In Ambon nemen we onze intrek in het kleine familiehotelletje “Avema Lestari”. In dit hotel ontmoeten we Kees en Lydi Heij, een Nederlands echtpaar. Zij hebben in het verleden jarenlang op Ambon gewoond om de Pattimura Universiteit van Ambon mee te helpen opzetten. Kees is een enthousiaste bioloog die in het verleden uitgebreid onderzoek heeft gedaan naar een bijzondere vogel, namelijk de Grootpoothoen (eng: Moluccan Scrubfowl). Deze vogel komt nog in kleine populaties voor, waaronder op het nabij gelegen eiland Haruku. Aangestoken door het enthousiasme van Kees besluiten we om een dag en nacht mee op pad te gaan om te kijken hoe het met de populatie gaat (zie ook het artikel: Op pad met de mussendokter). We leren Ambon al snel kennen als een uitermate vriendelijk stadje, waarbij het bijna niet te geloven is dat deze plaats tussen 1999 en 2004 het epische centrum is geweest van uitermate gewelddadige confrontaties tussen de Christelijke en Islamitische gemeenschap. Mensen die voorheen samenleefde als goede buurtgenoten werden ineens beesten die elkaar afslachtten. Uit onderzoek is inmiddels gebleken dat het Indonesische leger een opruiende rol heeft gespeeld tijdens de oorlog. In die tijd stond de prominente rol die het leger speelde in het dagelijkse bestuur van het land, ter discussie. Er waren krachten gaande die vonden dat het leger in opdracht van een civiele regering moest opereren, and niet als een entiteit die naast of boven de regering staat. Het leger greep het conflict in de Molukken aan om te laten zien dat ze voor de Indonesische eenheid essentieel waren en dat een prominente rol voor het leger dus noodzakelijk was. Er werden militaire milities naar de Molukken gestuurd om het conflict aan te wakkeren. Strijdende partijen werden van wapens voorzien en onschuldige burgers die om de bescherming van het leger vroegen werden genegeerd. Van het conflict is nu overigens niet veel meer te merken. De huizen zijn herbouwd en de mensen lijken weer vredig samen te leven, zij het in verschillende wijken. Hopelijk zijn de spanningen voor eeuwig verleden tijd.

In het winkelcentrum van Ambon ontmoeten we Synthia en haar vriendinnen Nonni, Kiki, Emeel en Phoeby. Deze dames studeren Engels aan de Universiteit van Ambon en zijn door de Engelse lerares op pad gestuurd om buitenlandse toeristen te interviewen en het bewijs daarvan op foto vast te leggen. Zoals de meeste mensen op Ambon zijn ook deze meiden uitermate vriendelijk en worden we uitgenodigd om een keer met ze op pad te gaan om iets van het eiland te zien. Uiteraard laten we deze kans niet schieten (zie ook het artikel: De meiden van Ambon).

We zijn al weer bijna een week op Ambon als de dag nadert dat we met een korte vlucht naar de Banda Eilanden vliegen. De Banda Eilanden is een pittoresk groepje van kleine eilanden met een rijke historie als kruideneilandjes. Tegenwoordig bezoeken de meeste reizigers de eilanden vanwege de prachtige snorkelmogelijkheden. Het is relatief moeilijk om de eilanden te bereiken omdat ze alleen ontsloten worden door een wekelijkse vlucht en een tweewekelijkse boot. Het is ons gelukt twee tickets te krijgen voor de wekelijkse zondagsvlucht van Merpati van Ambon naar de Banda Eilanden. Op de avond van ons vertrek worden we door de meiden van de universiteit nog uitgenodigd voor een heerlijke zelfgemaakte maaltijd bij één van de meiden thuis. Zondagochtend om vier uur vertrekken we vervolgens naar het vliegveld voor de vlucht naar Banda.

Het propellervliegtuigje dat ons naar de Banda Eilanden moet brengen is van het type Casa 212. Het biedt plaats aan twintig passagiers, maar het zit maar half vol. Het vliegtuig ziet er redelijk onderhouden uit waardoor we zonder al te veel angst plaatsnemen op de gammele vliegtuigstoeltjes. Met veel kabaal maakt de Casa snelheid en verlaten we Ambon. De vlucht voert ons door de wolken die boven de Banda zee hangen en na nog geen uurtje vliegen komen de eilanden in zicht. De eilanden zijn zo klein, dat een deel van de landingsbaan in zee is gebouwd. We cirkelen om de vulkaan Api heen (Gunung Api) waarna de piloot het vliegtuig veilig aan de grond zet. Nadat we zijn uitgestapt lopen we direct naar de dame van Merpati om de tickets voor onze terugvlucht van volgende week veilig te stellen. Maar helaas, de vlucht schijnt al volgeboekt te zijn. Zeer wellicht is dat niet het geval, maar om één of andere onbekende reden wil de vliegmaatschappij een deel van de stoelen niet vooraf verkopen. Als je op de dag van vertrek op het vliegveld verschijnt, schijn je nog een redelijke kans te hebben om mee te kunnen. Dat risico willen we echter niet nemen omdat er dan de kans bestaat dat we twee weken op het eiland vastzitten indien er toch geen vrije plaatsen beschikbaar blijken te zijn. Ons enige alternatief is om de boot van dinsdagavond terug te nemen naar Ambon. Uiteindelijk besluiten we om dat maar te doen, ondanks het feit dat we dan maar twee en een halve dag op de Banda Eilanden zijn geweest, maar hebben een goede indruk gekregen van deze prachtige eilandjes. We besteden onze dagen aan wandelen en snorkelen en we lopen nog wel regelmatig bij Merpati binnen om te kijken of er annuleringen zijn, maar dat is helaas niet het geval. Het is nu dinsdagmiddag en we zitten op het terras van ons hotelletje in afwachting van de boot die ons naar Ambon moet brengen. De eigenaar van ons hotel heeft verteld dat de zeestomer middels de scheepshoorn zal laten weten als hij arriveert. Daar vertrouwen we dan maar op.