In de avonden zouden we soms Oost-Indisch doof willen zijn. We zijn eraan gewend om op harde bedden te slapen en door ons muskietennet hebben we zelden last van muggengezoem, maar de laatste tijd hebben we wel vaak geluidsoverlast van andere nachtelijke bezoekers. Lieve, zachte beestjes met glanzende oogjes en een lange staart. Inderdaad, we delen onze hotelkamers van de laatste tijd regelmatig met muizen. We zijn gelukkig allebei niet bang van muizen en we willen ze best onderdak geven op voorwaarde dat ze stil zijn. Dat zijn ze dus niet! Terwijl we bijna in dromenland zijn aangekomen om te dromen over babyneushoorns of bruine boterhammen met oude kaas komt er een muis door de kamer getrippeld op zoek naar iets lekkers. Nu hebben we nooit aangebroken verpakkingen met eten op onze hotelkamer, maar dat weet die muis natuurlijk niet. Eerst doorzoekt hij de vuilnisbak en als hij daar niks heeft gevonden knaagt hij maar voor nestmateriaal aan de poten van het bed. Wanneer we dan eindelijk dromenland bereiken is de kaas op de boterhammen allang beschimmeld. Als je dan denkt dat je ‘s ochtend lekker kunt uitslapen dan heb je het mis. In het gemiddelde budget hotel duurt de nachtelijke stilte niet zo lang. Vroeg in de ochtend, wanneer de eerste mensen opstaan hoor je “gggrrooooooooaaahhh!” gevolgd door een spuug op de grond. Ongegeneerd worden kelen uitgeschraapt en geleegd op de vloer. Niet één keer, maar heel vaak.

Na Chitwan Nationaal Park zijn we naar Janakpur in Oost-Nepal gereist. Het hoogtepunt is niet zozeer de tempel die we persé wilde bezoeken, maar de enorme vriendelijkheid en gastvrijheid van de mensen die hier weinig toeristen zien. Overal waar we komen worden we verwelkomd met thee en koekjes. Een sadhu (Heilige Man) nodigt ons uit in een tempel om ons gezegend eten te geven. In onze rechterhand wordt een handje lichtbruine pasta gelegd. Het ziet er niet echt lekker uit, maar het smaakt heerlijk. Het is een soort ingedroogde melk met flink wat suiker. We zijn dus blij dat onze smaakpapillen het niet laten afweten.

Na Janakpur is het tijd om Nepal voor een tijdje achter ons te laten. Later op onze route komen we hier graag weer terug. (Voor onze algemene indruk over Nepal zie ook: Nepal Flashback). De grensovergang bij Kakarvita is net zo relaxt als toen we Nepal in kwamen bij Mahendranagar. De bus brengt ons naar Siliguri vanwaar we per gedeelde jeep naar Darjeeling reizen. Darjeeling is een plaats op 2.100 meter hoogte die bekent staat om de thee en de mooie vergezichten op de Himalaya. Van deze vergezichten merken we niets door de dichte mist die er al dagen hangt. Het is waterkoud en na een paar dagen verkleumen, houden we het voor gezien. Vanuit Siliguri gaan we met de trein naar Guwahati, de hoofdstad van de staat Assam. Hier komen we voor de eerste keer in aanraking met de Eunuchs. Eunuchs zijn mannen die veelal in hun kinderjaren zijn gekidnapt, waarna ze zijn gecastreerd. Ze kleden zich in vrouwenkleding en dragen lelijke, felle make-up. Slechts enkele Eunuchs zijn travestieten die zelf voor de castratie hebben gekozen. Indiërs zien de Eunuchs als bezorgers van ongeluk en hier verdienden zij hun geld mee. Zo gaan ze onuitgenodigd bruiloften af om pas weer te vertrekken als ze veel geld hebben ontvangen. Enkele dreigen zelfs hun geslachtsdelen te laten zien wanneer ze niet genoeg geld aangeboden krijgen. Wij zien de Eunuchs in actie in de trein. Twee Eunuchs maken een jongen wakker die schuin tegenover ons zat te slapen. Ze dreigden hem op zijn hoofd aan te raken, waardoor hem ongeluk te wachten zou staan. De jongen trok wit weg en wist niet hoe snel hij zijn portemonnee moest pakken om dit onheil af te kopen. Daarna vertrokken de Eunuchs weer om op zoek te gaan naar een volgend slachtoffer.

Vanuit Guwahati reizen we per bus verder naar Kaziranga Nationaal Park. In het Indiase laagland is het heerlijk weer en we genieten met volle teugen van de mooie natuur om ons heen. Noordoost India bevalt ons tot op heden prima en de mensen zijn hier veel vriendelijker dan op het toeristenpad in Delhi en Rajasthan. Winkeleigenaren zijn hier meer geïnteresseerd in een praatje dan om je af te zetten. Sterker nog, ze hebben ons hier nog geen enkele keer proberen af te zetten. Indiërs blijven echter wel Indiërs. Dat betekent dat we af en toe wel onze ogen willen sluiten als we de mannen in vol ornaat langs de kant van de weg zien schijten of wanneer oma in de trein de teenkaas tussen haar tenen aan het uitpulken is. Onze oren zijn nog steeds niet helemaal gewend aan het gesmak tijdens het eten. Als reizigers moeten we dus nog veel leren. We willen dus absoluut niet beweren dat zonder smakken eten “beter” is, maar wij zijn er gewoon nog niet aan gewend. Onze neus willen we overigens elke avond wel afsluiten voor de dampen die vrijkomen als we onze schoenen uittrekken. We moeten onze sokken misschien toch maar wat vaker als één keer per week wassen.