De grens over naar Pakistan

Wanneer we donderdag 9 augustus wakker worden en de televisie afstemmen op de BBC, zien we een reporter berichten vanaf het viewpoint in het Shakarparian park in Islamabad. Pakistan is groot nieuws, omdat er is uitgelekt dat Musharaf de noodtoestand zou willen afkondigen. Later blijkt het storm in een glas water te zijn. Het lijkt erop dat Musharaf slechts met de gedachte heeft gespeeld om zo de verkiezingen in november te kunnen beïnvloeden. Na nationale en internationale druk heeft hij er toch vanaf gezien. Feit blijft dat het rommelt in Pakistan. Wij hopen deze dag ons Indiaas visum te krijgen zodat we Pakistan eenvoudig kunnen verlaten. Het aantal militairen in Islamabad neemt toe en nu we toch hebben besloten Pakistan naar een later punt in de reis te verplaatsen vinden we het prettig zo snel mogelijk verder te reizen naar India.

Om het visum op te halen moeten we dezelfde stappen doorlopen als bij het indienen van de aanvraag. Het gaat echter op dit latere “ophaaltijdstip” (14.00 uur) een stuk sneller omdat er geen rijen staan. In een vloek en een zucht hebben we de eerste security check achter de rug en hebben we kaartjes voor de diplomatieke shuttlebus. Het is wel goed dat we kopieën van ons paspoort bij hebben. Het is namelijk erg moeilijk om aan de kaartjesverkoper uit te leggen dat je het paspoort niet kan laten zien als je die nu juist wil ophalen bij de Indiase ambassade. Dit dringt zelfs niet door als hij het bewijsje ziet waar de ambassade op stelt dat zij onze paspoorten in bezit hebben, maar uiteindelijk neemt hij met de kopie paspoorten genoegen. Bij de Indiase ambassade is alles snel geregeld. Eerst is men verbaasd ons na drie dagen al terug te zien aangezien er normaal gesproken een week voor staat. Na even zoeken blijkt toch alles klaar te liggen.


Op weg naar India
Islamabad (Pakistan) naar Manali (India), 09-Aug-07 / 21-Aug-07

Wanneer we donderdag 9 augustus wakker worden en de televisie afstemmen op de BBC, zien we een reporter berichten vanaf het viewpoint in het Shakarparian park in Islamabad. Pakistan is groot nieuws, omdat er is uitgelekt dat Musharaf de noodtoestand zou willen afkondigen. Later blijkt het storm in een glas water te zijn. Het lijkt erop dat Musharaf slechts met de gedachte heeft gespeeld om zo de verkiezingen in november te kunnen beïnvloeden. Na nationale en internationale druk heeft hij er toch vanaf gezien. Feit blijft dat het rommelt in Pakistan. Wij hopen deze dag ons Indiaas visum te krijgen zodat we Pakistan eenvoudig kunnen verlaten. Het aantal militairen in Islamabad neemt toe en nu we toch hebben besloten Pakistan naar een later punt in de reis te verplaatsen vinden we het prettig zo snel mogelijk verder te reizen naar India. Om het visum op te halen moeten we dezelfde stappen doorlopen als bij het indienen van de aanvraag. Het gaat echter op dit latere “ophaaltijdstip” (14.00 uur) een stuk sneller omdat er geen rijen staan. In een vloek en een zucht hebben we de eerste security check achter de rug en hebben we kaartjes voor de diplomatieke shuttlebus. Het is wel goed dat we kopieën van ons paspoort bij hebben. Het is namelijk erg moeilijk om aan de kaartjesverkoper uit te leggen dat je het paspoort niet kan laten zien als je die nu juist wil ophalen bij de Indiase ambassade. Dit dringt zelfs niet door als hij het bewijsje ziet waar de ambassade op stelt dat zij onze paspoorten in bezit hebben, maar uiteindelijk neemt hij met de kopie paspoorten genoegen. Bij de Indiase ambassade is alles snel geregeld. Eerst is men verbaasd ons na drie dagen al terug te zien aangezien er normaal gesproken een week voor staat. Na even zoeken blijkt toch alles klaar te liggen.

De heer Latif zijn kleine boekwinkel aan de Pakistaanse zijde van de Wagah grens.

Met het Indiase visum op zak regelen we snel kaartjes voor de bus van morgen naar Lahore. Vanuit Lahore willen we direct verder reizen naar Wagah, de grensplaats met India, waar we nog dezelfde avond de grensceremonie willen zien om de dag daarna over te steken naar India. We zullen in Wagah dus nog een nacht in een klein hotelletje doorbrengen met slechts enkele kamers. Voor de zekerheid reserveren we die dus ook alvast. Op vrijdagochtend vertrekken we naar het busstation. Met een paar donuts als ontbijt, een Engelstalige krant en een paar flessen water op zak zijn we klaar voor de busrit naar Lahore die 4 á 5 uur zal duren. Op de geplande vertrektijd (9.30 uur) stapt iedereen in na een grondige check met de metaaldetector en fouillering. Na drie kwartier vertrekt de bus dan echt om na tien minuten net buiten de stad op de snelweg stil te gaan staan. Motor in de soep! Men probeert de bus met man en macht weer te starten, maar er is geen beweging in te krijgen. Wij zijn alleen maar erg blij dat de airco het niet heeft begeven, want stilstaan bij 43 graden zonder zuchtje wind is dan geen pretje. Terwijl wij in Nederland over het algemeen nogal ongeduldig waren gaat het wachten ons nu steeds beter af. Het is nog steeds geen hobby, maar het hoort er gewoon bij en we hebben nu immers tijd genoeg. Na enige tijd komt een vriendelijke, gezette jongen van 21 kletsen over van alles en nog wat. Naveed wil ons vooral graag uitnodigen naar zijn huis in Laharo, waar hij met zijn hele “uitgebreide” familie woont. Iedereen zou erg blij zijn als een buitenlander bij hen zou komen. Wanneer we uitleggen dat we ’s avonds in Wagah moeten zijn, hopen we dat hij begrijpt dat dit niet lukt. Als na twee en een half uur wachten een nieuwe bus is geregeld, kunnen we de rit naar Lahore voortzetten. De grensceremonie zullen we vandaag zeker niet meer kunnen zien, maar dan doen we dat morgen. Naveed heeft zijn stoel geruild met degene die voor ons zat en al kletsende en bollywood-film kijkende komen we snel dichter bij Lahore. Het landschap is hier zoals we ons de laaglanden van India altijd hebben voorgesteld. Groene rijstvelden, kleine huisjes en grote bruinzwarte buffels die verkoeling zoeken in kleine modderpoeltjes. Om iets over vijven komen we aan in Lahore en daar blijkt al gauw dat Naveed ons niet zomaar naar Wagah wil laten gaan. Eerst moeten we mee naar zijn huis en hij zal wel zorgen dat we in Wagah komen. We laten het maar op ons afkomen.

