De autoferry tussen de Albanese havenstad Durres en de Italiaanse stad Bari verliep voorspoedig. De acht uur durende boottocht was comfortabel, mede dankzij de 2-persoons hut die we hebben kunnen boeken, voor het luttele bedrag van Euro 15 extra. Het toeristisch hoogseizoen is ten einde en dat betekent dat er ‘deals’ te maken zijn. Als de ferry de haven van Bari binnenvaart dalen de meeste mensen af naar de autodekken, met als doel om dadelijk zo snel mogelijk van de ferry af te kunnen. De auto’s staan echter dicht tegen elkaar aan geparkeerd, waardoor het niet gemakkelijk is de auto te bereiken, zeker niet als je bijvoorbeeld een wat gezettere Italiaanse bent met teveel bagage. Maar uiteindelijk bereiken we onze jeep en begint het wachten tot de ontscheping begint.
Voor ons staat een oudere Italiaanse man langs zijn auto, die zich zichtbaar ergens over opwindt. Een chagrijnig uiterlijk op zijn gezicht wordt gecombineerd met de typische Italiaanse handgebaren die Italianen vaak gebruiken om hun emoties te etaleren. Het duurt niet lang voordat hij ons in het Italiaans aanspreekt. Als we kenbaar maken dat we geen Italiaans spreken, gaat hij naadloos over op het Engels; Engels met een zwaar Italiaans accent natuurlijk. Hij heeft een groot gedeelte van zijn leven in Australië gewoond, maar is sinds vorig jaar weer terug in Italië. En dat is niet zo goed voor zijn gezondheid denken we. Hij is namelijk gewend geraakt aan de effectiviteit en efficiëntie van de Australische samenleving, en ergert zich mateloos aan Italië. De reden dat hij ons aansprak was om zijn irritatie kenbaar te maken over de manier waarop de rederij de auto’s op de autodekken heeft laten parkeren. De helft van de auto’s staat namelijk met de neus de verkeerde kant op waardoor deze bestuurders al manoeuvrerend tussen de andere auto’s achteruit moeten rijden om elders op het dek te kunnen draaien.
Maar het duurt niet lang of hij snijdt het volgende onderwerp aan; de Italiaanse politiek. ‘Zakkenvullers zijn het’. Er is maar één reden in Italië om in de politiek te gaan, en dat is voor eigenbelang. Wist je trouwens dat de Italiaanse president 100 miljoen Euro per jaar meer kost dan de Amerikaanse president Obama? We schudden verbijstert ons hoofd, terwijl hij alweer begonnen is om de budgetpolitiek van de Italiaanse regering uit te leggen. Die is er namelijk niet volgens deze Italiaanse-Australiër, wiens bloeddruk inmiddels tot het maximum lijkt te zijn toegenomen. Hij vervolgt: ‘in Australië hebben ze tenminste een budget waaraan de regering zich moet houden’. Maar niet in Italië. Als de regering geld nodig heeft en in de geldpot kijkt is die altijd leeg. Leeggeroofd door de grootste dieven van het land; de politici. Maar het zijn niet alleen de Italiaanse politici die de schuldigen zijn. Ook de Duitse bondskanselier Merkel krijgt een veeg uit de pan. Zij draait ons allen de nek om briest hij, terwijl hij de toepasselijk met zijn twee vuisten het symbool van ‘de nek omdraaien’ maakt.
Tot een echt gesprek komt het echter nooit. Het is en blijft een monoloog van onze Italiaanse vriend wiens maar batterij niet op lijkt te geraken. Nu zijn de homo’s en lesbiennes aan de beurt. Het Italiaanse familieleven is namelijk ook niet meer wat het is geweest. Zonen besluiten homo’s te worden terwijl veel dochters ineens lesbiennes blijken te zijn. De familie als hoek van de samenleving valt uit elkaar, net als de rest van Italië. Ook dat is in Australië overigens veel beter is zijn mening. Daar werken homo’s en lesbiennes tenminste nog, zoals bijvoorbeeld als manager bij de Australische luchtvaartmaatschappij Qantas. Maar niet in Italië verzucht hij, terwijl de eerste auto’s zijn gestart en de ferry aan het verlaten zijn. Nee, in Italië kunnen ze alleen maar met roze korte broekjes dansen op bootjes verzekert hij ons. We krijgen nog een ferme handdruk, waarna hij terug loopt naar zijn auto om de ontscheping niet te ontregelen. Ciao roept hij nog, waarna hij zijn autodeur dichtslaat, de motor start, en hij de Italiaanse havenstad Bari inrijdt.
