De eerste dagen is het even wennen aan boord. Oriënteren is niet altijd even gemakkelijk. Na ons bezoek aan Valencia varen we via de Straat van Gibraltar naar Lissabon. Het schip legt in het centrum van de stad aan, op slechts tien minuten lopen van Praca do Comercio. Echt heel veel tijd heb je niet als je een bestemming bezoekt tijdens een cruise. Meestal legt het schip in de ochtend aan moet je om een uur of vijf weer aan boord zijn. Heel veel meer dan een uurtje of zes heb je meestal niet, maar het is wel voldoende om lekker weer even de benen te strekken en een snelle indruk te krijgen van de bestemming. Vanuit Lissabon voeren we richting het westen, met als doel Ponta Delgada, de hoofdstad van de Azoren, die bij Portugal horen. Ook hier hadden we maar een dag te besteden, waardoor we besloten een taxi te huren die ons de belangrijkste bezienswaardigheden heeft laten zien van het eiland Sao Miguel. Na de Azoren begon de echte oversteek. Vanaf hier is het zes volle dagen op zee voordat het schip arriveert in San Juan, de hoofdstad van Puerto Rico. De overtocht is rustig en we maken onze dagen vol met eten, drinken, lezen, en vooral nog meer eten en drinken. Er is voor iedereen wel wat te doen aan boord. Er is een theater, een bioscoop, een klimmuur, een fitnesscentrum, een casino, een midgetgolfbaan en er zijn heel veel georganiseerde activiteiten. Zo zijn er onder andere cursussen salsa dansen, bridgen en zelfs handdoekvouwen. Ook worden er quizzen georganiseerd en zijn er lezingen over de verschillende onderwerpen. En als dat allemaal nog niet genoeg is, kun je lekker gaan zonnen op één van de vele ligstoelen langs het open-air zwembad.

Op dag 14 arriveren we vroeg in de ochtend in San Juan. Aangezien Puerto Rico zwaar is getroffen door de orkaan Irma, die enkele maanden geleden het eiland heeft getroffen, weten we niet wat we precies gaan aantreffen. Grote delen van het eiland hebben nog steeds geen elektriciteit is ons verteld. En dat is schokkend als je weet dat Puerto Rico een stukje Amerikaans grondgebied is. Trump heeft zijn handen schijnbaar vol met andere binnenlandse aangelegenheden. Wij hebben Puerto Rico vorig jaar al bezocht en hebben daarom besloten dit jaar meteen door te vliegen naar het buurland Dominicaanse Republiek. We nemen de bus vanuit de haven van San Juan naar het vliegveld, en vliegen aan het einde van de ochtend in 40 minuten tijd naar Santo Domingo, de hoofdstad van de Dominicaanse Republiek. Ook hier is het orkaanseizoen net achter de rug, maar gelukkig hebben ze hier weinig van de orkanen Irma en Maria geleden. De ouders van Edwin blijven nog een week bij ons voordat ze terug vliegen naar Nederland. We hebben ervoor gekozen om de helft van die tijd in Santo Domingo te blijven, en de andere vier dagen door te brengen in Punta Cana, de strandbestemming in het oosten van het land.

We hebben een hotelletje geboekt in het hart van het oude koloniale centrum van Santo Domingo. Dit is ook het veiligste deel van de stad, en als je ’s avonds ook graag een keer naar buiten wilt, is het handig om in dit deel van de stad te verblijven. Hier is voldoende politie aanwezig om het veilig te kunnen noemen. De Dominicaanse Republiek is niet echt een gevaarlijke bestemming, maar dat neemt niet weg dat je wel op je hoede moet zijn. Regelmatig worden we in de stad aangesproken door lokale mensen die ons waarschuwen om onze tassen goed in de gaten te houden. De Dominicaanse Republiek is een arm land en daar horen nu eenmaal wat veiligheidsrisico’s bij, maar het is wat ons betreft geen reden om het land te mijden. Deze risico’s zijn nu eenmaal gangbaar voor bijna alle bestemmingen in het Caraïbisch gebied en Centraal Amerika. En een beetje gezond verstand verlaagt het risico op een negatieve ervaring tot zeer acceptabel.

Op dag vier van ons bezoek aan de Dominicaanse Republiek verplaatsen we ons per bus naar het meest oostelijke deel van het land. Dat klinkt ver, maar is slechts drie uur rijden. We laten ons afzetten bij het vliegveld van Punta Cana waar we onze huurauto oppikken. Nou ja, huurauto? Je kunt het beter een huurbusje noemen. Niet heel veel mensen huren een auto in de Dominicaanse Republiek, en dus is de keuze in auto’s niet zo groot. We rijden uiteindelijk weg in een Nissan Urvan, die plaats kan bieden aan 12 passagiers. Het overgrote deel van de toeristen die naar de Dominicaanse Republiek komen, verblijven in een all-inclusive resort, met alle faciliteiten binnen vier muren. Vaak komen ze alleen buiten het resort om van en naar het vliegveld te reizen. Veel van die resorts liggen in het oosten van de Dominicaanse Republiek, en dit deel van het land is speciaal ontwikkeld om de gigantische hoeveelheid toeristen te herbergen. Er is zelfs een speciaal vliegveld gebouwd (Punta Cana) waar ene na het andere toestel aankomt uit Canada, de VS en Europa. Wij verblijven niet in een all-inclusive resort, maar hebben een klein appartementje gehuurd, op een paar honderd meter lopen van het strand. Met ons busje verkennen we vier dagen lang het oosten van de Dominicaanse Republiek en na ruim drie weken tijd hebben we weer afscheid genomen van de ouders van Edwin, die vanuit Punta Cana naar Brussel vlogen. We zijn nog één nacht in Punta Cana verbleven, waarna we terug zijn gegaan naar Santo Domingo, klaar om de rest van de Dominicaanse Republiek e gaan verkennen.