Overal in Yangon zie je mannen met heuptasjes met daarin een rekenmachine en grote pakken geld. Om het geld om te wisselen, moet je in Myanmar op de zwarte markt zijn. In sommige straten wordt je iedere minuut wel een keer aangesproken of je geld wilt wisselen. Na wat rond te hebben geshopt weten we voor welke koers we onze Euro’s willen inwisselen en gaan we naar een hotel dat bekend staat om zijn betrouwbare geldwissel service. Voor onze paar honderd Euro krijgen we honderden Kyat biljetten, aangezien het grootste bankbiljet slechts een waarde heeft van ongeveer 0,60 Euro. We overhandigen onze Euro’s pas nadat we alle biljetten hebben nageteld. Men loopt met de eurobiljetten weg om enkele minuten later weer terug te komen met twee gescheurde 50 Eurobiljetten. Dit zijn zeker niet de biljetten die wij hem hebben gegeven, maar de manager van de geldwissel service probeert op deze manier van zijn eigen slechte biljetten af te komen. We hebben een flinke discussie met deze man en het is hem na een tijdje wel duidelijk dat we deze vodjes niet aannemen. Hij blijft volhouden dat het onze biljetten zijn, maar dat hij het gewoon niet kan bewijzen. Dit voorval blijft toch wel even door ons hoofd spelen. Het is gewoon vervelend als je van iets wordt beschuldigd dat je niet hebt gedaan. In onze herinnering van ruim vijf jaar geleden waren de Birmanen vriendelijk en betrouwbaar, maar blijkbaar moeten we hier toch ook opletten.

De dagen die in Yangon volgen, vallen wat tegen. Dit heeft deels te maken met het hete weer, maar ook het gevoel dat we als melkkoe worden gezien. Tijdens ons eerste bezoek aan Myanmar, plofte we regelmatig in een parkje neer om wat te kletsen met de locale bevolking of om gewoon in de schaduw te zitten. In veel van deze parkjes staat nu een bordje met: Voor buitenlanders geldt hier een entreeprijs van een Dollar”. Omdat dit geld allemaal naar een slecht regime gaat, willen we hier niet teveel aan meewerken. We willen ons geld zoveel mogelijk uitgeven bij de gewone, locale mensen en alleen geld aan de overheid geven als het echt niet anders kan. We zijn niet roomser dan de paus en we willen de grote bezienswaardigheden van Myanmar wel gewoon zien. Enige entreegelden zullen we dus moeten betalen, maar we maken wel steeds de afweging of het ons de moeite waard is.

Na Yangon reizen we verder naar Pyay, een relatief ontoeristisch plaatsje tussen Yangon en Bagan. We bezoeken hier de Thayekhittaya archeologische site. Een leuke dag, waarbij we met een ossenkar door een pittoreske agrarisch gebied rijden en enkele oude tempels bezoeken. Wanneer we in Pyay een buskaartje willen kopen naar Magwe, merken we dat de vriendelijk ogende Birmanen minder onschuldig richting reizigers zijn dan je in eerste instantie zou denken. Omdat ze ons een taxi aan willen smeren, wordt door iedereen op het busstation gezegd dat de bus naar Magwe voor de komende vijf dagen vol zit. Wanneer we in het reserveringsboek kijken, zien we dat er nog volop stoelen beschikbaar zijn. Uiteindelijk krijgen we ons kaartje.

Onze laatste tussenstop voordat we in Bagan zijn is Magwe. Een nietszeggend plaatsje, waar we met veel plezier de volgende ochtend vertrekken naar Nyaung U. Nyaung U is een plaatsje met veel hotels en restaurantjes aan de rand van de Bagan Archeologische zone. Bagan is een gebied van 42 vierkante kilometer en is bezaaid met duizend jaar oude tempels. We zijn hier de vorige keer ook geweest, maar nu willen we er echt de tijd voor nemen om rustig door dit gebied te fietsen. Met temperaturen boven de 40 graden is hard fietsen ook geen optie over de veelal losse zandpaden. Hier in Bagan komt het gevoel dat Myanmar ruim vijf jaar geleden bij ons achterliet weer wat terug. Terwijl we de tempels bezoeken komen Birmaanse families met ons kletsen. Na twee dagen herkennen de souvenirverkopers ons en ze benaderen ons alleen nog om een praatje te maken en niet om iets te verkopen. In dit weekje Bagan hebben we ook de planning gemaakt voor de komende weken in Myanmar. We hadden de planning om helemaal met bussen, treinen en boten naar Myitkyina te gaan (Noord Myanmar), maar dat laten we aan ons voorbij gaan. Treinritten van 24 tot 40 uur met temperaturen boven de 40 graden is iets waar we nu gewoon geen zin in hebben. De komende weken gaan we veelal naar plaatsen waar we de vorige keer ook zijn geweest en die we nu gewoon beter willen zien. Over enkele dagen pakken we de bus naar het Inle meer en als we dat hebben gezien gaan we naar Mandalay. Het waterfestival komt eraan en dat willen we graag meemaken in Mandalay, waar het festival uitbundig gevierd wordt. Tijdens het festival mag iedereen willekeurige voorbijgangers nat gooien met emmers koud water. Er wordt geen uitzondering gemaakt voor buitenlandse reizigers, dus we kijken uit naar de verkoeling in Mandalay.