Het vertrek van ons schip, de Lambelu, staat gepland voor twee uur in de middag. We zijn twee uur van tevoren aanwezig in de haven om iets mee te krijgen van de havenactiviteiten. We worden echter in eerste instantie naar een grote wachtzaal gedirigeerd waar de temperatuur tegen de veertig graden Celsius loopt. Het zweet gutst van ons af en wanneer het gerucht de ronde doet dat de boot ongeveer vier uur vertraging zal hebben, sluipen we illegaal naar het platform waar het schip zal gaan aanmeren. Hier kunnen we lekker van de buitenlucht genieten en zien welke activiteiten er in de haven gaande zijn. Er ligt nog een ander Pelni schip in de haven, namelijk de Nggapulu, met als bestemming Makassar en uiteindelijk Jakarta. Het is ongelofelijk om te beseffen dat er Indonesiërs zijn die dagen en dagen doorbrengen in de economy-klasse van een schip, verstoken van goed eten en enige privacy, en die aangewezen zijn op de meest gore toiletten van de wereld. We zijn niet de enige die de frisse buitenlucht hebben opgezocht. Ook sommige lokale mensen hebben een plaatsje gevonden op het platform in afwachting van de aankomst van de Lambelu. Af en toe maken mensen een praatje met ons, vooral om te weten waar we vandaan komen.

Nog geen kwartiertje later arriveren er mannen in officiële uniforms op het platform. Ze hebben de opdracht gekregen de wachtende mensen terug te dirigeren naar de wachtruimtes. Langzaam maar zeker pakken de wachtenden hun bagage op en schuifelen met tegenzin terug naar de hete en hectische wachtruimtes. Ook wij krijgen dat verzoek. Maar wij zijn echter buitenlanders en als we de officiële mannen kenbaar maken dat het voor ons wel erg warm is in de wachtruimten, krijgen we dispensatie. We mogen lekker blijven zitten en we hebben er niet eens iemand voor hoeven omkopen. De schoonveegactie heeft uiteindelijk weinig zin gehad. In de uren erna zijn er weer vele reizigers, inclusief hun stapels bagage, die op één of andere manier toch weer de weg naar het platform hebben weten te vinden.

Nog voordat de Lambelu arriveert, pakken er donkere wolken samen boven Ambon. Mannen met grote plastic zeilen arriveren op het platform. Voor een paar duizend Rupiah’s kun je een zeil huren om je bagage tegen de regen te beschermen. Leuk om te zien hoe lokale mensen op een inventieve manier toch weer een paar Rupiah’s weten te verdienen. Uiteindelijk arriveert de Lambelu in de baai van Ambon. De dragers worden nerveus. Deze mannen in gele hesjes verdienen hun kost met het dragen van de bagage van passagiers in en uit het schip. Je kunt ze inhuren als je zelf geen zin hebt om je bagage te dragen, of indien je gewoonweg teveel bagage hebt om zelf te dragen. En omdat de meeste Indonesiërs dat hebben, is de markt voor dragers groot. De trappen die dadelijk worden aangesloten op de in en uitgangen van het schip worden klaargezet, en de dragers vechten om de beste plek om zodadelijk als eerste het schip in te kunnen op zoek naar klandizie. Het schip meert aan en vanaf het moment dat de deuren van het schip opengaan, verandert het platform in een groot mierennest. De dragers rennen af en aan om zoveel mogelijk bagage te verstouwen, om zo hun verdiensten te optimaliseren. Daarnaast zijn er bijna duizend mensen die het schip af willen en tegelijkertijd zijn er duizend nieuwe reizigers die het schip op willen. Vooral mensen die economy-klasse reizen willen snel het schip op om ervoor te zorgen dat ze een stretcher kunnen bemachtigen op één van de dekken onderin het schip. Wij besluiten een half uurtje te wachten totdat de grootste drukte voorbij is.

Als de rust enigszins in teruggekeerd gaan we aan boord van het schip. We komen op niveau van de economy-klasse binnen en struikelen bijna letterlijk over de mensen die overal zitten en liggen. “Hey Mister” en “Hey Miss” wordt er veelvuldig met een brede glimlach door de reizigers geroepen. We banen ons een weg naar dek zeven waar de eerste klasse schijnt te zijn. Zelfs in het trappenhuis van het schip hebben mensen van de economy-klasse een plek op de grond weten te vinden. We checken in bij een klein informatieloketje en vinden onze weg zelf door een smal gangetje naar onze kajuit. Het ziet er allemaal prima uit en het beddengoed lijkt schoon. Uiteraard delen we onze kajuit met een aantal kakkerlakken, maar dat hadden we ook niet anders verwacht. Nadat we goed en wel onze tassen hebben neergezet luidt de scheepshoorn éénmaal. Dat is het signaal dat we op één uur voor vertrek zijn aanbelandt. We eten snel iets in het restaurant van het schip om vervolgens naar het open dek te gaan om afscheid te nemen van Ambon. We hebben hier een fijne en speciale twee weken gehad. We zullen Ambon gaan missen.