De namen en personen in onderstaand verhaal zijn fictief, maar de gebeurtenissen zijn gebaseerd op eigen ervaringen en op verhalen die VN medewerkers in Dili ons hebben verteld.

Met piepende banden scheurt de witte Toyota Landcruiser door de bocht. Tim heeft namelijk haast. Niet omdat hij het zo druk heeft met zijn baan bij de Verenigde Naties in Timor Leste, maar omdat hij op tijd bij een strandtent moet zijn. Hij heeft namelijk een lunchafspraakje met een knappe Portugese collega waar hij sinds een tijdje een relatie mee heeft. Andrea heeft al een kind van iemand anders, maar voor zijn resterende contractsperiode van drie jaar wil hij haar wel. Daarna zien we wel weer.

Bij de strandtent aangekomen ziet Tim dat de jeep van Andrea nog niet tussen de andere 20 VN jeeps staat. Hij had het natuurlijk kunnen weten. Portugezen zijn nog wat minder stipt dan Australiërs. Terwijl hij over de Timorese zee uitkijkt, prijst Tim zich gelukkig. Wat is het toch goed dat hij naar zijn vader heeft geluisterd. Toen hij een jaar geleden afstudeerde als jurist aan de Universiteit van Sydney, had zijn vader een verrassing. Via een connectie had hij kunnen regelen dat Tim na zijn afstuderen een uitermate goed betaalde en avontuurlijke baan bij de VN kon krijgen. Het betrof een functie waarbij hij de Timorese minister van buitenlandse zaken van advies zou moeten dienen. Even had Tim getwijfeld: “Kan ik dat wel met boekenwijsheid alleen?” Na helemaal te zijn ingeburgerd in de VN gemeenschap in de Timorese hoofdstad Dili, kan hij zich niet voorstellen dat hij ooit aan zijn eigen kwaliteiten heeft getwijfeld. Het adviseren van zo’n minister is helemaal niet moeilijk, zeker niet omdat je de consequenties van dat advies niet hoeft te dragen. Gewoon zeggen wat de minister moet doen en als dat dan verkeerd uitpakt, dan is dat jammer voor de Oost-Timorezen. Echt vaak is Tim überhaupt niet op zijn werk te vinden. De lokale bevolking doet het rustig aan en zijn VN collega’s hebben vanaf dag één al duidelijk gemaakt dat hard werken hier niet wordt gewaardeerd. Stel je voor dat Oost-Timor echt stappen maakt, dan is er geen plaats meer voor de VN. Dan moeten Tim en zijn collegae weer op zoek naar een ander paradijs en zo’n mooie plek als Timor is moeilijk te vinden. Relatief veilige plaatsen waar je iedere dag kunt duiken in één van ’s werelds mooiste duikgebieden en waar je met je VN salaris kunt leven als een koning zijn niet dik gezaaid.

Na een half uurtje wachten komt Andrea binnen. Ze is niet alleen, want ze heeft kleine Vitor meegenomen zodat die lekker op het strand kan spelen. Al gauw gaat het gesprek over de aankomende ontstress vakantie. Omdat Timor in de rest van de wereld bekent staat als zeer gevaarlijk, kunnen de medewerkers één keer in de zoveel tijd op kosten van de VN op een vakantie om even bij te kunnen komen van al die stress. Tim en Andrea weten wel beter, maar zo’n gratis vakantie is altijd leuk. Ze twijfelen tussen Bali en Nepal. Nepal lijkt hen wel iets, maar ze zien wat op tegen de lange vlucht. Voor zakenreizen mogen ze vluchten van langer dan 6 uur business klasse reizen, maar ze weten niet of dat voor de ontstress vakantie ook geldt. Toch nog maar even navragen. Hun vakantie zou toch grotendeels verpest zijn als ze urenlang tussen het gepeupel van de economy klasse zouden moeten zitten.

Terwijl Tim en Andrea lekker aan hun gegrilde kreeft met witte wijnsaus zitten, houdt Andrea haar zoontje Vitor in de gaten. Hij heeft een speelkameraadje gevonden in een klein Timorees kindje en samen spelen ze in het zand. Als het Timoreesje wat zand in de handjes van Vitor stopt, springt Andrea op en sleurt ze Vitor het restaurant binnen. Tim begrijpt even niet wat het probleem is, maar zijn vriendin weet hem dat haarfijn uit te leggen. Dat Timoreesje kan zomaar allerlei bacteriën bij zich hebben waar haar zoontje ziek van zou kunnen worden. Wanneer Tim in alle onschuld opmerkt dat Vitor ook wel eens bacteriën zou kunnen overbrengen op het Timoreesje schiet Andrea uit haar slof. “Ga jij mij vertellen dat mijn kind zo’n vies mannetje ziek kan maken? Je kunt wel merken dat jij niks van kinderen weet!” Zo had Tim het nooit gezien, maar om de middag niet te verpesten houdt hij wijselijk zijn mond. Als de kreeft op is knipt hij een keer met zijn vingers om de serveerster te roepen. In zijn eigen land zou hij er nog niet over nadenken om bedienend personeel op zo’n neerbuigende manier te behandelen, maar in Timor is alles anders. De VN is de koning in dit paradijs en de gewone Timorees is zijn onderdaan. Een heerlijke baan!

© copyright - Babakoto.eu / 2009