Cultuur shock

Engels \| Nederlands
Cultuur shock
Bhuj (India), 23 november 2007	print versie

“Man duwt zijn zwangere vrouw uit rijdende auto”, “Vrouw steekt zichzelf in brand na beschuldiging schoonfamilie” en “Tempels gaan ongewenste babymeisjes adopteren”. Dit zijn drie titels van artikelen die de afgelopen twee dagen in de Indiase krant “Times of India” hebben gestaan. Nu wisten we al dat het reizen in India zeer confronterend kan zijn door de enorme tegenstellingen tussen de arm en rijk. Maar als je dit soort artikelen leest, dan staat je hart pas echt even stil. In India is het normaal dat huwelijken worden gearrangeerd. Dat betekent dat de ouders op zoek gaan naar een geschikte huwelijkspartner voor hun zoon of dochter. Liefde speelt daarin geen enkele rol. Zaken als sterrenbeeld, naam, kaste, geld en status des te meer. De gedachte achter de gearrangeerde huwelijken is dat de ouders veel beter weten welke partner het beste bij hun zoon of dochter past. Ouders hebben immers meer levenservaring is het argument. Dat de ouders zich bij de keuze bijna uitsluitend laten leiden door geld, status en familie-eer, wordt gemakshalve zelden verteld. Of de huwelijkspartners goed bij elkaar passen en samen een gelukkig leven tegemoet gaan, lijkt niet belangrijk, getuige de vele artikelen in de kranten over de huwelijksdrama’s. De slachtoffers zijn overigens zonder uitzondering altijd van het vrouwelijke geslacht. De vrouw gaat na het huwelijk meestal een zware tijd tegemoet, althans dat is onze mening. In de eerste plaats omdat ze als relatieve vreemdeling gaat inwonen bij haar schoonfamilie. Ook haar man is namelijk relatief vreemd voor haar, omdat ze hem voor het huwelijk meestal maar een enkele keer heeft ontmoet. Ze krijgt dus niet alleen te maken met een relatief onbekende huwelijkspartner, maar ook met zijn familie. Daarnaast komt ze onderaan in de roedel te staan. Haar schoonmoeder heeft namelijk alle touwtjes in handen en van de aangetrouwde vrouw wordt verwacht dat ze gehoorzaamd en orders opvolgt. Dat het huwelijk niet is gesloten op basis van liefde tussen de man en de vrouw, maakt het voor de vrouw alleen maar moeilijker. Maar dat is nog niet alles. In India is het ook normaal dat er een dowry (= bruidsschat) wordt betaald. Dit betekent dat de ouders van het meisje moeten betalen aan de ouders van de jongen. De dowry kan van alles zijn, als het maar materialistisch is. Het kan gaan om o.a. land, huishoudelijke apparaten, vee, maar uiteraard ook geld. Dat het daarbij gaat om bedragen die meestal moeilijk zijn op te brengen door de ouders van het meisje, maakt de traditie alleen maar onbegrijpelijker. De ouders van het meisje moeten zich meestal diep in de schulden steken om aan de verplichting te kunnen voldoen. Mochten ze onverhoopt de dowry niet kunnen betalen, dan worden de problemen voor de pas getrouwde vrouw alleen maar groter. Dat was ook het geval bij de zwangere vrouw die uit de rijdende auto werd gegooid. Nadat bleek dat de ouders van de vrouw de verhoogde dowry niet konden betalen (de dowry werd na het huwelijk verhoogd van € 1.800/$ 2.500 naar € 9.000/$ 12.500), is de vrouw eerst enkele maanden door de schoonfamilie misbruikt, waarna ze door dezelfde schoonfamilie uit een rijdende auto is gegooid.

Bord bij ziekenhuis dat foetusonderzoeken hier niet plaatsvinden

Als je denkt dat dit alleen voorkomt bij de armere bevolkingsgroepen in India, of de mensen van het platteland, dan heb je het mis. Het incident van de zwangere vrouw bijvoorbeeld, heeft plaatsgevonden in Amerika. De man van haar is een hoogopgeleide software ingenieur die werkt voor een leidend Indiaas Informatietechnologiebedrijf, en die enkele weken eerder door zijn werkgever voor een project naar Amerika was gestuurd. De cultuur/traditie rondom de dowry’s is een enorm probleem in India. En dat natuurlijk voor de gezinnen met één of meerdere dochters. Een dochter in India betekent namelijk dat je vroeg of laat een keer diep in de buidel moet tasten. De gevolgen van de dowry wordt vaak door het betalende gezin als een financiële molensteen om de nek meegedragen voor de rest van hun leven. Het gevolg is dat veel zwangere vrouwen een illegale test laten doen om te kijken wat het geslacht van het kind gaat worden. Als het een meisje zou worden, besluiten ze vaak de foetus te laten verwijderen. Deze praktijken hebben ertoe geleid dat in bepaalde staten van India de verhouding tussen jongens en meisjes problematisch scheef is gaan lopen. In de staat Punjab bijvoorbeeld, zijn er op elke 1000 jongens, maar 793 meisjes beschikbaar. In sommige gebieden is dat getal nog veel lager. De armere gezinnen die zich geen onderzoek kunnen veroorloven, moeten tot na de geboorte wachten om te zien of ze gezegend zijn met een jongetje. Mochten ze “gestraft” zijn met een meisje, dan zien sommige gezinnen geen andere oplossing dan het babymeisje te laten verdwijnen. Vaak worden ze vermoord, of worden ze achtergelaten op stations of één van de weinige vuilnisbakken op straat. Vandaar dat sommige tempels hebben besloten om kribbetjes te plaatsen bij de ingangen van de tempel, om desperate ouders de mogelijkheid te geven hun babymeisjes te kunnen achterlaten. India is een land met meerdere gezichten. Enerzijds het gezicht van de informatietechnologie en de enorme economische groei, en anderzijds het gezicht van de extreme armoede, het kastensysteem en de tradities rondom de dowry’s en de positie van de vrouw. Laten we hopen dat het land dat in 2040 de economische supermacht van de wereld denkt te zijn, ook op sociaal/cultureel vlak de nodige stappen zal maken.