Het pad is eenvoudig te volgen en is ter verduidelijking een rode markeringen aangegeven. Na bijna twee maanden waarin we bijna niet hebben gelopen is het wel weer eens lekker om wat hellinkjes op en af te gaan. Wanneer we na een tijdje op een heuvel staan horen we een harde grom die wordt gevolgd door een briesend geluid. We haasten ons om te zien wat dit geluid veroorzaakt, maar we zien het dier helaas niet. Geen olifant, luipaard, tijger of buffel die zich aan ons wil laten zien. Wanneer je hier zo rond loopt heb je niet het gevoel dat je één van deze machtige dieren tegen kunt komen, maar als je heel veel geluk hebt dan kan het wel. Eén keer voelen we de adrenaline wel door ons lijf heen gieren, namelijk wanneer er net voor onze neus een vier centimeter dikke slang wegglijdt.

Het is al even over vier wanneer we een bordje zien waaruit blijkt dat we nog maar 500 meter hoeven af te leggen totdat we aan de verharde weg uitkomen. Wandelen terwijl je vogelspot gaat immers langzaam. We volgen het pad verder, maar ineens houden de rode markeringen op. Het pad splitst zich verschillende keren, maar alle vertakkingen komen uit bij een rivier. Ons gevoel zegt ons dat we de rivier moeten oversteken, maar we weten alleen niet waar. We lopen terug naar de laatste markeringen en zoeken goed of we geen sporen over het hoofd hebben gezien, maar dat blijkt niet het geval. Opnieuw lopen we naar de rivier, waar Edwin resoluut zijn schoenen en zijn broek uittrekt om door de rivier heen te waden om te zien of het pad zich aan de andere kant voortzet. Hij vindt er verschillende paden, maar geen enkele daarvan is gemarkeerd. Zodra Edwin weer terug is, is de beslissing snel gemaakt. Zo snel als we kunnen, lopen we via hetzelfde pad weer terug.