Na 14 maanden reizen is het zover. We gaan voor de eerste keer naar huis. De Airbus A330 van de Duitse vliegmaatschappij LTU maakt snelheid en we verlaten Thai’s grondgebied met bestemming Düsseldorf (Duitsland). Het eerste kwartier is door de turbulentie wat oncomfortabel, maar al snel daarna kunnen we genieten van de gedachte dat we zeer binnenkort weer thuis zullen zijn.

De afgelopen weken hebben voornamelijk in het teken gestaan van de terugreis. Vanuit Rantepao op Indonesisch Sulawesi zijn we met de bus naar Makassar gereisd voor de vlucht naar Kuala Lumpur in Maleisië. Het zuidelijke deel van Sulawesi is voornamelijk islamitisch zodat we hier pas, voor het eerst echt de effecten van de ramadan zagen. De islamitische ondernemers draaien op halve kracht, de restaurants zijn overdag nagenoeg leeg of zelfs gesloten, en in de bars is gedurende de ramadan geen biertje te krijgen. We hadden het geluk om op de laatste dag van de ramadan in Makassar te zijn, waardoor we getuige konden zijn van de festiviteiten die losbarstte na zonsondergang, en uiteraard nadat het einde van de ramadan officieel was aangekondigd op TV. De straten van Makassar werden vervolgens overspoeld met pick-ups en kleine vrachtwagens waarop miniatuur moskeeën waren gebouwd. Gewapend met stereo-installaties waarvan de volumeknoppen op maximaal stonden, reden ze in lange optochten door de stad, gevolgd door honderden brommers en motoren waarop uitzinnige, voornamelijk mannelijke Indonesiërs, het einde van de vastenperiode vierden. De volgende dag zijn we rond het middaguur in de taxi gestapt voor de rit naar het vliegveld. De straten van Makassar, die normaal rond deze tijd bruisen van de activiteiten, waren uitgestorven. De ramadan is voorbij, dus de vakantie is begonnen. Her en der zag je al de eerste motoren met complete families erop, op weg naar familie en vrienden in de dorpen waar ze geboren en getogen zijn. Het is traditie in de islamitische wereld dat mensen na de ramadan voor een korte vakantie terugkeren naar hun geboortegrond. Het gevolg is dat de bussen, treinen en ook wegen overvol zijn.


Naar huis
Rantepao (Indonesie) naar Golf van Bengalen, 28-Sep-08 / 09-Okt-08

Na 14 maanden reizen is het zover. We gaan voor de eerste keer naar huis. De Airbus A330 van de Duitse vliegmaatschappij LTU maakt snelheid en we verlaten Thai’s grondgebied met bestemming Düsseldorf (Duitsland). Het eerste kwartier is door de turbulentie wat oncomfortabel, maar al snel daarna kunnen we genieten van de gedachte dat we zeer binnenkort weer thuis zullen zijn. De afgelopen weken hebben voornamelijk in het teken gestaan van de terugreis. Vanuit Rantepao op Indonesisch Sulawesi zijn we met de bus naar Makassar gereisd voor de vlucht naar Kuala Lumpur in Maleisië. Het zuidelijke deel van Sulawesi is voornamelijk islamitisch zodat we hier pas, voor het eerst echt de effecten van de ramadan zagen. De islamitische ondernemers draaien op halve kracht, de restaurants zijn overdag nagenoeg leeg of zelfs gesloten, en in de bars is gedurende de ramadan geen biertje te krijgen. We hadden het geluk om op de laatste dag van de ramadan in Makassar te zijn, waardoor we getuige konden zijn van de festiviteiten die losbarstte na zonsondergang, en uiteraard nadat het einde van de ramadan officieel was aangekondigd op TV. De straten van Makassar werden vervolgens overspoeld met pick-ups en kleine vrachtwagens waarop miniatuur moskeeën waren gebouwd. Gewapend met stereo-installaties waarvan de volumeknoppen op maximaal stonden, reden ze in lange optochten door de stad, gevolgd door honderden brommers en motoren waarop uitzinnige, voornamelijk mannelijke Indonesiërs, het einde van de vastenperiode vierden. De volgende dag zijn we rond het middaguur in de taxi gestapt voor de rit naar het vliegveld. De straten van Makassar, die normaal rond deze tijd bruisen van de activiteiten, waren uitgestorven. De ramadan is voorbij, dus de vakantie is begonnen. Her en der zag je al de eerste motoren met complete families erop, op weg naar familie en vrienden in de dorpen waar ze geboren en getogen zijn. Het is traditie in de islamitische wereld dat mensen na de ramadan voor een korte vakantie terugkeren naar hun geboortegrond. Het gevolg is dat de bussen, treinen en ook wegen overvol zijn.

