Ik kan het me nog als de dag van gisteren herinneren dat ik als kind tijdens een zomervakantie een keer hoge nood had, terwijl er in de wijde omtrek geen toilet te bekennen was. Mijn ouders, pragmatisch als altijd, zeiden dat ik het dan maar in de bosjes moest doen. “Dat kan ik niet!” klonk het jammerend uit mijn mond, maar met hoge nood kun je uiteindelijk alles. Sinds die dag verkies ik nog altijd een schoon toilet met muren om me heen en een deur die ik kan afsluiten, maar als de nood aan de vrouw is kunnen blaas en darmen overal geleegd worden. Smerige WC’s of typische Chinese goten waar je allemaal in een treintje achter elkaar zit om je behoefte te doen, terwijl je precies kunt zien wat de hurkende vrouw voor je in de goot laat vallen; het kan allemaal. Omdat toiletverhalen door de obscuurheid ervan toch memorabel zijn, schrijf ik ze soms in ons dagboek. De veelal schone WC’s van Maleisië worden daarin zelden vernoemd, als zie je soms nog wel eens bordjes boven een Westers zittoilet hangen waar op staat dat deze WC is bedoeld om op te zitten en dat je niet op de bril mag gaan staan. Maleisiërs waren tot voor kort alleen nog maar Franse hurktoiletten gewend, dus behoeft het zittoilet enige uitleg.

Op Fraser’s Hill kwam er uiteindelijk toch weer een nieuwe toevoeging aan mijn collectie toiletverhalen. De grote boodschap diende zich aan en liet zich niet ophouden totdat we bij een WC in de buurt waren. Ik ging daarom snel de bosjes in en terwijl ik een poppetje zat te kleien, merkte ik dat ik werd “begluurd”. Sterker nog, ik was de prooi waar een paar bloeddorstige dieren het op voorzien hadden. Een drietal bloedzuigers kwamen vastberaden op me af, waardoor ik toch iets minder relaxt op mijn hurken zat. Dit is het type wildlife waar je op zo’n moment niet op zit te wachten. Gelukkig kon ik nog net op tijd mijn broek omhoog hijsen en me uit de voeten maken voordat de belagers me te pakken hadden. Bloedzuigers zijn onschuldige beesten die geen ziektes overbrengen, maar ik vind het geen aanlokkelijk idee om er één tussen mijn billen te hebben zitten. Enkele bloedzuigers die actief op je jagen geven op die manier toch een extra dimensie aan een drolletje leggen in de bosjes.


Belaagde billen
Fraser's Hill (Malaysia), 5 april 2011

Ik kan het me nog als de dag van gisteren herinneren dat ik als kind tijdens een zomervakantie een keer hoge nood had, terwijl er in de wijde omtrek geen toilet te bekennen was. Mijn ouders, pragmatisch als altijd, zeiden dat ik het dan maar in de bosjes moest doen. “Dat kan ik niet!” klonk het jammerend uit mijn mond, maar met hoge nood kun je uiteindelijk alles. Sinds die dag verkies ik nog altijd een schoon toilet met muren om me heen en een deur die ik kan afsluiten, maar als de nood aan de vrouw is kunnen blaas en darmen overal geleegd worden. Smerige WC’s of typische Chinese goten waar je allemaal in een treintje achter elkaar zit om je behoefte te doen, terwijl je precies kunt zien wat de hurkende vrouw voor je in de goot laat vallen; het kan allemaal. Omdat toiletverhalen door de obscuurheid ervan toch memorabel zijn, schrijf ik ze soms in ons dagboek. De veelal schone WC’s van Maleisië worden daarin zelden vernoemd, als zie je soms nog wel eens bordjes boven een Westers zittoilet hangen waar op staat dat deze WC is bedoeld om op te zitten en dat je niet op de bril mag gaan staan. Maleisiërs waren tot voor kort alleen nog maar Franse hurktoiletten gewend, dus behoeft het zittoilet enige uitleg. Op Fraser’s Hill kwam er uiteindelijk toch weer een nieuwe toevoeging aan mijn collectie toiletverhalen. De grote boodschap diende zich aan en liet zich niet ophouden totdat we bij een WC in de buurt waren. Ik ging daarom snel de bosjes in en terwijl ik een poppetje zat te kleien, merkte ik dat ik werd “begluurd”. Sterker nog, ik was de prooi waar een paar bloeddorstige dieren het op voorzien hadden. Een drietal bloedzuigers kwamen vastberaden op me af, waardoor ik toch iets minder relaxt op mijn hurken zat. Dit is het type wildlife waar je op zo’n moment niet op zit te wachten. Gelukkig kon ik nog net op tijd mijn broek omhoog hijsen en me uit de voeten maken voordat de belagers me te pakken hadden. Bloedzuigers zijn onschuldige beesten die geen ziektes overbrengen, maar ik vind het geen aanlokkelijk idee om er één tussen mijn billen te hebben zitten. Enkele bloedzuigers die actief op je jagen geven op die manier toch een extra dimensie aan een drolletje leggen in de bosjes. © copyright - Babakoto.eu / 2011