De volgende dag liepen wij naar het plein van de hemelse vrede. Voor de ingang moesten onze dagrugzakjes door de röntgenapparatuur. Later bleek dat bij ieder bezoek aan een bezienswaardigheid of bij een metrostation deze procedure werd herhaald. Op het plein was het een drukte van belang. Voor veel Chinezen is het een must om hier een keer geweest te zijn. Het portret van Mao hing in volle glorie aan de muur en in de nabijheid stonden links en rechts militairen stram in de houding onder een paraplu die hen beschermde tegen de zon. Op dit enorme plein staan nu op verschillende plaatsen schermen met digitale beelden. Na het plein van de hemelse vrede liepen wij via de Verboden Stad, die erg indrukwekkend was, naar de "Drum en de Bell Towers". Onderweg hiernaartoe zagen wij een heel smal straatje; een zgn. hutong. Zo'n straat is zo smal dat er geen auto in kan. Nog niet zo lang geleden bestond Peking voor het overgrote deel uit deze straatjes. Deze moesten verdwijnen om plaats te maken voor brede winkelstraten. Vooral voor het aanzien van de stad i.v.m. de Olympische spelen 2008 zijn veel van deze hutongs opgeofferd.

Bij de Drumtoren moesten wij via een steile trap omhoog. Bovenin stonden een rij trommels opgesteld van 2.20m lang met een doorsnede van 1.80 meter. Een groep mannen kwam hier in klederdracht hun slagwerk kunsten vertonen. Ook bij de Klokkentoren moesten wij naar boven. Hier hing een heel grote klok. Wij denken dat in het verleden de mensen hier muntjes tegen dit gigantische toestel aan gooiden om het geluid van de klok te horen. Nu stond er een bordje met het opschrift" No coins against the bell". De volgende dag stond de toer naar de muur op het programma. 's Morgens vroeg stonden wij met nog acht andere personen klaar om met twee minibusjes naar de start gebracht te worden. Onderweg daar naar toe zagen wij The Great Wall tegen de bergen op en over de bergkammen lopen. Bij aankomst, na ongeveer 75 km, legde onze gids uit dat wij tot de zesde uitkijktoren mochten lopen en binnen drie uur terug moesten zijn. Het eerste gedeelte van de muur liepen wij over een gedeelte dat al gerestaureerd was met aan beide zijden een stalen trapleuning. Er waren veel steile en hoge traptreden met losse keien daartussen, wat het lopen er niet gemakkelijker op maakte. Daarna kwamen we op het nog niet gerestaureerde gedeelte waar het looppad behoorlijk begroeid was. Hier begon het zweet zich in straaltjes naar beneden te lopen. Als je bedenkt hoe zwaar het lopen over deze muur voor ons al was, hoe zwaar moet het dan voor de arbeiders vroeger geweest zijn die deze zware keien en rotsblokken ook nog eens op de vaak steile en onbegaanbare bergen op hun plaats moesten zien te krijgen. En dat voor een muur van ruim 6000km lengte. Het was bijzonder om op zo’n historisch monument te lopen.

De dag na het bezoek aan de muur gingen wij naar het zomerpaleis. Dit gerestaureerde paleis ligt in een parkachtige omgeving. Het was fijn om er op je gemak doorheen te slenteren. Het had voor ons een groot Efteling-gehalte. De volgende bestemming was het Jungshan park. Daar wachtte ons een leuke verrassing. Ten eerste was het een prachtig aangelegd park en ten tweede stonden door het gehele park groepjes muzikanten, zangers en zangeressen die vol overgave muziek maakten en zongen. Er hing een geweldige sfeer. Toen we naar de Shourang Toren binnen in dit park klommen kwam de muziek en de zang boven de bomen uit. Wij wachtten boven tot het donker werd om Beijing bij nacht te fotograferen en te filmen. De verlichte stad viel echter tegen, maar de sfeer in het park zullen wij niet snel vergeten. Toen wij op de terugweg langs het plein van de hemelse vrede kwamen, fotografeerden en filmden wij Mao nog eens en met ons duizenden Chinezen. De volgende morgen, onze laatste dag in Beijing, pakten we onze rugzakken in en zetten die in de bagagekamer van ons hotel. Wij wilden op deze dag nog een bezoekje brengen aan het Olympisch park en namen daarvoor de metro, die vlakbij stopte.

We waren benieuwd naar de Water Cube (zwemstadion) en het Birdnest (de naam voor het Olympisch Stadion). Bij het Birdnest zijn wij naar binnen gegaan. Het was een heel indrukwekkend stadion. De Water Cube hebben wij van buiten bekeken en vonden het een heel apart geconstrueerd gebouw. We waren blij deze twee stadions gezien te hebben.
Na in ons hotel te hebben gegeten pakten we onze rugzakken en liepen met volle bepakking naar het busstation. Met lijn 67 gingen we in een overvolle bus naar het treinstation BeijingXi ( = Beijing-west ). Met een meerdaagse treinreis, de hoogste ter wereld, over een pas van ruim 5100 meter, gingen wij naar Lhasa in Tibet.