Na ruim zeven uur in de bus te hebben gezeten arriveren we in Wēiníng. We vinden een klein hotelletje tegenover het busstation. De dames achter de receptie die met z’n allen om een kacheltje zitten om de handen te warmen, kunnen het gegiechel niet onderdrukken als ze de twee westerlingen in hun hotelletje zien verschijnen. Ze hebben gelukkig een kamer vrij en nadat we de kamer hebben geïnspecteerd en zijn ingecheckt, worden we door de dames nog even op de foto gezet als bewijs dat we echt in hun hotelletje hebben geslapen. Daarna gaan we direct de straat op om het stadje te gaan verkennen. Als snel krijgen we in de gaten dat er maar weinig buitenlanders in Wēiníng komen. We worden regelmatig met open mond aangestaard, mensen slaan de hand voor de mond als we voorbij lopen, en kleine kinderen duiken weg tussen de benen van vader of moeder als we passeren. We zijn nu echt in het armste deel van China aanbelandt. Aan alles zie je dat mensen hier een hard leven leiden. Er zijn geen mooie gebouwen meer, de moderne kleding is verdwenen en een glimmende nieuwe auto is een zeldzaamheid. In dit deel van China wordt elke Yuan tien keer omgedraaid voordat hij wordt uitgegeven; geen geld dus voor luxe en tierelantijntjes.

Al slenterende door het stadje beseffen we dat China er enkele decennia geleden voor het grootste gedeelte zo uit moet hebben gezien. Af en toe worden we gepasseerd door een paard en wagen waarop boerenfamilies, die net buiten de stad wonen, hun vers geoogste groente komen aanbieden op de markt. De hoofdstraten van Wēiníng zijn naast verkeersaders, vooral ook marktgebied. Overal staan handkarren waarop kleine ondernemers hun koopwaar aanbieden; van sinaasappels en verse groente, tot sokken en stokjes kebab. De mensen die geen geld hebben voor een handkar hebben plastic of karton op de grond gelegd waarop zij hun koopwaar hebben uitgestald. Een enkeling biedt meerdere producten aan, maar het merendeel van de verkopers heeft maar een product in het assortiment. We verbazen ons telkens weer hoe mensen met zo’n beperkt assortiment voldoende geld kunnen verdienen om te overleven, zeker als je je beseft dat de prijs van het product dat ze aanbieden laag is en er in dezelfde straat tientallen andere mensen zitten die hetzelfde product aan de man proberen te brengen.

De volgende dag zijn we blij als we zien dat het zonnig is. Vandaag is immers de dag om de kraanvogels te zien, de vogels waarvoor we uiteindelijk naar deze uithoek van Guìzhōu zijn gekomen. Het Caohai meer ligt tegen het stadje aan en is een van de belangrijkste verswater meren van zuidwest China, en is om die reden een belangrijke overwinteringplaats voor onder andere kraanvogels, ooievaars en lepelaars. Het meer heeft echter een roerige recente geschiedenis. Tot tweemaal toe in de afgelopen vijftig jaar is het meer door de centrale Chinese regering (onder leiding van Mao) leeg gepompt. Dit gebeurde zowel tijdens de periode van de ‘grote stap voorwaarts’ (the great leap forward) en de culturele revolutie, met als doel om landbouwgrond te creëren voor de arme lokale bevolking. Het plan faalde en in 1980 is het meer weer deels gevuld. Een deel van de vogels is teruggekomen maar door deze desastreuze activiteiten en de klimaatverandering, is het meer nog maar vijf vierkante kilometer groot terwijl het initieel ruim 45 vierkante kilometer moet zijn geweest. Met heel veel moeite zien we uiteindelijk een paar kleine groepjes Zwarthals kraanvogels, terwijl er van de ooievaars en lepelaars geen spoor te vinden is. Wel wemelt het in en rondom het meer van de landbouw- en visactiviteiten. Het lijkt een kwestie van tijd te zijn totdat ook hier de trekvogels dankzij menselijk handelen verdwenen zijn.

Meer informatie over de kraanvogels: www.savingcranes.org