We zijn naar dit kleine dorpje Batuputih gereisd vanwege het Tangkoko-Batuangas-Dua-Saudara natuurreservaat. Dit mooie reservaat in het noorden van Sulawesi schijnt één van de mooiste parken van Sulawesi te zijn en is wereldberoemd, voor hen die het park kennen, vanwege de Tariers. De Tarsier is een soort miniaapje die gedurende de nacht actief is, en veel gelijkenis heeft met E.T. (uit de beroemde gelijknamige film). En dat is ook niet gek, want Steven Spielberg schijnt het uiterlijk van E.T. te hebben afgekeken van de Tarsiers. Een andere reden om naar dit natuurreservaat af te reizen is vanwege de grote hoeveelheid verschillende vogels die je hier kunt zien, zoals de spectaculaire Sulawesi Jaarvogel (Knobbed Hornbill). Als je vervolgens ook nog weet dat veel van de soorten endemisch zijn, en dus alleen op Sulawesi voorkomen, dan is het verklaarbaar dat dit park een magneet is voor veel fanatieke vogelaars. Op dit moment verblijft er bijvoorbeeld ook een groep Engelsen in het dorpje die op een speciale vogelreis naar Sulawesi is gekomen. Gewapend met gidsen, de meest flitsende apparatuur en taperecorders trekken ze het bos in op zoek naar zoveel mogelijk vogelsoorten, en dan nog het liefst de endemische. Deze superdure vogelreizen zijn vooral populair onder de wat oudere vogelspotters onder ons. We bekijken deze groepen altijd met argusogen omdat het doel om de vogels te zien, vaak het belang van de vogels doet ondersneeuwen. Om de vogels te lokken worden tapes afgespeeld om de vogels te doen vermoeden dat er een inbreker in hun territorium is, waardoor ze een kijkje komen nemen. ’s Avonds gaan de groepen op pad met sterke lampen om op zoek te gaan naar de nachtvogels zoals uilen, nachtzwaluws en Kikkerbekvogels. De arme beesten worden vervolgens bijna letterlijk uit de bomen geschenen. Dat alles om uiteindelijk de soort te kunnen afvinken op hun lijst. En zoals zo vaak bij fanatisme, gaat ook dit net een stapje te ver.

De laatste weken hebben eigenlijk voornamelijk in het teken gestaan van duiken. We zijn van Denpasar (Bali) naar Manado (Sulawesi) gevlogen met Lion Air. We vliegen binnen Zuidoost Azië bij voorkeur met Air Asia, maar dat is helaas niet altijd mogelijk. Lion Air was uiteindelijk ook niet verkeerd maar ze kunnen niet tippen aan Air Asia, ook al willen ze dat wel graag. Lion Air is veel duurder dan Air Asia en daarnaast is het voor ons (westerlingen) onmogelijk om via Internet te boeken. Lion Air accepteert namelijk geen credit cards die in het westen zijn afgegeven. Het gevolg is dat je de tickets alleen kunt boeken bij Lion Air kantoren of reisbureaus binnen Indonesië. Daarnaast was de vlucht die rechtstreeks leek te zijn bij aanschaf van het ticket, niet rechtstreeks en hadden we bijna twee uur vertraging bij de overstap in Makassar. Een andere Lion Air vlucht waarop een passagier zat die ook naar Manado moest, had namelijk vertraging. En daar wordt een heel toestel twee uur voor aan de grond gehouden. Maar goed uiteindelijk kwamen we na middernacht toch veilig in Manado aan. De volgende dag zijn we direct per boot naar Bunaken eiland gegaan voor een duikcursus (zie ook het artikel: Duiken in Bunaken). Het eiland is werkelijk een fabelachtige duikbestemming. Eigenlijk is het eiland niet veel meer dan enkele kleine dorpjes en veel duikresorts, maar de wereld onder de zeespiegel is van ongekende schoonheid. Bunaken wordt niet voor niets tot één van de mooiste duikplekken ter wereld gerekend.

Als je vanaf de stranden van Bunaken de zee in zwemt, begint al heel snel het prachtige koraal. Na nog geen honderd meter kom je bij een koraalwand die op een huiveringwekkende wijze kaasrecht honderden meters de diepte in verdwijnt. Niet alleen het duiken is hier fantastisch, maar ook het snorkelen is van ongekende kwaliteit. De variëteit aan vissen is voor ons, als relatieve leken, indrukwekkend. Alles is beschikbaar. Van het kleinere spul zoals Anemoontjes, Leeuwvissen en Schorpioenvissen tot de grotere soorten zoals groene schildpadden, Napoleon vissen, Barracuda’s en zelfs Haaien. Het is dat duiken met open mond niet verstandig is, want anders zou je werkelijk met open mond de schoonheid aanschouwen. Ook het leven in het resort tussen het duiken door was heerlijk. Even weg van de lokale hectiek en tot rust komen in een soort van ‘all inclusive’ omgeving. De meeste andere bezoekers van het resort komen speciaal naar Sulawesi voor een duikvakantie. In de drie weken die de meeste tot hun beschikking hebben, bezoeken ze enkele duikbestemmingen in Noord Sulawesi. Ondanks het feit dat de meeste andere bezoekers heel veel meer ervaring hebben, voelden we ons al snel op ons gemak. Sterker nog, het was soms zelfs heerlijk om ervaringen uit te wisselen met mensen die uit ervaring kunnen spreken.

Maar zoals gezegd is aan die beschermde omgeving een aantal dagen geleden een einde gekomen. In Manado zijn we eerst naar de Pizza Hut gegaan om op de saladebar te duiken en zo onze vitamines weer aan te vullen. Vervolgens zijn we met het openbaar vervoer in vier etappes naar Batuputih gereisd waar we nu nog zijn. Vooral de laatste etappe met de pick-up van Girian naar Batuputih was weer een ervaring op zich. In een open pick-up vrachtwagentje zijn achterin wat banken in de laadbak getimmerd waarin de passagiers plaats kunnen nemen. Een dak is er niet, dus het meenemen van een paraplu of regenpak is essentieel. Dat hadden wij dus ook gedaan. De donkere wolken pakten zich al spoedig na de start van de rit boven ons vrachtwagentje samen, maar barste pas los nadat we net op onze eindbestemming waren aangekomen. Morgen nemen we de pick-up weer terug naar Girian, waarna we met de bus terugreizen naar Manado. Wat we dan gaan doen is nog niet helemaal zeker, maar waarschijnlijk wordt de bestemming het Bogani Nani Wartabone Nationale Park, nabij de stad Gorontalo.