De busrit van Shanghai naar Hángzhōu gaat over een supergoede snelweg. Langs de gehele route van bijna tweehonderd kilometer zijn de Chinezen een hoge snelheidslijn aan het bouwen die op palen verhoogd van de grond komt te liggen. Het is indrukwekkend om te zien met welke grootsheid, in de vorm van mankracht aan bouwmaterieel, deze megaconstructies door de Chinezen worden aangepakt. Typisch een voorbeeld van niet lullen maar poetsen. Na een rit van ongeveer tweeëneenhalf uur arriveren we op het oostelijke busstation van de provinciestad Hángzhōu, met toch nog een inwoneraantal van ruim zes miljoen. Nu lopen we voor het eerst tegen het feit aan dat we geen Chinees spreken of kunnen lezen. In Shanghai werd het Engels nog redelijk gesproken en waren veel borden op publieke plekken tweetalig. Maar hier op het busstation van Hángzhōu is dat anders. Gelukkig wisten we dankzij onze reisgids dat buslijn nummer 56 het busstation zou verbinden met het centrum van de stad. Ons grote geluk is dat de Chinezen veelal dezelfde karakters voor de getallen gebruiken, zodat we getallen, waaronder dus busnummers, wel kunnen lezen. We struinen de omgeving van het busstation af op zoek naar een halte waar bus met nummer 56 voorbij komt. Uiteindelijk vinden we die, en aan de stand van de zon bepalen we de windrichtingen zodat we aan de juiste kant van de weg gaan staan om uiteindelijk de bus in de juiste richting te nemen. Uiteindelijk arriveert er een bus met nummer 56 en nadat we zijn ingestapt, willen we bij de chauffeur twee kaartjes naar het centrum van de stad kopen. Maar je raad het al; hij spreekt geen Engels en wij geen Chinees. Na elkaar een paar seconden vragend te hebben aangekeken, besluiten we verder de bus in te lopen. De buschauffeur is schijnbaar ook blij dat hij van ons is verlost, want hij zegt verder niets. We rijden uiteindelijk voor het eerst tijdens deze reis zwart.

In de bus hangt een schema van de route, maar zoals verwacht is alles in het Chinees. We zoeken in ons reisboek op uit welke karakters de naam van de straat bestaat waar we willen uitstappen. Na wat puzzelen, vinden we dezelfde karakters terug op het routeschema waardoor we uiteindelijk bij de juiste halte uitstappen. We vinden vrij snel een leuk hotelletje maar moeten nog steeds wel wennen aan de prijzen hier in China. Daar waar je in de rest van Azië meestal voor een Euro of tien wel een redelijke kamer hebt, betaal je in de grotere steden in China al gauw het dubbele. Hángzhōu blijkt uiteindelijk een leuke stad te zijn die om een prachtig historisch meer is heen gebouwd. Je merkt dat de stad veel toeristen trekt, want de faciliteiten zijn prima geregeld en de stad is goed onderhouden (zie ook het artikel: Hángzhōu: de Chinese stad van de liefde).

Na een leuke tijd in de megasteden Shanghai en Hángzhōu te hebben gehad, werd het tijd om het Chinese platteland op te gaan zoeken. We hebben ons oog laten vallen op twee bergen, die op een uurtje of drie rijden ten westen van Hángzhōu liggen. Het eerste berggebied dat we gaan bezoeken is Huáng Shān. Dit spectaculaire gebied van ruige granieten pieken met daarop in allerlei vormen groeiende naaldbomen wordt als één van de meest mooie berggebieden van China gezien. Met veel gemak, vooral ook omdat de dame achter de balie van het busstation prima Engels spreekt, kopen we de buskaartjes naar het stadje Tāngkŏu, dat aan de voet van het Huáng Shān gebergte ligt. Als we er arriveren, merken we dat de temperaturen in Shanghai en Hángzhōu toch nog redelijk waren. Aangezien Tāngkŏu wat hoger is gelokaliseerd, is het er ook fors kouder. We checken in, in één van de vele hotelletjes van het stadje en men beloofd dat de kamer is voorzien van verwarming, althans dat denken we te hebben begrepen. Uiteindelijk blijkt dat ze niet hebben gelogen. Wat ze echter niet hebben vermeld is dat de capaciteit van de airconditioner van Chinese makelij zo laag is, dat hij de kamer niet verder kan opwarmen dan tot een graad of vijf boven nul. Uiteindelijk is dat nog steeds warmer dan de temperatuur in de restaurants van de stad. Daar verwarmen ze namelijk helemaal niet, waardoor we ons diner van die dag bij het vriespunt tot ons zitten te nemen. Op de dag van onze aankomst in Tāngkŏu heeft het flink gesneeuwd, waardoor we twijfelden of we de volgende dag wel de bergen in kunnen gaan. Maar als we in de vroege ochtend tegen een heldere sterrenhemel kijken, weten we dat het een zonnige dag gaat worden. Uiteindelijk hebben we een fabelachtige dag in het Huáng Shān gebergte (zie ook de foto-impressie van het Huáng Shān gebergte).

De dag na ons bezoek aan de bergen van Huáng Shān zijn we door meneer Hu, de enige Engelssprekende inwoner van Tāngkŏu denken we, op de bus gezet naar Jiuhua, aan de voet van de gelijknamige berg. Jiŭhuá Shān is één van de vier heilige Boeddhistische bergen in China en om die reden een bezoek meer dan waard. Meneer Hu heeft de buschauffeur geïnstrueerd waar hij ons uit de bus moet zetten. Op dat punt worden we namelijk door een vriend van meneer Hu, wat later een vriendin blijkt te zijn, opgepikt om verder geëscorteerd te worden naar het dorpje waar we gaan verblijven. Natuurlijk is dat niet vrijblijvend. De vriendin van meneer Hu heeft namelijk een klein hotelletje, waar ze ons graag als gast wil laten inchecken; zeker in dit rustige laagseizoen. De dame die ons van de bus oppikt is van het type “iets te veel peper in haar kont”. Ze is best aardig, maar heeft de vervelende eigenschap druk te zijn en de gehele dag in het Chinees tegen ons te communiceren terwijl we al tig keer hebben gezegd dat we geen Chinees spreken. Dat lijkt haar niet te deren want ze tetterde de gehele dag door. Ondanks dat het hotelletje van deze dame niet al te veel was en we bijna knettergek werden van haar Chinees gejengel, hebben we toch een fantastische dag gehad tijdens de pelgrimstocht naar de top van de Jiŭhuá Shān berg (zie ook de foto-impressie over Jiŭhuá Shān). Inmiddels zijn we gearriveerd in het kleine stadje Tunxi, waar we in afwachting zijn op het nieuwe jaar. Ook in dit hotel is de verwarming niet goed geregeld waardoor we niet weten of we de klokslagen van twaalf uur gaan halen. Wellicht duiken we al eerder onder de warme wol van onze slaapzak. Het wordt ook wel 2010 zonder ons!