We zijn in Manilla gearriveerd op de zondag voor de heilige week. Voor de zekerheid hadden we vooraf al een hotelreservering gemaakt. Het hotel waar we vorig jaar al eens eerder hadden verbleven bleek gesloten te zijn voor deze week, waardoor we in een echte “backpackers”plek terecht zijn gekomen. De slagzin van ons hotel is zelfs dat zij zich richten op “backpackers” en alle andere hippe en coole toeristen, dus voelen we ons al helemaal thuis. De hostels die zich richten op backpackers (rugzaktoeristen) hebben veelal dezelfde faciliteiten. Er is vaak een ruime keuze tussen goedkopere en wat duurdere slaapplaatsen. Hoe groter de slaapzaal en hoe minder faciliteiten, zoals airco of warm water, hoe goedkoper. Wij letten wel op ons budget, maar hebben in de laatste jaren nog altijd de slaapzaal weten te vermijden. Ook nu tasten we wat dieper in de buidel en slapen we een twee persoonskamer. We verblijven dit keer bijna twee weken in Manilla en hebben geen zin in een compleet gebrek aan privacy. Veel alleen reizende backpackers vinden het verblijf op een slaapzaal echter een uitgelezen manier om met andere reizigers in contact te komen. Wanneer we dat contact zoeken kunnen we echter altijd in de gemeenschappelijke ruimte gaan zitten, die van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat druk bezet is. Een gemeenschappelijke ruimte is een echte must voor een goedlopende backpackersplek. Het hoeft geen flitsende ruimte te zijn, maar een TV met een filmkanaal of een DVD speler met veel illegale film DVD’s is een groot pluspunt. Bier moet niet te duur zijn en gratis koffie en thee is meestal aanwezig om in de ochtend een kater van het vele bier te verdrijven. In de meeste gemeenschappelijke ruimtes kan gewoon gerookt worden; zoniet, dan is een grote rookruimte van groot belang aangezien backpackers massaal nicotineverslaafd lijken te zijn. Daar waar duurdere middenklasse hotels hun gasten veelal laten betalen voor internettoegang, is draadloos Internet in de meeste hostels gratis in de gemeenschappelijke ruimtes. Internettoegang blijkt een echte must voor de hightech backpacker, zodat ze al hun facebookcontacten op de hoogte kunnen houden van hun belevenissen.

In het hotel verblijven twee “soorten” gasten: de jonge backpackers en de wat oudere, manlijke toeristen die hier in de Filippijnen een groen blaadje proberen te vinden. Bij de meeste blijkt dit al te zijn gelukt. Zij zitten het overgrote deel van de dag voor de TV terwijl hun meisje als een perfecte bediende voor hun eten en drinken zorgt. Soms gaan ze bij manlief zitten knuffelen om zo de indruk te geven dat ze echt van hem houden. De jonge backpackers zoeken elkaar massaal om reiservaringen uit te wisselen en om samen bier te drinken. Het geluidsniveau wordt gedurende de avond steeds luider, wat je nachtrust wat kan verstoren als je kamer aan de gemeenschappelijke ruimte grenst. Overdag slapen ze hun roes uit om gedurende de avond weer flink te kunnen beesten. Wanneer we tussen de jonge backpackers zitten, merken we wel dat we lang niet meer de jongste zijn die op reis zijn. De lichtzinnigheid waarmee jongeren bepaalde aandoeningen onbehandeld laten, kunnen wij ons niet meer voorstellen. Een jongen heeft heel zijn lijf onder de donkerrode vlekken waar pus uit komt en zijn voeten zijn dusdanig opgezwollen dat het meer op olifantenpoten lijken. Naar de doktor gaan lijkt hem geen goed idee, omdat die doktor dan wellicht zegt dat hij tijdelijk rust moet nemen.

De dagen in Manilla hebben we niet alleen gebruikt om het backpackershostel te observeren waar we verblijven. De belangrijkste actie die we moesten afhandelen was het regelen van een huurauto voor de periode dat we met de ouders van Edwin gaan rondreizen. Het bleek minder eenvoudig dan dat we vooraf hadden verwacht. Bij het lezen van de kleine lettertjes van de huurvoorwaarden bleek dat we bij de grote, bekende huurmaatschappijen de auto niet mogen meenemen naar de bergachtige provincies waar we nu juist heen willen. Onverharde wegen zijn veelal uitgesloten en dat is in een land als de Filippijnen een probleem omdat veel plaatsen niet via verharde wegen bereikbaar zijn. Bij een locale huurmaatschappij die wordt aanbevolen in ons reisboek (JB Rent a Car) hoopten we betere voorwaarden aan te treffen, maar daar bleek dat we voor de volledige marktwaarde van de auto moeten opdraaien als de auto gestolen mocht worden. Dit is een risico dat we niet willen lopen. In landen zoals Vietnam en Indonesië, waar dit soort voorwaarden gebruikelijk zijn bij de huur van motoren, is het een veelvoorkomende oplichtingpraktijk dat verhuurders een “mannetje” achter een huurvoertuig aan te sturen met een reservesleutel en er zo voor zorgen dat het voertuig gestolen wordt. We hebben van niemand gehoord dat deze vorm van oplichting hier in de Filippijnen voorkomt, maar we willen niet de eerste zijn waar het gebeurt. Uiteindelijk zijn we uitgekomen bij Filcar (www.filcartransport.com) waar de voorwaarden goed lijken te zijn. De verzekering is goed geregeld en we kunnen heel Luzon (het eiland waar Manilla op ligt) bezoeken zonder dat er provincies, plaatsen of wegen zijn uitgesloten.

We zitten nu op het dakterras van ons hotel, dat dienst doet als gemeenschappelijke ruimte, in afwachting van de komst van de Edwin’s ouders die morgen op het vliegveld van Manilla arriveren. We verheugen ons enorm op de komende weken. De Filippijnen is een prachtig land en het lijkt ons geweldig om hier samen met hen rond te reizen. Voordat we de ouders van Edwin kunnen gaan oppikken, gaan we echter gezellig uit eten met John, een neef van Ivonne die hier in Manilla woont. Het is voor het eerst sinds dat we op reis zijn dat we familie of vrienden uit Nederland in het buitenland gaan bezoeken; meestal komen de mensen bij ons op bezoek!