niet kijken, maar een lekkere Indiase maaltijd kan onze honger naar een boterham met oude kaas ook wel stillen.