Engels | Nederlands

Nadat we bij de Masaya vulkaan voor het eerst lava hebben zien kolken terwijl we over een kraterrand in een vulkaan keken, verlaten we Granada. We blijven nog even op het Nicaraguaanse toeristenpad en gaan met de publieke bus naar Ometepe: een eiland met daarop twee vulkanen in het immense Lago de Nicaragua. Voor veel reizigers die slechts kort in het land verblijven is dit de enige ervaring met het openbaar vervoer in de zogenaamde chickenbus. Het zijn vaak oude Amerikaanse schoolbussen die afgeladen vol worden gestouwd en waar verkopers zich gedurende de hele rit door het gangpad wringen om eten, drinken, nagelknippers en medicijnen aan de man te brengen. De schoolbussen zijn wat betreft de indeling nog steeds bemeten op kinderen van de lagere school, waardoor de beenruimte zeer beperkt is. Een goede gelegenheid om te kijken hoe onze medereizigers hier mee om gaan. Een backpacker heeft voor een vriendin een plaats op een andere bank vrijgehouden. Het eerst wat de dramakoningin uitroept als ze de plaats ziet: “What a shitty place! Do I really have to sit on that terrible place for two hours!” De dame is ongeveer 20 jaar oud en zo’n 25 centimeter kleiner dan Edwin, die dag in dag uit op vergelijkbare plaatsen zit. Wat verder opvalt is dat veel reizigers én langs het raam willen zitten (en dus niet langs hun reisgenoot) maar dat ze ook geen vreemde persoon naast zich willen. Men laat hun tas dus demonstratief op de bank naast zich staan, terwijl de hele gang vol staat. Eén jongen horen we het zelfs “verklaren”: “Nicaraguans have a bad smell”. Grotere onzin hebben we zelden gehoord! Dat egoïstische en verwende gedrag staat ons echt tegen en vervuld ons met plaatsvervangende schaamte. We zijn dan ook blij dat deze lui meestal met de duurdere en luxere shuttlebusjes reizen, waardoor ze enkel onder soortgenoten zitten. Maar goed, de route Granada – Rivas wordt vanwege minder goede shuttleverbindingen en “voor de ervaring” tussen het gewone gepeupel afgelegd. De busjongen weet er wel raad mee en vraagt 0,50 US$ per persoon meer vanwege de bagage. Dat gebeurt nergens in het land, maar we laten het gebeuren. We vergoelijken het maar als smartengeld.

In Rivas worden we besprongen door een horde taxichauffeurs. Na flink onderhandelen brengt er één ons naar San Jorge, waar we de boot pakken naar Ometepe. Het eiland is flink toeristisch, maar het is wel een leuke plek. We wandelen, spotten prachtige vogels en maken een rondtocht op een motor (zie ook de foto-impressie: Isla Ometepe). Na Ometepe wordt het tijd om van het toeristenpad af te slaan. We spenderen enkele dagen in de uitgestrekte hoofdstad Managua. In 1972 is het historische centrum van de stad verwoest door een aardbeving. President Somoza vulde zijn zakken met de internationale hulpgelden en wakkerde daarmee de Sandinista revolutie aan, die werd gevolgd door de Contra Oorlog. Resultaat was dat het centrum nooit echt is herbouwd en dat er grote kale vlaktes in het centrum van de stad zijn. Autorijscholen laten hier hun studenten hun eerste meters rijden. Het is hoopvol om te zien dat men de boulevard aan Lago de Managua in de laatste jaren wat heeft opgeknapt. Het geeft de stad een vriendelijker uiterlijk en de Managuaanen die wij hebben gesproken zijn er in ieder geval trots op.

Wandeling door het natte Selva Negra (Black Forest) nevelwoud bij Matagalpa