Engels | Nederlands |
|
| Curry in a hurry in Leh | |
Manali (India) naar Leh (India), 22-Aug-07 / 8-Sep-07 |
|
Het is op dit moment 8 september en we zitten in Leh, in de staat Jammu & Kashmir, in het verre noordwesten van India. Het gaat eindelijk weer wat beter met ons. We hebben de twee weken die we nu in Leh hebben doorgebracht vooral gebruikt om weer fit te worden. De griep die we namelijk hadden opgelopen in McLeod-Ganj werd naadloos opgevolgd door de bekende darmaandoening (netjes uitgedrukt), die door reizigers in India ook wel spottend “curry in a hurry” wordt genoemd.
De eerste week in Leh dachten we nog dat het allemaal wel vanzelf weg zou gaan. Het was immers ook vanzelf gekomen. Na een week van ups en downs (enkele slechte dagen, maar ook enkele goede dagen), hebben we toch maar besloten een bezoek te brengen aan de dokter. Na wat rondvraag te hebben gedaan, bleek dokter Norboo de aangewezen man te zijn voor buitenlandse reizigers. We moesten ons melden bij een kleine apotheek waar we een volgnummer kregen voor het consult bij de dokter. Vervolgens hebben we een half uur moeten wachten voordat we aan de beurt waren. We gingen in eerste instantie voor Ivonne, omdat zij zich het slechtste voelde. Edwin had een betere dag, zodat we de hoop hadden dat het vanaf nu met hem alleen maar beter zou gaan. De dokter deed een aantal standaard handelingen (bloeddruk meten en naar de buik luisteren) en kwam vervolgens tot de conclusie dat Ivonne naar het ziekenhuis zou moeten. U zegt? Jawel, naar het ziekenhuis om via een infuus vocht toegediend te krijgen omdat ze uitgedroogd zou zijn. Niet dus! Deze diagnose was veel te voorbarig. Van uitdroging kon geen sprake zijn. Ivonne had namelijk geen acute diaree, had maar één keer overgegeven, en dronk daarnaast nog erg goed. Nadat we gemeld hadden dat het ziekenhuis geen optie was, kregen we de volgende lijst medicijnen mee: ORS (zoutsuikeroplossing om vocht vast te houden en wat energie op te bouwen), Maag-gel om eten makkelijker te accepteren, pillen tegen het overgeven, pijnstillers voor ingeval van hevige pijn, en natuurlijk een antibioticakuur van vijf dagen. Dit alles kregen we mee voor twee personen omdat Edwin dezelfde klachten had. De prijs van alle medicijnen, inclusief het consult van de dokter kostte ons Euro 6,-. Uiteindelijk hebben we alleen de antibioticakuur gebruikt. |
|
 |
|
Een jong Indiaas koppel geniet van het uitzicht vanaf de Shanti Stoepa in Leh. |
|
| Eigenlijk is het vanaf de dag dat we met de antibioticakuur zijn begonnen, beter gegaan. Alleen Edwin heeft nog twee dagen een flinke terugslag gehad nadat hij in een restaurant bedorven voedsel had gegeten. Het schijnt in Leh een algemeen probleem te zijn om goed eten te kunnen krijgen in restaurants. We hebben het idee dat relatief veel mensen ziek zijn. De meeste mensen die we speken zijn wel een aantal dagen ziek geweest, en we hebben zelf mensen spontaan zien overgeven op straat. Ons inziens wordt het probleem deels veroorzaakt door het feit dat de menu’s in de restaurants veel te uitgebreid zijn. Door het enorme aantal toeristen en de bijbehorende concurrentie tussen de restaurants, worden de menu’s zeer uitgebreid gemaakt. Je kunt hier werkelijk van alles eten, van Indiaas en Tibetaans, tot Koreaans en Israëlisch. Het is natuurlijk voor de restaurants onmogelijk om voor al deze gerechten de ingrediënten vers op voorraad te hebben. Daarnaast wordt Leh zeer frequent geteisterd door stroomuitval, wat de kwaliteit van het voedsel ook niet ten goede komt. Maar goed, we zijn aan de beterende hand en letten zo goed mogelijk op ons eten. Vlees is in ieder geval uit den boze. Voorlopig zijn we vegetariërs.
