De Girnar Berg is een berg die is bebouwd met verschillende Jain en Hindoe tempels. In totaal schijn je 10.000 traptreden kunt beklimmen om al de tempels te bezoeken. Ons plan is echter om ons bij traptreden 3.000 te laten afzetten en de resterende 7.000 treden te beklimmen. Vanuit de auto-rickshaw hebben we echter de onderste 3.000 treden niet gezien en wanneer we de eerste trede zien, blijkt de telling op 1 te beginnen. We zijn dus bang dat we rickshaw chauffeur ons op het verkeerde punt heeft afgezet, waardoor we alsnog de 10.000 traptreden voor de boeg hebben.

We starten om 6.00 uur. Het is nog steeds donker en wanneer we omhoog kijken zien we her en der lampjes op de berg die het pad markeren. Deze lampjes wijzen de weg naar boven. Op het eerste deel van de route komen we regelmatig dragers tegen die ons tegen betaling wel naar boven willen dragen. We wijzen dat aanbod af, want als we naar boven gaan dan willen we het zelf doen. De eerste 1.000 treden vallen wat tegen. Het is op dit tijdstip nog niet zo heet, maar toch loopt het zweet in straaltjes van ons af. We hebben ons voorgenomen om na iedere 2.500 treden te rusten, maar dat lijkt eenvoudiger gezegd dan gedaan. Het is echt even doorbijten en na nog een paar honderd traptreden komt een omslagpunt. Het lijkt iets eenvoudiger te gaan.

Net voor ons eerste beoogde rustpunt komen we een Indiër tegen die in Canada woont. Hij is gekleed in een spierwitte bloes en broek en we lopen een stukje met hem mee. Hij is een aanhanger van de Jain religie en hij legt ons al lopend wat uit over zijn religie. Belangrijke kenmerken zijn de principes van geen geweld en strikt vegetarisme. Verder vast men in de moessonmaanden. Dat vasten houdt in dat men in deze periode geen “vochtige”groente eet, maar alleen droge producten zoals rijst en biscuit. In vochtige producten groeien namelijk eenvoudiger bacteriën en tijdens de moessonmaanden groeit de bacteriepopulatie nog harder. Als je de groente daarna kookt, dan dood je daarmee de bacteriën en dat wil men dus zoveel mogelijk voorkomen. Verder geloven Jains dat hun geloof altijd heef bestaan en altijd zal bestaan. De volgelingen geloven in reïncarnatie en dat al je acties en gedachten in dit leven in een soort wiskundige formule worden gestopt om daarmee te bepalen wat er in je volgend leven met je gaat gebeuren. Als je nu bijvoorbeeld geld geeft aan armen, dan zal in een volgend leven ook iemand voor jou klaar staan als je geld nodig hebt. Als je nu iemand vermoord, dan word je in een volgend leven ook van het leven berooft. Het Jainisme heeft enkele overeenkomsten met het Hindoeïsme, maar een belangrijk onderscheid is dat men niet gelooft in het kastensysteem zoals de Hindoes doen. Jains vinden dat iedereen de mogelijkheid moet hebben om zichzelf te ontplooien, ongeacht je afkomst. De familie waarin je wordt geboren mag daar geen belemmerende factor voor zijn. Al met al een erg interessant gesprek. Omstreeks traptrede 3.000 zegt hij ook dat er helemaal geen 10.000 treden zijn. Hij is hier al eerder geweest en hij beweert dat er slechts 3.800 treden beklommen dienen te worden. Na 3.800 treden komen we uiteindelijk aan bij een mooie oude poort met daarachter prachtig gedecoreerde Jain Tempels. De daken zijn ingelegd met een kleurrijk mozaïek dessin. De Canadees gaat hier bidden en al snel raken we in gesprek met een groep jonge Hindoes uit Rajkot. We komen erachter dat er wel degelijk meer trappen moeten worden beklommen als we alles willen zien. Eerst moeten we nog 1.200 traptreden overwinnen om de eerstvolgende belangrijke Hindoe tempel (Amba Mata) te bereiken en daarna nog eens 2.000 traptreden naar de Dat Tatraya tempel. We zijn er dus nog niet.

Wanneer we omstreeks 8.45 uur de Dat Tatraya tempel na 7.000 traptreden hebben bereikt zijn we voldaan. Daar komen we ook de jongens uit Rajkot weer tegen. We delen met hen een pakje koekjes dat we mee hebben genomen om een eventuele hongerklop te ondervangen. Deze vriendelijke jongens zijn erg leuk gezelschap. Het is een groep economiestudenten en ze zien zichzelf als de leiders van de toekomst. Zodra het pakje koekjes leeg is stopt Ivonne de lege verpakking weer terug in haar tas. De jongens tikken Edwin aan en zeggen: “Gooi dat spul toch gewoon weg!”. Wanneer wij uitleggen dat wij het jammer vinden om een dergelijk mooi landschap te verpesten zeggen zij: “Wij respecteren jullie keuze, maar dit is het verschil tussen jullie overheid en de onze. Wij mogen in India de rotzooi gewoon weggooien terwijl dat in Nederland is verboden.”.

Daarna is het tijd om over hetzelfde pad weer terug te lopen. We laten de jongens van Rajkot als jonge honden van de trappen af rennen. Wij willen onze knieën graag heel houden en doen het dus rustiger aan. Bij de Amba Mata tempel kopen we wat te drinken, voor twee maal de normale prijs. Dit betalen we met alle plezier omdat we weten dat al deze flesjes door iemand 5.000 treden omhoog zijn gedragen! Ter hoogte van traptrede 2.500 komen we de jongens uit Rajkot weer tegen. We lopen samen met hen terug naar beneden. Zij vertellen vol vuur over hoe goed ze het kastensysteem vinden en over hoe zij neerkijken op huwelijken die puur worden gesloten op basis van liefde. Men is er heilig van overtuigd dat hun ouders beter weten wat de juiste partner voor hen is omdat zij meer levenservaring hebben. De jongens zijn geschokt wanneer zij horen dat het in Europa niet normaal is dat de ouders voor een geschikte huwelijkspartner zorgen en dat er dus wederzijdse liefde tussen twee mensen dient te zijn voordat er getrouwd kan worden. De consequentie dat er dus enkele mensen zijn die wellicht nooit zullen trouwen is voor hen het grootst mogelijke doemscenario.

Om ongeveer 12.30 komen we aan bij traptrede 0. We zijn weer terug op het punt waar we vanochtend zijn begonnen. Onze benen voelen nog boven verwachting goed aan en we zijn erg blij dat we vanochtend toch zijn opgestaan om aan de beklimming te beginnen. De dagen na de beklimming werd met name Ivonne nog elke minuut van de dag herinnerd aan deze mooie dag. Als je echt spierpijn hebt weet je pas hoeveel spieren je hebt! Ook wanneer je dat soort kleine ongemakken in beschouwing neemt is de beklimming van de Girnar Berg in meerdere opzichten de moeite waard. Het is niet alleen erg mooi, maar het biedt ook een uitgelezen mogelijkheid om interessante mensen te ontmoeten.