We hebben de afgelopen maand een heerlijke tijd gehad. Samen met de ouders van Edwin hadden we een auto gehuurd om op die manier Maleisië op een comfortabele manier te kunnen zien. Een auto geeft de luxe van optimale mobiliteit waardoor je in een kortere tijd veel meer kunt zien. Daarnaast hoef je zelden met de bagage te sjouwen. De afgelopen maand hebben we dus geen busstation gezien. Heerlijk! De eerste twee weken hebben we doorgebracht op het schiereiland van Maleisië. We hebben een aantal typische toeristen-bestemmingen bezocht, maar ook een aantal plaatsen waar maar weinig buitenlanders komen. Het leuke van deze weinig bezochte plaatsen is dat de lokale mensen uitermate spontaan reageren. Van heftig zwaaiende mensen op voorbij rijdende brommers en giechelende meisjes van een tankstation, tot super trotse eigenaren van eettentjes langs de weg waar we een lunch hebben genuttigd. De mensen zijn zonder uitzondering allemaal even vriendelijk. Zelfs op de gezichten van doorgewinterde Maleisische hangjongeren verscheen een brede glimlach, als we voorbij marcheerden.

Maar ook in de meer toeristische plaatsen zijn de Maleisiërs uitermate vriendelijk. Uiteraard is men in deze plaatsen meer aan toeristen gewend geraakt, maar dat wil niet zeggen dat ze minder vriendelijk zijn geworden. Gedurende ons gehele verblijf van een maand, hebben we niet één maal het gevoel gehad dat men extra aan ons wilde verdienen vanwege het simpele feit dat we buitenlanders zijn. Ook het rijden met de auto in Maleisië is een eitje. Ze rijden weliswaar aan de linkerzijde van de weg, iets wat er wel voor zorgt dat je extra scherp moet blijven, maar het verkeer is zo rustig dat je zelden tot nooit paniekmomenten hebt. De Maleisiërs zijn echte heren in het verkeer, die je de ruimte geven als je die nodig hebt om bijvoorbeeld op het laatste moment toch nog een aantal banen over te steken om geen afslag te missen.

Ook het eten in Maleisië is een feest. Altijd en overal kun je eten. Door het brede scala aan etnische achtergronden in Maleisië, is de keuze enorm. We hadden in eerste instantie wel even wat zorgen of de ouders van Edwin wel bereid zouden zijn om ook in de kleinere eettentjes te willen eten. Deze kleinere tentjes bieden vaak heerlijk eten, maar voldoen zelden aan de hygiënische eisen van een gemiddelde westerling. Daarnaast bevat de menukaart vaak ook gerechten waar de wenkbrauwen van gaan fronzen. Zo aten we een keer in een food-court (voedselstalletjes-markt) in Georgetown, waar we zonder dat we het wisten, een salade van mango en kippevoetjes hadden besteld. De nageltjes waren er gelukkig wel afgehaald. Vooral in de wijken waar veel Chinezen wonen zie je vaak de meest ‘exotische’ ingrediënten in de vitrines hangen. Maar de ouders van Edwin hebben deze cultuurschok prima doorstaan en we hebben de afgelopen maand heerlijk gegeten, vooral ook in de kleinste eetstalletjes.

Het tweede deel van de reis hebben we doorgracht in Sarawak, op het Maleisische deel van Borneo. Dit is het deel van Maleisië waar je nog echt iets van de enorme oerwouden kunt zien. Maar zoals ook in andere delen van zuidoost Azië, wordt ook Maleisië geteisterd door enorme houtkap. Als je met de auto door Sarawak reist, zie je dat de houtkap zijn tol heeft geëist. Je hebt niet meer het gevoel dat je door uitgestrekte gebieden reist. Sterker nog, overal langs de wegen zijn palmplantages aangelegd en vinden er grootschalige bouwactiviteiten plaats. Om het echte oerwoud te zien, moet je schijnbaar met de boot diep het oerwoud in gaan. Om toch nog iets van het ‘oude’ Borneo te zien hebben we een aantal nationale parken bezocht. De nationale parken in Maleisië zijn goed ontwikkeld en bieden prima faciliteiten om er een aantal dagen te verblijven. Gedurende het verblijf in de nationale parken hebben we veel dieren in het wild gezien, waaronder Neusapen, Makaak apen, enorme monitor hagedissen, vliegende maki’s en slangen. Daarnaast hebben we veel spectaculaire vogelsoorten gezien waaronder de Afrikaanse Maraboe, Neushoornvogels, vele soorten ijsvogels en enkele soorten ooievaars. De Oerang Oetang hebben we helaas niet in het wild gezien, daarvoor moet je echt enkele dagen diep het oerwoud in. Om ze toch een keer te ontmoeten zijn we naar Semenggoh gereden, een rehabilitatiecentrum waar ze Oerang Oetangs weer terug proberen te zetten in het wild. Daar hebben we deze prachtige beesten rustig en van dichtbij kunnen bewonderen.

Al met al hebben we de afgelopen weken een schitterende tijd achter de rug. We hebben heerlijk kunnen bijpraten met de ouders van Edwin en hebben op een relaxte manier een deel van Maleisië kunnen zien. We komen hier zeker nog een keer terug, al is het maar om een aantal trektochten te maken door de binnenlanden van Borneo. De komende maanden zullen we echter gaan doorbrengen op Sumatra en Java. Ook hier stellen we ons veel van voor. Zo schijn je ook op Sumatra de Oerang Oetang nog in het wild te kunnen zien. Laten we dat maar eens gaan proberen!