Met open mond van verbazing zitten we op 1 oktober 2009 in ons klein hotelkamertje in Taipei (Taiwan) te kijken naar de viering van het 60-jarig bestaan van de Volksrepubliek China. De zender waar naar we kijken, CNN, heeft flink uitgepakt en zend de viering rechtstreeks uit. Als vlak na de start van de uitzending het Indonesische Sumatra voor de tweede keer in 24 uur wordt getroffen door een vernietigende aardbeving, waarbij meer dan duizend doden vallen, wordt daarvan door de CNN minimaal melding gedaan door middel van een voorbij trekkende tekst in de tekstkrant onder in het scherm. China staat op dit moment namelijk in het centrum van alle aandacht en niets mag daarvoor wijken; precies zoals de machthebbers van China dat voor ogen hadden.

De Chinese president Hu Jintao staat rechtop in een zwarte limousine, terwijl hij zich langs een kilometers lange militaire parade laat rijden. In eerste instantie zie je alleen duizenden ijzingwekkend identieke militairen, waarbij je je begint af te vragen of men in China al niet veel verder is met het klonen, dan dat we denken. Uiteindelijk volgt ook het militaire materieel. In eerste instantie honderden tanks, maar later ook een breed scala aan raket lanceersystemen, die kunnen worden uitgevoerd met kernwapens. Dit soort militaire spierballentaal hebben gelukkig al heel lang niet meer gezien op de televisie. Maar dat zal China een worst wezen. Het wil maar al te graag laten zien dat het niet alleen economisch, maar ook militair gezien, een wereldmacht is. Niet alleen voor ons als nuchtere westerling komt dit intimiderend over, maar dat zal zeker ook het geval zijn voor bijvoorbeeld de inwoners van het land waar we nu te gast zijn: Taiwan. China heeft er nooit een geheim van gemaakt dat deze ‘afvallige provincie’ kost wat kost weer onderdeel moet worden van het grote China. De vraag is alleen wanneer?

Als je denkt dat de viering van het 60-jarig bestaan van de Volksrepubliek China een volksfeest is, dan heb je het mis. Net zoals de Olympische Spelen in Beijing een jaar eerder, zijn de activiteiten met militaire precisie voorbereid. China heeft met de viering maar één doel voor ogen: de wereld, maar ook de Chinezen zelf, laten zien dat zij de nieuwe superpower in wording is. Niets mag tijdens de viering misgaan. Het is voor de machthebbers een rampscenario als voor de ogen van de wereld de ‘festiviteiten’ worden verstoord door bijvoorbeeld iemand die met een Tibetaanse vlag het plein van de Hemelse Vrede oprent. De normale Chinees is daarom ook niet uitgenodigd voor het feest. Sterker nog, het Chinese volk is opgedragen thuis te blijven en de festiviteiten via de televisie te volgen. Ramen moeten worden gesloten, op het balkon gaan staan is niet toegestaan, vliegeren is verboden en zelfs de tamme duiven moeten een dag op stok blijven. Iedereen is gewaarschuwd zich aan de strikte regels te houden. Chinezen die zich als ongenodigde gasten in de buurt van de festiviteiten begeven, kunnen worden neergeschoten.

Het is verbazingwekkend om te zien dat een zender als CNN zoveel aandacht geeft aan dit soort militaire spierballentaal. Natuurlijk is het 60-jarig bestaan van de Volksrepubliek China wereldnieuws, maar om een militaire parade van een op macht bewuste dictatuur rechtstreeks uit te zenden gaat te ver. Maar het kan nog gekker. Om de dictatuur in China te feliciteren hebben de Amerikanen de bovenste verdiepingen van de Empire State Building, één van de symbolen van het vrije Amerika, in rood en geel gekleurde schijnwerpers gezet. In Amerika zijn ze schijnbaar vergeten dat China het niet zo nauw neemt met de mensenrechten en dat het niet alleen grote groepen mensen binnen haar eigen landsgrenzen onderdrukt, maar ook daarbuiten door de steun die het geeft aan dictatoriale regimes in bijvoorbeeld Noord Korea, Birma en Zimbabwe. China is inmiddels ook ’s werelds grootste exporteur van klein militair materieel, voornamelijk aan Afrika, waarmee bloedige oorlogen worden uitgevochten en militaire regimes in het zadel worden gehouden. Maar zoals gezegd, China heeft maar één doel: zowel op economisch als militair vlak de grootste van de wereld worden. En daarbij gaat het letterlijk en figuurlijk over lijken. Het feit dat China de Verenigde Staten economisch gezien al in de tang heeft, is wellicht de reden dat CNN zoveel aandacht geeft een deze ‘festiviteiten’ en dat de Empire State Building tijdelijk de kleur van haar schijnwerpers heeft aangepast. Hopelijk komt het nooit zo ver dat de Chinezen ook een dikke vinger in de Amerikaanse politieke pap gaan krijgen, bijvoorbeeld door geld te gaan pompen in de campagnekassen van China-gezinde presidentskandidaten of senatoren. Het is aan het Amerikaanse volk om dat te voorkomen, want mocht de kans zich ooit voordoen, dan zal China dat buitenkansje met beide handen aangrijpen.

© copyright - Babakoto.eu / 2009