Een fiets rickshaw in het centrum van Amritsar (India) .

Een vriend wordt opgetrommeld om ons met de auto van het station op te halen en naar Naveed zijn huis te brengen. De ontvangst is daar erg hartelijk. Naast grootmoeder wonen hier zes van haar zoons en dochters met hun echtgenoot en kinderen. En kinderen zijn er veel! Heel verlegen komen ze een handje schudden om ons daarna ongegeneerd aan te gapen. Al gauw zit er een baby bij Ivonne op schoot die heel verbaasd met haar (met koolpotlood opgemaakte) oogjes voor zich uit kijkt. We bekijken de familiefoto’s en worden rondgeleid door de wijk waar deze familie woont. Omdat we ’s avonds in Wagah willen overnachten, is er te weinig tijd om uitgebreid Pakistaans voor ons te koken en moeten we al snel weer afscheid nemen van deze leuke familie. Vooral grootmoeder had ons nog wel een tijdje bij haar willen houden en neemt met tranen in haar ogen afscheid. Wellicht komen we hier nog eens terug. Op weg naar Wagah weet Naveed een plaats waar hij graag met ons wil eten. Ook in Pakistan zijn de golden arches van de McDonalds neergestreken en het is er stampvol. Na enkele maanden zonder westers fastfood weten we weer hoe het smaakt. Het is echter onmogelijk om voor het eten te betalen, daar wil onze gastheer niks van weten. Enkele kilometers voor Wagah blijkt dat we vandaag geen geluk hebben met voertuigen. Een lekke band zet ons nu aan de kant, maar uiteindelijk zijn we toch net voor middernacht in Wagah. Na afscheid te hebben genomen van Naveed nemen we een koude douche en gaan we de warmste nacht van deze reis tot nu toe in: het is ruim boven de 40 graden in de kamer. De hitte houdt ons een tijdje uit onze slaap maar na een paar uur belanden we dan toch zwetend in dromenland. Om de grensceremonie aan Pakistaanse zijde te kunnen meemaken zullen we een extra nacht in Wagah blijven. We zijn echter graag bereid om een paar euro te betalen voor een aircokamer voor deze tweede nacht. Zelfs lokale mensen klagen over de hitte die er de laatste dagen heerst. Enkele uren voor de start van de ceremonie beginnen de locale toeschouwers toe te stromen. Tijdens de grensceremonie wordt iedere avond met veel bravoure de grens tussen Pakistan en India afgesloten. De choreografie van de soldaten aan beide zijden is leuk, maar het enthousiasme van het publiek is echt geweldig. (zie ook de foto-impressie: Wagah: Boasting at the border). Op zondag 12 augustus steken we uiteindelijk de grens over naar Amritsar, waar we ’s avonds de grensceremonie van Indiase zijde meemaken. Amritsar is een leuke stad met volop Sikhs die met tulbanden en soms met prachtig versierde dolken rondlopen. Voor ons is een groot verschil tussen Pakistan en India dat hier veel meer toeristen zijn. Dit heeft echter ook zijn voordelen. Zo zijn er voldoende faciliteiten zijn voor reizigers, zoals goede internetcafés. In één van die internetcafés lazen we echter slecht nieuws. De twee Belgen die in het grensgebied tussen Iran en Pakistan zijn ontvoerd hebben we namelijk ontmoet op Mt. Damavand. Carla is inmiddels vrij, maar Stefaan zit nog vast. Laten we hopen dat hij ook snel weer op vrije voeten is. Het is wel akelig dat dit in dezelfde periode is gebeurd als dat we zelf de grens overstaken, terwijl de laatste gijzeling van westerlingen in 1999 was. Wij hadden natuurlijk geen eigen auto bij waardoor we minder kwetsbaar waren, maar het blijft vreemd. Na enkele dagen Amritsar zijn we nog verder naar het Noorden van India gereisd om de hitte van het laagland te ontvluchten. We zitten nu in Manali op ruim 2000 meter hoogte en het is tussen de 25 en 30 graden. Met beide een griepje onder de leden doen we het even rustig aan om later deze week met een busrit van 20 uur naar Leh te reizen. Vanuit Leh gaan we wellicht enkele wandelingen doen in het Indiase deel van de Himalaya. Na alle busritten en bedrust hebben de spieren wel weer zin in een verzetje.
© copyright - Babakoto.eu / 2007