Edwin wil er piekfijn opstaan als hij thuis komt

Maar als we in Kuala Lumpur (Maleisië) aankomen, merken we weinig tot niets meer van het einde van de ramadan. Ondanks het feit dat ook Maleisië voornamelijk islamitisch is, lijkt het dagelijkse leven hier gewoon door te gaan. Dat komt ongetwijfeld door de grote Chinese en Indische gemeenschappen, die het overgrote deel van de winkels runnen. In Kuala Lumpur hadden we ook afgesproken om een avond te gaan eten met Sybille. We hebben Sybille ruim een maand eerder ontmoet op het duikeiland Bunaken in noord Sulawesi. Ook zij was te gast in het duikresort waar wij verbleven. Sybille is een zeer onderhoudend persoon met een bijna oneindige hoeveelheid duikkennis en ervaring. Ze was ook een aantal dagen in Kuala Lumpur, tijdens haar reis naar Cambodja. Op 4 oktober zijn we vervolgens door gevlogen naar Bangkok. Zoals ook voor Kuala Lumpur gold, was het weer heerlijk om in Bangkok te zijn. We kennen de stad inmiddels redelijk goed en weten er met minimale inspanning onze weg te vinden. De dag na onze aankomst zijn we direct naar het Nederlands consulaat gegaan voor de aanvraag van ons nieuwe paspoort. Aangezien we niet meer woonachtig zijn in Nederland, zijn we voor dit soorten diensten voortaan aangewezen op consulaten in het buitenland. We hadden in Kuala Lumpur op twee verschillende plaatsen al pasfoto’s laten maken, maar we waren er nog steeds niet van overtuigd dat ze zouden voldoen aan de verscherpte Nederlandse eisen. Sinds een aantal jaren heeft de Nederlandse overheid nieuwe regels ingesteld, die verregaande eisen stellen aan de kleur van de achtergrond, grootte van het hoofd, uitdrukking op het gezicht, en vele andere aspecten. Voor de zekerheid hadden we in Bangkok nog maar een setje laten maken, en wel bij een fotograaf die er speciaal mee adverteerde dat hij voldeed aan de Nederlandse eisen.

Edwin en Ivonne op de luchthaven van Makassar, Indonesie

Gewapend met drie setjes pasfoto’s per persoon arriveerden we bij het consulaat. We overlegden alle foto’s met de opmerking dat de dame achter de balie zelf maar moet bepalen welke foto aan de eisen voldoet. Na passen en meten wordt er een pasfoto van Ivonne goedgekeurd, maar voldoet er geen enkele foto van Edwin. Maar geen nood, want tegenover het consulaat zit een visumbureau dat schijnbaar ook pasfoto’s kan maken die aan de Nederlandse eisen voldoen. Eenmaal bij het kantoortje aanbelandt wordt Edwin naar de keuken gedirigeerd, waar een aantal mensen zitten te eten. Een krukje wordt voor een witte muur gezet en uit een lade wordt een compact cameraatje gehaald. Edwin krijgt nog enkele instructies over hoe hij moet gaan zitten en vervolgens worden de foto’s gemaakt. Het geheugenkaartje wordt daarna uit de camera gehaald en in een niet al te dure kleurenprinter gestopt. We kijken elkaar verbaasd aan en vragen ons af of het consulaat dit wel gaat accepteren. Die twijfel wordt verder aangewakkerd als Edwin gezicht enigszins vervormd op het ‘niet-fotopapier’ verschijnt (boller hoofd). Maar goed, het consulaat heeft beloofd dat de foto’s zouden worden geaccepteerd en gelukkig houden ze zich aan die toezegging. De komende vijf jaren staat Edwin dus met een iets boller hoofd in zijn paspoort. But who cares … we zijn onderweg naar huis. We vliegen inmiddels boven de golf van Bengalen, iets ten zuiden van Kolkatta, en het is nog maar ruim 7800 kilometer. Langzaam maar zeker worden we iets nerveus, want over minder dan tien uurtjes sluiten we onze familie eindelijk weer in de armen.
© copyright - Babakoto.eu / 2008