Wanneer we weer de campus van de universiteit aflopen, zijn we niet meer met z’n drieën, maar met z’n zevenen. Het blijkt dat vier vriendinnen van Synthia ook de rest van de middag vrijaf hebben gekregen om met ons mee op pad te gaan. Ze heten Nonni, Kiki, Emeel en Phoeby, maar voor ons zijn ze vanaf dat moment de meiden van Ambon. Het is een superleuke groep meiden die voor een het grootste deel nog in de puberteit zit. Synthia is de oudste van het stel en komt ook het meest volwassen over. Het is een beetje de moederkloek van de groep. De andere grieten zijn 19 en giebelen de gehele dag wat af terwijl ze hun tijd voornamelijk besteden aan de mobiele telefoon, het praten over jongens en uiteraard hun uiterlijk en imago. Eén van de meiden, Nonnie, heeft iets weg van Byoncé en dat wil ze ook graag weten. Phoeby is regelmatig wat stil omdat ze in de wolken schijnt te zijn vanwege de Engelse toerist Andy die laatst op het eiland is aangekomen en waar ze een oogje op heeft. Regelmatig bekijkt ze haar mobiele telefoon om te kijken of er een berichtje van hem is binnengekomen. De meest komische meid van het stel is Kiki. Ze is wat verlegen omdat ze bang is Engels te spreken maar steelt desondanks ons hart. Tenslotte hebben we nog Emeel die van de Kei eilanden komt. Het is de meest rustige meid van het stel en zorgt daardoor voor een goede balans in de groep. Het bijzondere van de groep is dat één van de meiden moslim is. En dat is bijzonder als je weet dat de Christenen en Moslims tussen 1999 en 2004 met elkaar op de vuist gingen vanwege de verschillen in hun religieuze achtergrond. De gemeenschappen wonen sinds die conflictperiode in verschillende delen van de stad en leiden een redelijk gescheiden leven. Deze jonge meiden hebben echter gebroken met dat verleden en respecteren elkaar voor wie ze zijn en zijn daardoor een voorbeeld voor hoe het moet, en een teken dat er goede hoop is dat het uiteindelijk toch allemaal weer goed komt.

Synthia komt met het idee om een bezoek te brengen aan de basisschool waar zij elke morgen een aantal uren Engelse les geeft aan de kinderen. De rest van de meiden vind het een prima idee en enkele minuten later zijn we met de bemo (openbaar lokaal busje) op weg. Phoeby is regelmatig het middelpunt van de plagerijen van de andere meiden omdat ze zich zichtbaar in hogere sferen begeeft. Als Andy haar uiteindelijk belt op haar mobiele telefoon kan ze geen zinnig gesprek met hem voeren omdat de rest van de groep de naam van Andy door de bemo gilt. De overige passagiers in de bemo kijken met gemengde gevoelens naar de luidruchtige groep meiden, zoals wij dat ongetwijfeld ook zouden doen als we in Nederland een treincoupé met een dergelijke groep tieners zouden moeten delen. Het bezoek aan de lagere school is erg leuk. We maken kennis met de hoofdlerares en delen wat kennis met elkaar over de schoolsystemen van Nederland en Indonesië. Een aantal meiden kan de rust niet vinden om even rustig te blijven zitten, en lopen al snel gillend en lachend over het grasveldje heen dat voor het schooltje ligt. Een enkeling heeft het zweet op haar voorhoofd staan omdat ze even gevolleybald heeft met enkele schoolkinderen. Als we het schooltje weer verlaten staat er inmiddels een behoorlijke groep mensen voor de schoolpoort. Het nieuws dat er twee westerlingen op bezoek zijn heeft snel de ronde gedaan en een aantal mensen kan het niet laten even een kijkje te komen nemen.

De laatste bestemming voor vandaag is het strand van Natsepa. Ambonezen houden er over het algemeen niet van om te zwemmen, maar een bezoek een het strand om even uit te waaien is inmiddels een populaire weekendactiviteit geworden. Het is vandaag geen weekend waardoor we op een zo goed als verlaten strand arriveren. Nonni en Kiki trappen hun slippers uit, rollen hun broek iets omhoog en rennen als ongeleide projectielen al gillend door de branding heen. Phoeby houdt vooral haar mobiele telefoon in de gaten terwijl Synthia en Emeel vanaf een afstandje glimlachend de boel in de gaten houden. We zijn ook vooral naar Natsepa gekomen om een heerlijke lokale delicatesse te proeven: Rujak. Het is een soort van fruitsalade in een zoete en een soms pittige pindasaus. Het is heerlijk, maar behoorlijk vet. Als Ivonne de opmerking maakt dat teveel Rujak niet goed is voor de lijn, beamen de meiden dat. “Je wordt dan zo dik als Phoeby” grapt een deel de meiden, terwijl Phoeby een figuur heeft waar de meeste vrouwen in Nederland jaloers op zouden zijn. Inmiddels begint het donker te worden en is de tijd aangebroken om terug te gaan naar Ambon.

We gaan langs de weg staan en moeten ongeveer een kwartiertje wachten op een bemo waar we met z’n zevenen in kunnen. In Passo nemen we afscheid van Phoeby en Emeel en met de overige drie meiden rijden we de resterende twintig minuten terug naar Ambon. We besluiten nog even wat te gaan eten bij een lokaal restaurantje waarna er een einde komt aan een superleuke dag. We gaan ervan uit dat de jonge meiden er na een middag wel genoeg van hebben gehad om met een stel wat oudere westerse reizigers te hebben opgetrokken. Maar niets is minder waar. Ze vragen direct of we zaterdag weer tijd hebben om iets samen te gaan doen. “Ja, dat hebben we wel” zeggen we, en we spreken vervolgens af dat we de komende dagen wel iets afspreken per sms.