Engels | Nederlands

Het is al na zessen in de avond als Peter bij ons aan tafel aanschuift. We zitten in het restaurant van ons resort op Bohol en zijn zojuist getuige geweest van een prachtige zonsondergang over de zee. Het is ons wederom gelukt om zo’n pittoresk plekje te vinden waar we kunnen genieten van wuivende palmen, een wit zandstrand, een azuurblauwe zee en een heerlijk San Miguel biertje voor nog geen € 0,50. Dat is overigens niet zo moeilijk in de Filippijnen, want het land barst van de rustieke eilandjes waar je lekker tot rust kunt komen in één van de vele simpele beach resorts.

Al snel blijkt dat Peter al heel wat biertjes tot zich heeft genomen. Hij begint met kleine oogjes te vertellen dat hij al een aantal jaren op dit eiland woont. Wij zouden Peter in eerste instantie categoriseren als een echter backpacker. Hij draagt namelijk een korte broek, een mouwloos hemdje, zit vol met tatoeages, heeft wapperende manen en draagt een volwassen baard. Kort daarna begint hij zijn complete levensverhaal uit de doeken te doen. Na een probleemvolle jeugd, waarbij hij op 15-jarige leeftijd al een dochter kreeg van een 13-jarig meisje, is hij jarenlang verslaafd geweest aan de harddrugs. Uiteindelijk heeft hij besloten om op 18-jarige leeftijd Europa te ontvluchten en de wijde wereld in te trekken. Zijn dochter heeft hij nooit meer gezien, en zegt er eigenlijk ook helemaal geen behoefte aan te hebben. Na vele omzwervingen is hij uiteindelijk in de Filippijnen terecht gekomen. Hij verteld trots dat de Filippijnen zijn redding is geweest, omdat hij hier pas echt afscheid heeft kunnen nemen van zijn verslaving aan de harddrugs. Hij is echter nog wel verslaafd aan drank en sigaretten. De biertjes worden namelijk in een hoog tempo weggedronken en ook het aantal sigaretten dat hij wegpaft kan niet anders dan catastrofaal voor zijn gezondheid worden genoemd.

De inmiddels 33-jarige Peter verteld verder dat hij enkele jaren heeft geprobeerd een duikschool op te zetten. Vanaf het begin was het echter geen succes en toen de klad in het toerisme kwam door de globale crisis van 2008 en 2009, is hij gestopt met de duikactiviteiten. Sindsdien is hij werkloos. Maar op één of andere manier heeft hij nog reserves. Hij onderhoudt namelijk niet alleen zichzelf met zijn dure drink en rookgewoontes, maar hij is inmiddels ook getrouwd met een Filipino meisje dat nog op school zit. Daarnaast onderhoudt hij ook nog twee zussen en een broer van haar, door hun kost en inwoning te verschaffen en hun studiekosten te betalen. Peter is nog wel zo slim om niet in de buurt van de geboorteplaats van zijn vrouw te gaan wonen, omdat hij in dat geval de ‘portemonnee’ zou gaan worden van een vele grotere groep mensen.

Peter schijnt er echter geen nacht minder om te slapen. Hij leeft in het heden en ziet wel waar de toekomst hem gaat brengen. Een beetje Filipino stijl dus. Hij is bereid risico’s te nemen zoals hij dat vroeger ook al deed. Zo verteld hij trots dat hij ooit een kilo cocaïne van Venezuela naar Europa heeft gesmokkeld om oude schulden af te lossen. ‘Dat ging super simpel’, verteld hij met sprankelende ogen. ‘Maar het is geen suggestie hoor’, zegt hij er direct achter aan. Hij zou het ook nooit meer doen, verzekerd hij ons. Het drugsverleden heeft hij echter nog niet helemaal achter zich kunnen laten. Hij is dan weliswaar van de harddrugs af, maar vorig jaar is hij gepakt met iets meer dan een gram aan Marihuana. Na een maand te hebben vastgezeten en een fors bedrag als steekpenningen te hebben betaald, is hij weer op vrije voeten. Het land verlaten mag hij voorlopig niet, en regelmatig moet hij op komen draven voor een drugstest, om te zien of hij schoon is. ‘Maar deze test is gemakkelijk te frauderen hoor’, zegt hij met een grijns, terwijl hij voor de zoveelste keer aan de serveerster laat weten dat zijn biertje op is. Even daarna arriveren er twee mannen op het resort, die iets buiten het restaurant op een bankje gaan zitten. Peter leunt vervolgens iets naar ons toe en verteld ons dat het de undercover drugspolitie is. ‘Ze zijn hier om me in de gaten te houden’, verzekert hij ons.

Als we hem vragen wat hij voor zichzelf, maar ook voor zijn vrouw van de toekomst verwacht, is hij even stil. ‘Ze hebben maagkanker bij me geconstateerd’ zegt hij zachtjes. ‘Ik heb nog maar een aantal jaren te leven’, vervolgt hij. ‘En niemand weet het, zelfs mijn vrouw niet’. Snel daarna sluit het restaurant en nemen we afscheid van Peter. Al teruglopende naar onze bungalow, weten we even niet wat we van dit gesprek moeten vinden. Hebben we nu kennis gemaakt met een jonge kerel die op deze leeftijd al door het leven is getekend, of is hij gewoon een enorme fantast.