Sinds we ons wat beter voelen zijn we weer actiever geworden. We hebben de afgelopen week een aantal kloosters bezocht in de buurt van Leh (zie foto-impressie van het Spituk Klooster) en we zijn weer voorzichtig aan het wandelen geslagen. Daarnaast is op 1 september het Ladakh festival gestart (loopt tot 15 september) waardoor er zeer regelmatig culturele voorstellingen zijn in Leh die laten zien hoe het traditionele leven is/was in Ladakh. Zo zijn er muziekconcerten, maskerdansen, polowedstrijden en pijl en boog competities. Het festival valt ons overigens behoorlijk tegen. Het is opgezet speciaal voor de toeristenbranche om het seizoen met twee weken te verlengen. Van enige authenticiteit is geen sprake. De combinatie van het grote aantal toeristen (waarvan een behoorlijk deel zich respectloos gedraagt ten opzichte van de locale cultuur: zie column “Plaatsvervangende schaamte in Ladakh”) en de manier waarop de voorstellingen zijn georganiseerd, geeft ons het gevoel in een pretpark te zijn. Leh is wat ons betreft echt een doorgeslagen toeristenstadje geworden. Niet echt een plaats voor ons. Maar goed, daar waar de massa’s toeristen komen is meestal wel iets te zien. En dat is absoluut waar. De omgeving van Leh (Ladakh) is werkelijk formidabel. Ladakh betekent “het land van de hoge passen”. Leh ligt zelf op 3500 meter hoogte en is omgeven door besneeuwde bergtoppen. In de omgeving kun je prachtige wandelingen maken waarbij je regelmatig passen van meer dan 5000 meter oversteekt. | |
 |
|
Een moment uit de polo wedstrijd tijdens het Ladakh festival in Leh . |
|
Voor ons is de enige reden om nog in Leh te blijven een trekking/wandeling. Nu we weer fit zijn hebben we besloten een trekking te gaan doen. We hebben gekozen voor een trekking van 12 dagen die start in de buurt van Leh (plaatsje Hemis) en die eindigt bij het Moriri meer (Tso Moriri). Voor ons is een trekking nu extra interessant aanzien we aan het einde van het seizoen zitten. Niet alleen zijn de prijzen dan gunstiger, maar ook het aantal toeristen is behoorlijk teruggelopen waardoor de bergen uitgestorven zijn. De meeste hotels en restaurants in Leh sluiten per 15 september om vervolgens pas weer in mei open te gaan. Vanaf 15 september is er ook een reële kans dat je niet meer over land weg kunt uit Ladakh omdat de passen door de sneeuwval onbegaanbaar zijn geworden. In dat geval is vliegen de enige optie. Onze trekking start op 9 september. Het wordt een soort van kleine expeditie. Naast onszelf nemen we ook een gids, kok, paardenman en vijf paarden mee. De paarden worden gebruikt om de spullen te dragen zoals tenten, keuken, voedsel en rugzakken. We konden niet veel langer wachten met het starten van de trekking omdat we richting het winterseizoen gaan. We hebben gehoord dat er nu al sneeuw valt op de hoogste passen. Ze zijn echter nog begaanbaar. We hebben er enorm veel zin in en zijn blij dat we het toeristische Leh voorlopig kunnen verlaten. Waarschijnlijk zijn de rond de 21e september weer terug zijn in Leh, waarna we kunnen bekijken hoe we Leh kunnen verlaten. Maar goed, dat is zorg voor later. Eerst gaan we lekker de bergen in!
|
|
| <Vorige weblog> | |
