Wandelende duinen

Engels \| Nederlands
Wandelende duinen
Gdansk (Polen), 28 juni 2013	print versie

Het nationale park Slowinski aan de Baltische kust in het noorden van Polen is een bijzonder park. Het is niet alleen een park met uitgestrekte bossen, prachtige meren en her en der een ree of een wild zwijn, maar het heeft ook wandelende duinen. Wandelende duinen zegt u? Jawel, duinen die vanuit het strand langzaam maar zeker landinwaarts ‘wandelen’. En langzaam is dan ook langzaam; zo’n 2 tot 10 meter per jaar schijnbaar. Desondanks is het toch een bijzondere ervaring. Een soort Sahara aan de kust. Dit bijzondere natuurfenomeen wordt veroorzaakt door de zee die middels haar golven, zand op het strand ‘gooit’. Dit zand droogt door de wind en zon, en wordt vervolgens door de wind landinwaarts geblazen met als gevolg dat er enorme duinen zijn ontstaan. Het proces is al zo’n 5000 jaar aan de gang en heeft ervoor gezorgd dat zo’n 6 vierkante kilometer bos door het zand is opgevreten. Sommige duinen zijn inmiddels 40 meter hoog. Dat het om een serieus stukje ‘sahara’ gaat bewijst wel het feit dat Rommel’s Afrika Korps hier tijdens de Tweede Wereld Oorlog trainde voordat ze naar Noord Afrika werden gestuurd.

Donkere wolken boven de 'sahara'

De beste uitvalsbasis voor een bezoek aan Slowinski National Park is het kleine badplaatsje Leba. Het hele dorp leeft van de hordes aan toeristen die elk jaar weer hun weg weten te vinden naar het nationale park. Restaurants, souvenirshops, barretjes en slaapgelegenheden zijn er in overvloed. De ingang van het park ligt op ongeveer 2 kilometer van Leba, maar om de zandduinen te zien moet er een extra 5 kilometer worden afgelegd over een verhard bospad; een prima fietstocht of wandeling voor de fitte medemens. Voor hen die deze inspanning te groot vinden is er een oplossing: een soort van elektrische golfkarretjes die bezoekers heen en weer pendelen. Het park is populair; immens populair. Verwacht dus niet dat je de zandduinen voor jezelf hebt, tenzij je besluit om het park in hartje winter te bezoeken. Maar de drukte is niet echt een probleem. Het grootste deel van de zandduinen is niet voor bezoekers toegankelijk, waardoor je vrij en onverstoord zicht hebt over het grootste deel van de prachtige ‘gele heuvels’. Daarnaast kun je mooi zien hoe de duinen langzaam maar zeker de aangrenzende bossen verorberen. Boom voor boom wordt het bos ingepikt door de niets ontziende kracht van het zand. Het was de dag van ons bezoek zwaar bewolkt, en dat was eerder een voordeel dan een nadeel. De zachtgele heuvels met de donkere wolken erboven was een spectaculair gezicht. Het was helaas wel koud, winderig en regenachtig.

Hoe gekker hoe beter

Het was grappig om te zien hoe bezoekers het park beleven. De ouderen onder ons hielden het vooral bij het maken een wandeling en wat foto’s, terwijl de kinderen en jongeren het gevoel hadden in een immense zandbak te zijn belandt. Grote groepen kleine kinderen, onder begeleiding van hun leraren en gewapend met schep en emmer, overwonnen de zware klim naar de top van de zandduin om hun emmertjes te gaan volscheppen. Tieners die indruk wilde maken op hun klasgenoten, lieten zich opjutten door anderen om zich al rollend van een zandduin naar beneden te laten storten. Een nationaal park dus, dat bijna de status van een pretpark heeft.

Met de hulp van god en een paar stokken moet het lukken

Cheeeesssse !

Doorbijten voor een mooie foto

Het bos is het slachtoffer van de oprukkende zandduinen

Koud, windering en nat